Asnia Sien's POV
Tipid akong nginitian ni Iñaki nang magtama ang aming tingin. Tumango lang ako at tipid ring ngumiti. Si Lalisza ay nakataas ang kilay habang nakapamaywang na nakatingin sa'kin. Nanghahamon ang mukha niya. Pagkalapat pa lang ng aking paa sa arena ay agad gumapang ang kaba sa'king dibdib.
Ano na'ng gagawin ko?
Ilang minuto ang lumipas ay nakatayo pa rin ako sa gitna ng arena. Namamangha sa paligid sa gitna ng takot na nararamdaman. Kapag pala nandito sa arena ay hindi maaninag ang mga taong nanonood. Ang galing. Pero hindi ito ang oras para mamangha, Asnia!
Napahinga ako ng malalim. Kumalma ka, Asnia.
Mabagal kong inaangat ang kaliwang kamay. Kinuyom ko ito kasabay sa paghinga ng malalim. Muli kong binuksan ang palad. Tinitigan ko ito.
Unti-unti naramdaman ko ang mabagal na pagdaloy ng enerhiya mula sa katawan ko papunta sa aking kamay. Mula sa aking palad, unti-unting nabuo ang maliit na bolang apoy. Halos kasing laki lang ng barya.
Wala itong kulay. Apoy na walang kulay. Para lang itong hangin. Hindi nakikita ng iba. Hindi ko rin alam kung nararamdaman ba ng ibang estudyante itong apoy.
"Tatayo ka na lang ba dyan?" rinig kong tanong ni Lalisza. Naiinip. Hindi ko siya makita. Wala akong ibang makita. Napangiwi ako.
Bahala na. Matibay at malakas naman siguro itong barriers. Saka nandyan naman ang nga konseho kung sakaling may hindi magandang mangyari. May tiwala naman ako sa kanila.
Mabagal kong pinakawalan ang maliit na bolang apoy na walang kulay. Mabilis itong bumulusok sa barriers. Sa sobrang bilis ay nakita ko pa ang nahawing hangin. Ang sahig ay nagkabitak sa dinaanan ng apoy.
Napapikit ako. Bahala na!
Isang malakas na pagsabog ang narinig ko. Sunod ang pagsigaw ng ilang mga estudyante. Dumagundong ang kaba sa'king dibdib. Agad kong minulat ang mata.
Halos mamutla ako sa nakita. Basag ang barriers. Ang mga upuan ay nahawi at wasak na wasak. Hugis bilog pa ito. Ang apoy na walang kulay ay kumakalat sa mga upuan dahil gawa ito sa kahoy. Patay. Walang ibang nakakakita ng apoy kaya kailangan ko itong mapatay agad.
Mabilis akong tumakbo sa dinaanan ng bolang apoy. Ang bawat naapakan ko ay nagbibitak. Tinalon ko ang mataas na arena pababa. Mabilis akong lumapit sa mga apoy.
Hindi ko sinasadya. Hindi ko intensyong mawasak ang barriers at itong mga upuan sa harap ko.
Hinawakan ko ang apoy na hindi nakikita ng iba. Pinatay ko ito bago pa kumalat. Matapos ang tatlong minuto ay saka ko hinarap ang mga estudyante.
Na sa kabilang banda sila. Takot na takot na nakatingin sa'kin. Ang iba ay nasugatan. Kabilang do'n si Sierra. Ang tatlong Konseho ay na sa gilid ko. Gulat na gulat sa nasaksihan.
Parang may kumirot sa aking dibdib. Ganitong ganito ang kanilang reaksyon noong hindi ko sinasadyang masunog ang bodega ng aming pamilya dalawang taon na rin ang nakalilipas. Nawalan ako ng kontrol noon. Ayoko ng ganitong reaksyon...
Napailing ako. Nagtama ang tingin namin ni Archelues. Nanlaki ang mata ko. Gumapang ang kakaibang kaba sa'king dibdib. Umuusok pa ang kapang suot ni Archelues. Ang kalahati nito ay nasunog. Ang matapang na mukha niya ay puno ng pag-aalala at kalituhan. Akala ko ay galit siya ngunit hindi.
Namuo ang luha sa mata ko. Umiling ako. "Hindi ko sinasadya. Pasensiya na. Patawad."
Ang laking pinsala nang nagawa ko. Hindi ko sinasadya.
Lalapit na sana siya sa'kin nang bigla siyang mapaupo. Lumakas ang kabog sa'king dibdib. Agad akong lumapit sa kaniya ngunit bago ko pa siya mahawak ay agad humarang si Lalisza.
