The Circle came

Hoofdstuk 6

"Dus de portalen leiden naar het hiernamaals?" "Nee, ze leiden naar de onderwereld. De meeste toch, er zijn maar een paar gevallen bekend die naar iets anders leiden, maar die zijn bijna allemaal verwoest." "Dit is allemaal nogal veel om te verwerken." "Nee, joh..." Hij rolt met zijn ogen. "Ik kan gewoon niet geloven dat ze dit voor ons verborgen houden." "Ik hoop dat je op je eigen clan doelt." Is het eigenlijk nog wel mijn clan? Die gedachte sluipt mijn hoofd binnen en ik probeer hem op afstand te houden. "Dit alles geeft een heel nieuwe betekenis aan ons bestaan." Hij knikt alleen maar. Mijn gedachten gaan alles na dat hij heeft verteld.

Lang geleden ten tijde van de heksenjacht en de brandstapels was er een zeer duistere periode. Die periode werd alleen niet door heksen veroorzaakt zoals de mens dacht. Hij werd veroorzaakt door de portalen die overal ter wereld extreem actief waren. Er was een oorlog tussen het bovennatuurlijke. De heksen die de uiteindelijke toedracht van de portalen hadden achterhaald, hadden hun inboedel bij elkaar geraapt en vertrokken naar de plaatsen waar ze het meest nodig waren. Negen van die heksenclans hadden elkaar hier getroffen in deze wouden op dit eiland in het midden van wat nu de Bermudadriehoek wordt genoemd, bij dit gigantische portaal. Samen besloten ze de Cirkel te vormen. Er werd een extra clan gevormd die alle anderen zou leiden. De Nox-clan, die bestond uit allemaal afgevaardigden van de verschillende clans en weide zich volledig aan het bestuderen van het portaal en het vereren van onze godin, de maan. Ieder jaar zou er een uitwisseling zijn om nieuwe mensen aan de Nox-clan toe te voegen en zodat de clans in vrede zouden leven. Het moest de verbondenheid waarborgen. Na een paar eeuwen was het portaal bijna inactief te noemen. Het was een soort vulkaan en niemand weet wanneer hij weer actief zal worden. Er glipten zo nu en dan wel eens wat wezens door, maar de Vis-clan rekende daar samen met de Fortis-clan en de Silva-clan snel mee af. Elk gespot wezen moest worden gerapporteerd aan de Nox-clan. Dat is nog steeds zo. De andere clans vergaten na eeuwen bijna het bestaan van het portaal. De conflicten tussen de clans groeiden en na vele eeuwen merkte men de laatste jaren dat er meer en meer activiteit van het portaal was. Alsof er iets te gebeuren stond. De Pectus-clan weigerde echter nog te geloven in het portaal en zei dat er niets aan de hand was. Iets dat je niet zou mogen verwachten van de clan die staat voor wijsheid.

"Mira, ben je er nog?" Hij lacht zacht. "Sorry. Weet je, ik ga eens gaan zoeken naar eten." "Doe geen moeite. Stella komt het eten zo meteen brengen." "Wie is Stella?" "De vrouw van Rob. Ze is zeg maar zo een beetje onze verpleegster. Kom anders langs deze kant liggen. Ik denk dat je been dat wel kan appreciëren en je rug." "Je wilt dat ik naast je kom liggen?" Hij wordt knalrood en knikt even. Ik hink naar de andere kant van het bed en kruip onder de warme zachte dekens die helemaal naar hem ruiken. Na een tijdje in stilte naast elkaar gezeten te hebben, doezel ik zachtjes in. Mijn hoofd schiet met een ruk omhoog als ik de deur hoor opengaan. Er komt een vrouw binnen die beladen is met borden. Als ze Sebastian en mij in hetzelfde bed ziet liggen, zet ze de borden neer en zet haar handen in haar zij. Ze kijkt ons alle twee verwijtend aan. "Je had me wel even kunnen zeggen dat ze hier was, Sebastian. Dan had ik niet met al die borden naar de verkeerde kamer gezeuld." Daarna verlicht een stralende lach haar gezicht. Sebastian heeft een grijns op zijn gezicht en kijkt verlekkerd naar het voedsel. Mijn maag knort even zacht als de geur van het eten mijn neusgaten bereikt. "Ik hoor dat je honger hebt. Het was niet al te slim om je bed uit te sukkelen en helemaal hiernaartoe te komen, hoor," zegt ze terwijl ze het eten bij ons op bed zet en daarna eerst Seba's wonden en daarna de mijne onderzoekt. "Eh, Stella?" "Ja, lieverd?" "Weet je toevallig wat er met mijn haar is gebeurd?" Ze kijkt op van mijn beenwond en haar gezicht is getekend met medelijden. "Je vlecht was half afgehakt door de Silverghost. Het was ongelijk en zag er vreselijk uit. Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik het gelijk heb geknipt. Het is wel zonde. Je had heel mooi haar, maar als ik eerlijk ben dan staat dit kapsel je beter. Het doet je krullen meer recht aan." "Eh, dank je." Sebastian grinnikt weer. Ik kan zijn gegrinnik wel gewoon worden. Waar kwam die gedachte vandaan? "Hoelang gaan we moeten revalideren?" vraagt Seba. Stella's hoofd schiet met een ruk omhoog en ze zet zich recht. Haar handen gaan weer naar haar heupen en ze kijkt streng naar de schaapachtig kijkende Seba. "Zolang als nodig is, Sebastian Muillo! En ik wil je er niet meer over horen klagen. Maar goed, ik schat dat het ongeveer drie weken gaat duren voor alles terug werkt zoals daarvoor." Seba zucht al opgelucht wat hem nog een strenge blik oplevert. "Jullie moeten allebei nog minstens twee dagen in bed blijven. Sebastian nog iets langer dan jou, Mira lieverd." Zijn schouders zakken teleurgesteld naar beneden. Ik geef hem een stomp met mijn hand. Hij kreunt van de pijn en kijkt mij verwijtend aan. Stella zucht en schudt haar hoofd, terwijl ze de kamer uitloopt. "Waar was dat voor?" "Je moet niet zo ongelukkig kijken. Ze doet haar best om ons zo snel mogelijk terug op de been te krijgen, letterlijk. Bovendien werk je het genezingsproces alleen maar tegen als je alles haast. "je doet het weer..." murmelt hij. "Wat?!" "Je wijsneuzerige gedrag..." Deze keer geef ik hem een nog hardere stomp.