Aimee (t/m hoofdstuk 200)

Hoofdstuk 48

De wind vloog door mijn haren en ik was bang voor de harde klap die zou komen.

Al was het wel een begin van wat beters.

Toch liet de klap lang op zich wachten, tot ik ineens ergens bovenop belandde.

Was dit de grond? Ik had de klap veel erger voorgesteld..

Langzaam opende ik mijn ogen en in het eerste opzicht zag ik helemaal niks.

Toch hoorde ik een vage echo van iemand die mijn naam meerdere keren uitsprak.

Zodra ik me er wat meer op ging concentreren keek ik recht in de ogen van Drake.

'Aimee, ben je helemaal gek geworden? Waarom doe je zoiets stoms? Je had dood kunnen zijn.'

"Dat was ook de bedoeling," fluisterde ik, en aan Drakes blik te zien had hij dit ook gehoord.

'Kom, ik help je overeind.'

Voor ik het doorhad tilde Drake me behendig omhoog en ik barstte al snel in tranen uit.

Ik sloeg wild tegen zijn borstkas en baalde ervan dat hij mijn sprong had onderbroken.

Drake trok zich niks aan van mijn klappen en hield me dichter tegen zich aan.

'Aim, doe eens rustig!'

Zijn sterke armen voelden fijn rond mijn lichaam en ik voelde hoe ik al snel rustiger werd.

We keken elkaar in de ogen aan en Drake veegde de tranen uit mijn gezicht.

'Wij helpen je hier doorheen Aim. Je staat er niet alleen voor.'

Ik drukte me dicht tegen Drakes borstkas aan en voelde hoe hij wat ongemakkelijk met zijn hand over mijn rug streek.

Deze aanraking voelde fijn en ik merkte dat ik langzaam maar zeker dichterbij kwam bij Drake.

De klik ging er langzaam komen tussen ons.

We hadden voor lange tijd oogcontact en voor ik het doorhad voelde ik zijn lippen op de mijne.

Mijn hart ging als een razende tekeer en dit voelde zoveel keren anders dan die keer met Chris, Giovanni en Lucian.

Dat voelde ook wel vertrouwd maar dit voelde nog fijner.

Drake kon erg goed zoenen en hij streek zacht door mijn haren. Iets wat de zoen nog prettiger maakte.

Nu snapte ik wel waarom hij zo geliefd was bij de dames.

Hij was knap, lief, beschermend, zorgzaam, stoer.

Kortom, zo goed als perfect.

Drake brak de zoen weer af en gunde me een lieve glimlach.

'Kom, dan breng ik je weer naar huis.'

Rond half 6 lag ik weer naast Cameron in bed en Drake stopte me in.

Wel merkte ik dat het kindje niet meer zo actief was.

En ik wist niet of dat goed of slecht nieuws was.

Het was fijn voor mij omdat de trapjes van de kleine best pijnlijk waren.

Maar het was wel een teken van leven..

Dus het baarde me zorgen dat ik nu niks voelde.

Lag het aan dat middeltje van Brian?

Nee dat kon niet. Brian zou me nooit zomaar iets toedienen. Zo was hij niet.

'Wat is er?' vroeg Drake bezorgd, waarna ik mijn gedachten hardop met hem deelde.

'Maak je daar maar niet druk om. Die kleine kan wel wat hebben. 

Je bent niet bovenop hem beland dus hij ligt vast lekker te slapen. 

En nu is het aan jou om zijn voorbeeld te volgen.'

Hierna drukte hij een kus op mijn voorhoofd en voelde ik me al snel weg zakken...