Good Girls #2: To Fall Again

Kabanata 30

Kabanata 30

Unknown

Pumasok ang sasakyan ko sa parking area ng condo building ko at hindi ko na nakita pang sumunod si Arthur papasok. Bumaba ako sa aking sasakyan at ilang beses inikot ang paningin para sana mahanap ang sasakyan niya ngunit wala. Dumiretso na ako sa elevator at tinanggap na lang na katulad noon ay hindi dapat ako naghahangad ng masyadong oras sa kaniya.

But is this right?

Alam kong may tama at mali sa mundo. Magkakasalungat ang pananaw ng mga tao kaya nagkaroon ng ganito. Nasa tao kung paano niya makikita ang isang bagay bilang isang tama o mali. And in my case... even if my mind is telling me that this is wrong, my feeling is saying the otherwise— that this is right. Ang pagpili sa aking kasiyahan ay tama lang.

Hindi na siya engage kay Jessamyn. Nalulungkot ako para sa kaniya dahil alam ko ang mararamdaman kung ako ang nasa posisyon niya. But I am not her. Arthur called the engagement off because he loves me. He fell again with me. And love can never be wrong... it's only the action and how will you put it into words. But love is never wrong.

Love is bringing you in a different feeling of peace, home and security na walang laban ang ano mang materyal na bagay at rekognisyon na matatanggap mo kung hindi mo nararamdaman ang sinasabi nilang pagmamahal.

Because I was wrong when I thought that I can be truly happy when I succeed... or maybe I really am. Dahil successful lang naman ako kung hawak ko na siya. I only succeed if I know that he's mine again. I am only a truly achiever if I have him in my life. Without him... walang magbabago at mananatiling malungkot at madilim ang buhay ko.

Pasarado na ang elevator nang halos malaglag ang mga mata ko dahil biglang sumulpot si Arthur. Hinarang niya ang kamay sa pagsasarado ng elevator at mabilis na pumasok at tumabi sa akin. Binalingan ko siya at inakala kong hindi na siya susunod.

Nginisian niya ako. "Hatid lang kita hanggang unit mo. Don't worry hindi naman ako papasok."

Hindi ko halos maproseso ang nangyayari ngayon. Bakit parang ang bilis ng lahat. Nagiwas ako ng tingin at pinagsawalang bahala ang naiisip. Ayokong hadlangan ang sariling kasiyahan dahil lang sa malikot kong pagiisip.

Nakarating kami sa floor ko at sinabayan niya ako hanggang unit ko. Binuksan ko ang pintuan at pumasok. Nagiwan lang ako ng kaunting siwang dahil sabi niya naman ay hindi siya papasok. Then I remember myself years ago. 'Yong mga panahon na bumibisita siya sa amin pero hindi ko siya hinahayaang manatili dahil ayaw kong naroon siya.

Ngumuso ako at nilakhan ang siwang.

"Pasok ka," I said in a low voice.

Ngumiti siya ng malapad. "Wala ka bang ibang kasama?"

Kumunot ang noo ko sa kaniyang tanong pero tumango rin ako bilang sagot.

"Ikaw lang magisa?"

"Uh, oo."

"Wala kang katulong?"

Umiling ulit ako. Tumango siya at sinilip ang loob. Binuksan ko na ng tuluyan ang unit ko at hinayaan ko siyang pumasok. Sinarado ko ang pintuan bago ko siya sinundan. Dumiretso siya sa living room at inikot ang tingin.

"Upo ka," Alok ko sa kaniya.

Umupo siya pero hindi natapos ang pagikot ng tingin niya sa loob. Napahawak ako sa magkabila kong kamay at naalalang hindi pa ako nakakapag-grocery. Anong ipapakain ko sa kaniya? O-order na lang ako.

Tumaas ang tingin niya sa akin dahil nanatili akong nakatayo, may ilang distansiya mula sa kaniya.

"Wala 'to sa sketchpad mo noon," natatawa niyang bigkas.