De sterren hebben ook namen

Zij

Mijn gevoelens heb ik momenteel uitgezet omdat dat het beste is misschien niet voor jou maar wel voor mij. Ik heb je ook al vaak met een hopende blik naar mij zien kijken die je dan na een aantal seconden pijnlijk en kwetsend omdraaide omdat ik je niet terug aankeek. Ik wist dat als ik je een blik zou gunnen dat ik zou breken en dat ik je ging vergeven. Hoe fel ik je eigenlijk ook wil vergeven, toch is er iets in me dat zegt dat ik je moet negeren en ik stond ook al vaak voor je deur om aan te kloppen om dan toch  uiteindelijk terug te draaien, net zoals dat ik vaak het berichtje wou sturen van 'we moeten praten' maar die uiteindelijk ook heb verwijderd.

De eerste dagen zag je er gebroken uit maar na een tijdje gunde je me ook geen blik meer en ik had het gevoel dat je me langzaam zat te vergeten en misschien was dat ook maar beter zo, maar na een tijdje had ik door dat je al een hele week dezelfde trui aanhad en dat je er moe en misschien zelfs ziek uitzag. Ik gunde jou de pijn die ik jaren lang moest doorstaan niet en aangezien ik mezelf ook meer en meer buitensloot van de maatschappij wist ik dat ik iets moest ondernemen.

In de tussentijd had ik ook door dat je bang was, bang om je te hechten stond in de brief maar de alles omvattende angst was voor de liefde en ik ben er ook bang voor, ook al wou ik je het nooit zeggen omdat ik dacht dat je dan al helemaal ging lopen van mij, ik had nu het gevoel dat het onze vriendschap, of wat we dan ook maar hebben, kon redden dus ik besloot om naar je huis te gaan. Na deze 2 weken had ik eindelijk de moed bij elkaar gespaard.

Ik belde aan maar ik wist dat je niet ging opendoen omdat de auto's van je ouders er niet stonden, daarom riep ik je naam doelend op je raam en sneller dan het licht deed je de voordeur open. Je staart me aan en weet even niet wat te doen maar je herpakt je en neemt me in een knuffel waarbij ik je heerlijke zoete parfum ruik die je zelfs nu aandoet. Je ziet er moe uit met wallen zo groot als onze melkweg maar daardoor word je niet minder prachtig, je bent nog altijd even puur en mooi als je moe bent en ik weet nu al dat wanneer je ziek in bed zou liggen ik je brownies zal voeren en je mijn truien en joggingsbroeken aan laat doen.

