Ахлах сургуулын нууц /Дууссан/

10

Зуны дунд сар болж байгаа гэсэн шиг гадаа үнхээр сайхан байх бөгөөд хааяа нэг бүлээн салхи үлээж уур амьсгалыг улам халуун болгож байлаа. Яг энэ үед хэсэг залуус цугларан хэн нэгэныг дурсан санацгааж байв. Мэдээж эд нар бол Минжигын оршуулгагыг эргэхээр бэлдэж байгаа ангийхан нь байлаа тэд 5 жилийн өмнө буюу Юнги Хэжүн хоёрыг ирээд явсанаас хойш жилдээ нэгээс хоёр удаа ингэж цуглан оршуулга дээр нь очидог байлаа.
Хара: За бараг бүрдчих шиг боллоо хөдөлцгөөхүү
Ужин: Жонгүг ирнэ гэсээн хүлээж байя
Хэчон: Нээрээ Жонгүг найз охинтой болсон гэсэн бүүр бидны танидаг хүн гэж байнлээ
Усоль: Хэн юм бэ?
Хэчон: Би ч мэдэхгүй л дээ зүгээр л тэгэж сонссон юм
Ужин: Чи үзэсгэлэн гаргана гэж сонссон сэдэв нь юу юм
Хэчон: Газар дээрх сахиусан тэнгэр гэхэд бүгд түүнлүү хэсэг харж зогссоноо дор бүрнээ багахан жуумалзлаа.
Тэд бараг хагас цаг хүлээсэн ч Жонгүгын бараан ч харагдахгүй байсан тул явхаар шийдэн гарч явтал яг Жонгүгтэй таарав.
Жонгүг: Хоцорсонд уучлаарай
Ужин: Ямар их уддаг юм бид нарыг ажилгүй зав чөлөөтэй хүмүүс гэж бодоо юу? гэж жаахан ууртай хэлэхд Жонгүгын ардаас нэг охин гарч ирсэнээ Ужиныг шууд замдаад авав.
Минсо: Миний хайрлуу уурлахаа боль
Ужин: Минсо юу даа
Жонгүг: Хөөё хөөё боль гээд бушуухан түүны гарыг салгалаа.
Хэчон: Тэгхээр та хоёр үерхэж байгаа юмуу?
Жонгүг: Үгүй ээ ерөөсөө тийм юм байхгүй
Минсо: Яахлаараа тийм байдаг юм бид хоёр үерхэж байгаа би түүнд сайн гээд бүгдын өмнө итгэл дүүрэн хэллээ. Харин Жонгүг ичсэн бололтой бушуухан амын таглаад ардаа гаргалаа
Ужин: Заза ямартай ч явцгаая гээд бүгд машиндаа сууцгаан оршуулгын газарлуу хөдөлцгөөв.
Тэдныг ирхэд тэнгэр бүрхэж хүйтэн салхи салхилж эхэлсэн байлаа.
Ужин: За орцгооё
Хэчон: Ирээгүй уджээ гээд түрүүлэн орход бусад нь ч бас даган орцгоов.
Хара: Энэ жил Имби яагаад ирээгүй юм тэр чинь байнга л бидныг удирдаад энд ирдэг байсан биздээ
Усоль: Япон явчихсан ш дээ
Хара: Тэр зүгээр нэг буяны байгуулгын ажилтан байж яагаад ийш тийшээ яваад байдаг юм
Усоль: Тэр чинь дуучин ш дээ
Хара: Юу хэзээ дуучин болчихсон юм
Усоль: Жилийн өмнө чи ч яаж мэдэхвээдээ гэрээсээ гарахгүй мангагаа л зурдаг юм чинь хэмээн ярилцасаар хамгийн дээд давхард гарч ирцгээлээ.
Жонгүг: Минжи ирээгүй удсанд уучлаарай
Минсо: Эгчээ сайн байгаа биздээ би ч бас энд үнхээр сайн байгаа бас хайртай хүнтэй ч болчихсон гээд Жонгүгыг налхад тэр бушуухан гараа татаж авлаа.
Хэчон: Уулзаагүй бараг жил болох гэж байгаа юм чинь өөрт тохиолдсон сонин юмсаа бүгдийн яринаа гээд газарт завилан суугаад яриж эхэлхэд бусад нь газарт суугаад бусдынхаа яриаг сонсож ярицгааж байв.
Харин Жонгүг Минсог чирсээр доод давхарт ирлээ
Жонгүг: Боличихлдоо яагаад надад сайн байгаад байдаг юм бэ?
Минсо: Чамд галзууртлаа дуралчихсан юм чинь яахын
Жонгүг: Би эгчыг чинь алчихсанг мэдэж байнуу? Тэгсэн ч би эгчэд чинь сайн байсан
Минсо: Ингэж ярихаа боль тэр чамайг хэзээч өөрийг нь алсан гэж бодохгүй тэгсэн ч бид хоёрыг сайхан харилцаатай байвал тэр ч бас дэмжинэ шүү дээ гэхэд Жонгүг багахан толгой сэгсэрсэнээ түүныг орхин дээш гарлаа.
Жонгүг: Та нар ярилцаад дуусчихсануу?
Хэчон: Тиймээ бас цэцэг авчирсан архиа тавичихлаа одоо явцгааядаа
Ужин: Минсо хаачаав
Жонгүг: Доор үлдсээн
Ужин: Би чамайг харсан чи түүнлүү хайрын харцаар харж байсан битгий өөрийгөө хориод байлдаа зүгээр л зүрх сэтгэлээ даг
Жонгүг: Тийм амархан биш шүү дээ
Ужин: Мэднээ гээд мөрөн дээр нь зөөлөн товшоод доош буулаа.
Ингээд хийх ёстойгоо хийсэн хүмүүс бүгд ажилруугаа яаравчиллаа харин Жонгүг Минсог хүргэж өгөхөөр явав.
Жонгүг: Ирчихлээ одоо сэрээрээ
Минсо: За гээд ившээлгэн машинаас нь буулаа
Хэжүн: Ирчихвүү? Юнги хаана байна
Минсо: Би яаж мэдэхын бид нартай цуг явсан биш
Хэжүн: Ирэхээр нь алнадаа та нартай явлаа гээд гарсан ш дээ
Минсо: Тэгэж байгаад нөхөргүй боловоо
Хэжүн: Одоохондоо нөхөр биш шүү гээд ууртайхан хэлээд түрүүлэн орлоо.
Минсо: Би орлоо дахиж намайг ирж авах хэрэггүй төвөг уддаг байсан бол уучлаарай гээд бөхийгөөд цааш алхаллаа
Жонгүг: Үгүй ээ үргэлж ирж авч байя гээд шуудхан ардаас нь тэврээд авав.
Минсо: Тэгхээр зөвшөөрсөн гэсэн үгүү эсвэл зүгээр машинаараа авч байя гэсэн үгүү
Жонгүг: Хоёулаа гээд инээхэд Минсо бушуухан иргэж хараад үнсээд авав.
Жонгүг: Ийм хурдан уу?
Минсо: Ингэхгүй бол зангаа хувирагчихан гээд чангаас чанга тэвэрлээ.
Ингэж хар бараан аймшигтай байсан нэг ангийн хүүхдүүд гэгээтэй амьдарлруу алхан орж хайртайгаа учирцгаан сайхан ажил хийж бүгд өөрчилөгдсөн байлаа магадгүй сахиусан тэнгэр Минжигын ач гавъяа биз.