Η καταστροφή μου

25

POV: Νικολέτας

Βγαίνω από την εταιρία του... Είμαι κομμάτια γαμώ.
Βασικά αυτός με έκανε κομμάτια!

Πάντα ήμουν πολύ περήφανη, είχαν προσπαθήσει πολλές φορές να με πληγώσουν αλλά δεν τα καταφέραν. Πότε δεν είχα επιτρέψει στον εαυτό μου να τους δώσω αυτή την ικανοποίηση!

Είμαι γυναίκα, μια δυναμική γυναίκα...

"ΓΑΜΩΩ" τσίριξα έξω από την μεγάλη πόρτα της εταιρίας...

Τίποτα δεν είμαι! Μια δυναμική γυναίκα δεν θα έπετρεπε στον εαυτό της να ερωτευτεί έναν τέτοιο άντρα... Ήξερα, ήμουν σίγουρη πως θα με πληγώσει.. αλλά επέμενα να πιστέψω στην "αληθινή"αγάπη...

Δεν υπάρχει αληθινή αγάπη, όλοι κοιτάνε πως θα σε μαχαιρώσουν πισώπλατα, πως θα σε κάνουν να πέσεις και να μη ξανασηκωθείς... Όλοι κοιτάνε το δικό τους συμφέρον... Ζούμε σε έναν τέτοιο κόσμο δυστυχώς..

Είμαι ένα κουρέλι.... Έτσι με κατάντησε... Προχωράω προς τον δρόμο για να μπω μέσα στο αυτοκίνητο και να χάθω στους δρόμους μέχρι το ξημέρωμα...

Και φυσικά,να πιω, να πιω όσο ο άνθρωπινος οργανισμός αντέχει....

Αυτά σκεφτόμουν όσο σκούπιζα τα μάτια μου από τα δάκρυα χωρίς νόημα βέβαια, μιας και όσο σκούπιζα τόσο έβγαιναν και άλλα....

Μπαίνω μέσα στο αυτοκίνητο και ξεκινάω τη διαδρομή μου...

Μετά από ένα δεκάλεπτο που είχα χαθεί εντελώς στις σκέψεις μου, ευτυχώς που δεν κύκλοφορουσαν αυτοκίνητα δηλαδή γιατί θα είχα τρακάρει σίγουρα, αποφάσισα να σταματήσω σε μια παραλία.

Θυμάμαι όταν ήμουν 17 χρόνων και περνούσα την φάση της έντονης εφηβείας αλλά και ωριμότητας ταυτόχρονα... Ένα αγόρι ήθελε να με κάνει ρεζίλι στο σχολείο και είχε βάλει στοίχημα πως θα με ρίξει... Κάτι που φυσικά δεν έγινε ποτέ. Όμως είχα πάει σε μια πάραλια που εκείνη την ημέρα ευτυχώς για εμένα δεν είχε κόσμο και σκεφτόμουν... Σκεφτόμουν γιατί να ήθελε να το κάνει αυτό. Μετά έμαθα πως το έκανε γιατί του πηγένα κόντρα και ήμουν η μοναδική που του αντιμίλουσε.

Βλακείες.... Από τότε επέλεγα παρά πολύ προσεχτικά τα άτομα που θα έιχα δίπλα μου. Εκτός από τώρα... Που έχασα τον έλεγχο.

Έβγαλα τις γόβες μου και πάτησα τα πόδια που στην άμμο . Βρήκα ένα σημείο χωρίς πέτρες και έκατσα εκεί...

Και άρχισα να κλαίω,να κλαίω χωρίς σταματημό, σαν άνθρωπος κλαίω πολύ δύσκολα . Το κάνω από εγωισμό όχι επειδή δεν πληγώνομαι.