Mabilis na nakalapit sila Iñaki at Elraiden kay Archelues.
Tumulo ang luha ko. Alam kong mangyayari ito pero tinuloy ko pa rin. Kasalanan ko ito.
"Huwag kang lumapit sa kaniya. Palagi mo na lang siyang pinapahamak!" galit na sigaw ni Lalisza. Nanlilisik ang kaniyang mata, halatang pinipigilan niya lang ang sarili na saktan ako, kita ko iyon sa nakakuyom niyang kamao.
A-ano?
Napuno ng katunangan ang isip ko. Paanong palaging pinapahamak? Kailan?
Kumalma ka, Asnia!
Bago pa ako makapagsalita ay biglang bumukas ang malaking pinto ng Ealz. Nagmamadaling pumasok mula doon ang mga propesor, ibang Konseho at ang Headmaster.
"Archelues!" sigaw ng isang propesor. Mabilis nilang nilapitan si Archelues. Agad tiningnan ang kaniyang kalagayan.
Ang ibang propesor ay gulat na nakatingin sa akin, sa likod ko, sa mga nawasak na upuan at ang nabasag na barriers.
Nag-aalalang mukha ni Rell ang humarang sa paningin ko kay Archelues. "Asnia. Ayos ka lang? Magsalita ka. Nag-aalala ako. Asnia!" niyugyog niya ang aking balikat. "Ang lakas ng pagsabog! Asnia! Ayos ka lang ba? Sumagot ka!"
"Si... Ar... chelues..." wala sa sariling sabi ko.
Kumalma ka, Asnia!
Paanong palagi siyang napapahamak dahil sa'kin? Ano ang mga nagawa ko?
Nakitang kong nagpanik ang mga tumitingin kay Archelues. Mas lalo akong kinabahan. Ano itong nagawa ko?
Naririnig ko ang mga pag-uusap nila ngunit wala akong maintindihan. Patuloy sa pagsasalita si Rell sa aking harap ngunit hindi ko siya marinig. Umiikot ang paningin ko. Nanghihina rin ang aking tuhod at pakiramdam ko, bibigay na ako anomang oras.
Archelues...
Kasalanan ko ito. Siguro ay sinalag niya ang apoy kanina para hindi tumama sa ibang estudyante kaya... kaya...
Tumulo ang luha sa'king mata.
Dumami ang mga tao. Nagdatingan ang ibang estudyante. Dumating din si Roche, puno ng pag-aalala ang mukha. Nilapitan niya rin ako at may sinasabi siya ngunit wala akong maintindihan.
"Kasalanan mo ito!" nangibabaw ang tinig ni Lalisza.
"Wala siyang kasalanan!" balik na sigaw ni Rell.
"Paano mo nasabi, wala ka dito kanina." galit na sabi ni Lalisza.
"Wala nga pero alam kong hindi iyan magagawa ni Asnia."
Kasalanan ko talaga. Tama si Lalisza.
"Sinadya mong ipatama kay Sierra Lemon dahil sa ginawa niya kanina. Gusto mong gumanti! Natakot ka kanina sa ginawa niya kaya gumanti ka!" paratang niya.
Agad akong umiling. "Hindi iyan totoo. Wala akong makita kanin---"
"Sinungaling! Sinalag ni Elvis ang... ang... bagay na iyon ng mag-isa!" nanginig ang boses niya. "sobrang lakas ng pagsabog! Kapag may nangyaring masama sa kaniya, mananagot ka!"
Nanghina ako sa narinig. Totoo nga na sinalag niya.
Bumilis ang paghinga ko. Kailangan kong kumalma. Kumalma ka, Asnia.
Si Archelues...
Ngunit hindi ako kumalma. Wala na ako sa tamang pag-iisip. Kusang dumaloy ang enerhiya sa katawan ko. Unti-unti itong lumalabas sa katawan ko. Hindi ko na makontrol.
Kasalanan ko ito. Napahamak si Archelues dahil sa'kin. Hindi ako nag-iisip kaya nangyari ito. Nasaktan ko siya. Galit sa'kin si Lalisza at ang ibang Konseho.
Baka paalisin nila ako rito sa akademya katulad ng ginawa nila. Hindi pwede. Wala na akong ibang mapupuntahan. Hindi pwede.
Si Archelues...
Malapit na akong mawalan ng malay nang isang mainit na braso ang bumalot sa'kin. Biglang nawala ang dumadaloy na enerhiya. Agad kumalma ang katawan at isipan ko.
"Dhalses... wala kang kasalanan. Hmm..." rinig kong bulong niya bago ako mawalan ng malay.
-MsShenn