'Gaat het?' vraag ik je met een stem die ik niet in controle heb en bezorgd klinkt 'nu wel' antwoord je en ik voel me warm worden vanbinnen maar ik heb ook goed door dat je je meer focust op onze knuffel dan op de vragen en je antwoorden dus ik weet precies wat ik nu moet vragen. 'Wat is er ooit gebeurd dat je zo gebroken bent?' vraag ik dan ook nieuwsgierig 'ik heb me gewoon te snel geopend voor mensen die het niet verdiende om me goed te kennen, aangezien ze me oftewel hebben laten vallen of hebben uitgelachen of mij gewoon als shit hebben behandeld of alsof ik er niet was en alles deed me te veel pijn.' je gaf een langer antwoord dan ik dacht en daar was ik best wel blij mee. 'Waarom heb je je juist geopend naar mij toe?' vraag ik op een hoge toon omdat ik zo hard hoop dat bij jouw antwoord verliefdheid inzit of iets in die soort. 'Omdat ik me veilig voel bij jou en door jouw grijze ogen die stralen wanneer je naar mij kijkt en oplichten alsof ik het lichtje ben van jouw dag.' ook al zat het woord verliefdheid er niet in toch was ik blij met het antwoord. 'Je bent ook het lichtje in mijn dag en het enigste.' ik biecht dit op omdat ik weet dat je het toch niet helemaal hoort maar je greep verstevigd en even ben ik bang dat je het toch hebt gehoord 'mmm' zeg je dan dus ik weet dat je je nog altijd focust op de warmte van mijn lichaam tegen de jouwe dus ik besluit om mijn hoofd op de jouwe te leggen aangezien ik toch een kop groter ben en me ook te focussen op jouw geur en je warmte maar niet voor te lang want ik wil nog op een paar dingen een antwoord. 'Waarom verberg je je gevoelens dan?' ik vraag het toch ook al weet ik het antwoord half al 'omdat niet iedereen mijn pijn hoort te zien net zoals niet iedereen mij pijn hoort te doen door woorden te gebruiken waar ze zelf onzeker over zijn'. Ik schrik en vraag 'Welke woorden?' 'Lelijke neus en nog andere dingen die gewoon te zielig zijn' ik zou eigenlijk niet nu moeten vragen naar dit omdat ik weet dat je niet doorhebt dat je dit allemaal bent aan het vertellen maar toch wil ik het weten. 'Wordt je gepest?' 'Ik werd' zeg je met een kleine onderbreking terwijl je me aankijkt met een kleine glimlach die zo oprecht lijkt waardoor ik je wil kussen maar voordat ik het kan leg je je hoofd weer onder het mijne en vertel je verder 'eigenlijk worden we nog altijd gepest door al de beoordelende blikken die mensen naar elkaar sturen.' en snel voeg je er nog aan toe 'vroeger was ik zo hard bezig met wat andere van me dachten maar nu is de enige belangrijke mening die van jou.' net wanneer ik denk dat je klaar bent zeg je 'ik probeerde eigenlijk al lang mijn aandacht niet meer te vergen aan wat andere van me zouden vinden maar het lukte nooit. Op een moment wou ik dan ook erachter komen waarom mensen vooroordelen hebben en waarom ze beoordelen op het uiterlijk maar je weet dat ik bang ben voor alle sociale situaties.' ik ken je maar al te goed want ik weet nog dat ik je eten moest gaan halen in de Burger king omdat jij niet durfde en dat was toen nog toen we moesten werken voor het groepswerk. Die eerste keer dat ik echt in je ogen kon kijken die meestal achter je haar verstopt waren, viel ik al als een blok voor je maar ik wist hoe ik dat kon verstoppen. Die keer in de Burger king was je nog altijd gesloten maar ik wist je aan het lachen te brengen en aangezien ik die glimlach zo vaak wou zien zorgde ik ervoor dat we vaker afspraken en toen kwam je eens langs bij mij in mijn appartement en aangezien je zo verwonderd was wist ik dat ik het vaker moest doen. Ik leidde je toen super trots rond en jij vond het zo geweldig en het versterkte mijn ego net zoals de vele keren dat je zei dat ik mooi was en geweldig, ik voelde me voor de eerste keer sinds een hele lange tijd nog eens zelfzeker. En zo begon ons verhaaltje eigenlijk, ik zou niet zeggen dat het een sprookje is want 2 gebroken zielen die verliefd worden op elkaar is niet al te veel sterrenstof en maneschijn het gaat harder werken zijn dan we allebei denken maar ik heb het ervoor over, ik ben bereid om de melkweg af te reizen voor jou en eigenlijk ook het liefste met jou. Ik wil al je meningen over dingen die me inspireren horen, ik wil namen voor onze adoptiekinderen verzinnen terwijl we bloemen voor elkaar plukken en ik wil uren voor de spiegel staan samen met jou om dan niet naar mezelf te kijken maar naar jou. Ik wil in je ogen kijken om dan te zeggen dat ik mijn leven wil spenderen met jou, ik wil achter je aan rennen wanneer je een cupcake hebt gestolen uit de oven en ik wil je horen lachen nadat ik een flauwe mop heb gemaakt. 'Wat zou je sneller zeggen: ik blijf leven voor je of ik zou doodgaan voor je?' vraag ik om te kijken hoe stabiel je mentaal bent of was, ook al denk ik dat ik het antwoord al weet 'doodgaan zou voor mij makkelijker zijn maar aangezien ik door jou me levend voel en verder wil leven zou ik zeggen' het is eventjes stil en het verbaast me dat je erover zit na te denken. Na een tijdje is er nog altijd geen antwoord en ik vraag me af of je misschien de sterren zit te tellen op deze zonnige dag in plaats van na zit te denken over het antwoord dat je gaat geven maar dan vullen je longen zich met lucht en vertel je verder 'wel als je er over nadenkt is het leven veel draaglijker geworden voor mij sinds je erin bent verschenen dus eigenlijk blijf ik leven voor en door je maar ik zou ook doodgaan voor je ook al wil ik een leven met je uitbouwen maar als het je leven zou redden dan zou ik ook doodgaan voor je dus eigenlijk allebei.' ik schrik van het antwoord dat je geeft want zoals ik het interpreteer betekent het dat je je eigenlijk beter voelt door mij en dat laat me voor de zoveelste keer warm doen voelen vanbinnen en me goed voelen. Hoe groot de drang ook is om te vragen of je gevoelens voor me hebt, de drang om niet te genieten van je onbewust zijnde is nog altijd groter maar dan vraag je 'hoe weet je of dat je gevoelens hebt voor iemand?' en ik weet niet wat ik erop moet antwoorden dus ik zeg 'je wilt de hele tijd samen zijn met hen en je voelt je gelukkig als je uiteindelijk bij hen bent' want dat is hetgeen wat ik voel als ik bij jou ben en eigenlijk wil ik ook allemaal ander dingen zeggen maar voordat ik het kan zeg je 'Wel dan denk ik dat ik verliefd ben.' en nu wil ik vragen op wie maar mijn lippen houden me tegen om de vraag de laten schieten door de ruimte. Mijn gedachten gaan naar Stef of misschien val je toch eerder op mensen zoals Lean. Om van onderwerp te veranderen en omdat ik weet dat je dan direct terug nuchter wordt zeg ik 'ik snap je' maar ik weet dat je niet weet waarover ik het heb dus zeg ik 'ik ben ook bang voor de liefde' en dat is voor jou genoeg om me aan te kijken waardoor ik verdrink in je ogen en zeg 'maar ik voel me veilig bij jou' en dan heb ik het gevoel dat er bij jou iets veranderd, je schouders zakken naar beneden en beginnen op en neer te bewegen en dan hoor ik snikken, je huilt maar eerder van opluchting. Ik laat mezelf binnen, doe de deur op slot en leg je in je bed en zo val je voor de zoveelste keer al huilend in slaap en kan ik je alleen nog maar bewonderen. Ik ga je beschermen voor alles en iedereen. Dat beloof ik, Denalia.