Hikâyemizin Sonu

I. Bölüm

Peter Pan bir çocuk filmi olsa da eminim sizin de çocukluğunuzu süslemiştir ve hepimiz onun sonunu merak etmiş ve kendimize göre birçok teori üretmişizdir. İşte o teorilerden biri de burada!

O gün her zamanki gibi bir gündü. Peter pan olmayan ülkede olmayan çocuklarla bir oyun seçiyordu. Biri saklambaç biri zıp zıp çiçek biri ise kaptan kanca ve tayfasıyla uğraşmak istiyordu. En sonunda saklambaç oynamaya karar verdiler. Ebe bizim Peter'di.
Peter ağacın yanına geldi ve 50'ye kadar orta hızda saydı. Saymayı bitirdiğinde olmayan çocukları ve Tinker Bell'i (Tinkır Bel'i) aramaya koyuldu. İlk bulduğu kişi yaprak kılığına giren Tinker Bell'di. Sonra ise diğerleri! Birden Peter Pan artık gitme vakti olduğunu anladı ve Tinker Bell'e bakıp: "Haydi Tinker Bell gitme zamanı geldi!" dedi. Tinker Bell üzücü bir suratla Peter'e baktı: "Emin misin Peter? Michael (Maykıl) ve John (Con) artık gelmiyorlar bile!" dedi ama sonra pişman oldu. Çünkü Peter öfkelenerek Tinker Bell'e patladı: "Wendy (Vendi) hala geliyor! Onun ruhu asla büyümedi ve büyümeyecek! O teknoloji diğer çocuklara ne yaptı bilmiyorum ama Wendy'e işlemedi! Ona inanıyorum. O bizi bırakmaz!". Tinker Bell yine üzücü bir suratla devam etti: "Ah Peter! Unutma burası çocuklar için! Çocuk hissedenler için değil! O bizi bırakmayabilirler ama biz onu bırakmak zorundayız biliyorsun!". Peter'in gözünden küçük bir damla yaş geldi. Sonra arkasını dönerek: "Bilyorum." diyebildi sadece. Tinker Bell ise devam etti: "İstersen son bir kez buraya getirebiliriz ama bu son olmalı. Başka çocukların da bize ihtiyacı var!". Peter Tinker Bell'i dinlemek istemiyordu ama onun haklı olduğunu Peter de biliyordu. Wendy'nin de bir hayatı vardı ve o büyüyordu. Bunları düşünürken Tinker Bell onu izliyordu. Sonra beraber tek çıt çıkarmadan uçmaya başladılar. Peter üzgündü ama bu Wendy'in olmayan ülkeye son gelişi ise onu mutlu etmeliydi. Sonunda balkonun camına üç kez hafiçe vurdu. İçeriden Wendy gelerek pencereyi açtı: "Geldiiim!". Tinker Bell peritozunu Wendy'e boşaltırken Peter hergün hiç bıkmadan sorduğu o malum soruyu sordu: "Gelmiyorlar mı?". Wendy kafasını pencereye çevirdi ve Peter'e cevap verdi: "Onların işi varmış.". Peter Wendy'in bu cevabıyla onların telefon ve tabletleriyle uğraştıklarını anlayabiliryordu. Yine de bir şey belli etmeden gülümsedi ve önde o arkada ise Wendy olmak üzere olmayan ülkeye doğru ilerlediler. Wendy büyüdükçe çok canlı ve yerinde duramaz bir kız olmuştu. Doğayı ve hayvanları koruma programlarına katılıyordu. Derslerinde de iyi bir öğrenciydi ve teknolojiyi ise doğru yönde kullanıyordu. Yaşıtları onu küçümsüyor, kıskanıyor ve onu dışlıyorlardı. Fakat Wendy bunları umursamıyordu. Hem neden umursasın ki? Bu koskoca dünyada hatta evrende bir nokta kadar bile görünmeyen, kendilerini bir şey sanan birkaç kişi yüzünden kendini üzmeye niyeti yoktu. Hem onlarda olmayan bir şeye sahipti. O da hayal gücü! Wendy hayal gücü yüksek bir kızdı ve bunu her durumda gösteriyordu. Olmayan ülkeye gittiği her günü bir deftere not ediyor ve gelecekte bunu bir kitap haline getirmek istiyordu. Bu olanlara büyüklerin inanmayacağını biliyordu ama zaten bu kitap çocuklara özel olacaktı. Böylece Peter Pan masalı da unutulmayacaktı.....

Olmayan ülkeye vardıklarında olmayan çocuklar Kaptan Kanca ve tayfasıyla uğraşıyordu. Wendy bunu görmüş ve yüksek bir sesle: "Hücuuuuuum!" dedi. Peter onu şaşkınlıkla izliyor ve bu kadar olgun birinin nasıl böyle çocuklaşabileceğine anlam veremiyordu. Fakat sonra düşünmeyi bıraktı. Çünkü bütün eğlenceyi onlara bırakamazdı. Ne kadar düşünürse düşünsün sonuçta o da çocuktu ve her çocuk gibi eğlenceye muhtaçtı. Kancanın yanına gitti ve küçük ama elverişli kılıcını Kancaya salladı. Evet çocuk olabilirdi ama uçma avantajı vardı. Bi 10 dakikanın ardından olmayan çocuklar sıkılmış ve olmayan ağaca gitmişlerdi. Peter ise onlar gittikten sonra yine o düşünceli haline geri döndü ama bu seferki çok kısa sürdü. Çünkü Wendy Peter'in bu düşünceli halini görmüş ve Peter'e: "Peter ne oldu?" diye sormuştu.

DEVAM
EDECEK