Kabanata 2
Impeyerno
People always says that its okey even its not. They give other people the wrong idea, then they feel down because no one can understand them. Ang hirap intindihin ng mundo, ang daming kasing Hindi kayang i express ang sarili nila kaya hinahayaan nalang nilang husgahan sila.
"Uy tulala ka nanaman sis." Napapitlag ako ng yugyugin ni Jel ang balikat ko.
Napigilan naman namin sila ni Lance na sugudin yun junior din na nasa try out ni Jel.
"Sowiee ha! Nagdadrama kasi ako" nakataas ang kilay na sabi ko sa kanya.
"At ano namang dinadrama-drama mo?" Nakataas din ang kilay na tanong nya. Na bakit ang gwapo mo. Sabi ko sasarili ko.
"Huy tulalaka nanaman. Siguro iniisip mo kung bakit ang gwapo ko no, aminin." He pinch my nose while wiggling his brows.
"Eh siryoso ka Jan?" Mataray na sabi ko. Magkamatayan Hindi ako aamin. I said to my self.
"Eh bakit ka nagba blush?" Panunukso nya parin.
"Bahala ka sa gusto mong panu walaan." Pairap na sabi ko.
"Hahahaha. Uy yan na pala ang pagkain natin." Masaya nyang sinabi.
"Mabuti na lang ng mawala mayang pagiilusyon mo. Ilusyonadang Bakla."
"Hoy babaita! Kung ako ilusyonadad, ikaw naman manhid." Sabi nya. Mahinalang ang pagkakasabi nya nung huli, pero na rinig ko. Yan ang dahilan kung bakit Akala ko may gusto rin sya sakin.
Dumating ang mga kaybigan naming bumili ng pagkain, lunch break na kaya tipuntipon na naman ang mga estudyante dito sa canteen.
"Oh, ano na naman ang pinag awayan nyo?" Tanong ni Celline.
"Wala. Sabi lang ni March ang gwapo ko daw" nakangising sabi nya.
Sinaman ko na lang sya ng tingin. Tsk napakayabang talaga nya. Sabi ko na lang sasarili ko.
"Gwapo ka naman talaga." Sabi ni Monique.
I don't know what to react, do I tease them like the others, or just keep quiet... Ang hirap pag lagi kang naiipit. Naiipit sa mga decisions mo.
Bakit pag magdidisyon ka kaylangan isipin ang iba, bakit Hindi sarili mo muna bago ang iba.
Considering others opinion is easy but when you already there to do it, you will lose your self, kasi Hindi mo na naman alam kung bakit mo na naman ginagawa ang gusto nila. It is to satisfied them, or to show them the you can decided for you self what is right- for them. Pareho lang naman ang kalalabasan Hindi parin ikaw ang nasusunod.
"Mauna na kayo mamaya may practice pa kasi ako ng basketball ayaw ko naman na makita nyo ang ibang walang modong players" sabi ni Jel. Tapos tumingin sakin. "Tsaka ka na manood ng mga laro ko kapag kalaban na namin yung ibang school" sabi nya pa sakin.
"Eh wala naman akong balak manood ng laro mo no!" Mataray na sabi ko.
"Tss napaka sama mo talaga!" Sabi ni Jel habang na kaismid sakin.
Hindi na ako sumagot pa. Napansin kung na katingin si Lance sakin.
"Bakit?" I ask him.
"Nothing. You want me to walk you home?" Si Lance habang napatingin pa rin sakin.
"Hindi na malapit lang naman yung bahay namin. Tsaka nabalik ka pa paghinatid mo ko" sabi ko sa kanya.
"Magpahatid ka na Kay Lance Baka mapano ka pa sa Daan." Si Jel na mukang sobrang worried.
"Wag na kaya ko na! Ako pa ba" nakangiting sabi ko sa kanya. Napabuntonghininga na lang sya.
Walking distance lang ang bahay namin dito. Nasa malapit lang na subdivision ang bagong village namin. Lumipat kami kasi naghiwalaw na ng tuluyan sina mommy at daddy.
"Okey just text me when you get home" sabi Lance.
"Yup. And thank you" masayang sagot ko. Napakabuti talaga ni Lance sakin, lagi syang nagcacare sakin.
Si Jel at Lance Ay mga kababata ko. Kaya alam nila ang pinagdadaanan ko, masaya ako kasi hanggang ngayon Ay sinasamahan nila ako.
"Wag kang mag papaabot ng dilim" pahabol pa ni Jel.
"Tss bat naman ako mag papaabot ng dilim." Nakasimangot na sabi ko.
"Ang Sweet nyo talaga Kay March" si Monique. Napatingin naman ako sa kanya.
"Kaya nga nakakainggit" si Celline
"Hindi lang naman Kay March pati din naman sa inyo. Babe hahatid Kita sa sakyan nyo bago ako pumunta sa practice. Tas sabay naman kayong umuuwi ni Lance, Celline" si Jel.
Ngumiti na lang ako sa kanila. Hindi ko alam kung Anong sasabihin. Oo lagi silang nagcacare sakin pero halata naman na naaawa lang sila sakin.
Nagumpisa na kaming kunain. Yumuko na lang ako sa pagkain ko. Ramdam ko ang tingin nina Jel at Lance sakin. Mga tingin ng naaawa.
Nag angat ako ng tingin sa dalawa. At ngumiti. Sign na okey na naman ako.
Pagkatapos namin kumain ay bumalik na kami sa room. We're in our last year as junior high. At first day palang ngayon, Kaya medyo Hindi pa mahirap at relax pa ang mga estudyante.
Kakatapos lang ng last subject na kami at mas maaga kaming pinapauwi ng teacher namin. Naglakad na kami palabas ng room ng makarating sa may gate, Ay nag separate na kami ng direction. Nandun na ang sundo ni Monique kaya sya ang inang umalis, ako naman Ay nag lakad na sa may right way para makaalis na kumaway na ako at nag paalam sa kanila.
Magisa akong naglalakad sa Daan, last month lang kami lumipat, kay Daddy ako na punta kahit pinaglaban ako ni Mommy. My dad is one of the powerful people here in our province, kaya Hindi na katakataka na sa kanya ako na punta. Nakita ko na ang village namin. Parang ayaw ng humakbang ng paa ko.
Pero wala akong nagawa kung Hindi ang maglakad Papunta sa malaking mansion sa village na ito.
Nakita ako ng guard kaya binati nya ako. Ngumiti at tumango lang ako.
Hays nasa impeyerno na naman ako. Nasabi ko sa sarili ko.
