Çocuğun küçük yaşta ailede aldığı eğitimin devamı neticesinde gelişimini tamamlaması için bir süreç olan okul, Türkiye'de tam tersi istikamette işlemektedir. Ailede sorgulama, eleştirme ve farklı düşünme yetisi kısıtlanan çocuk okulda çok daha kötü bir tezgahtan geçmektedir.
Çocuklar adeta filozof olarak doğarlar. Devamlı "bu ne, şu ne, " gibi sorular sorar, öğrenmeye ve çevrelerini anlamaya çalışırlar. Henüz herhangi bir insan yapımı dogmatik düşüncenin tesiri altında kalmadan çevresini anlamaya çalışma çabası çok içten ve samimidir. Ancak büyükler çoğu zaman onların bu sorularına tahammül edemez ve susturur yada tatmin edici cevaplar vermeyip geçiştirirler.
Büyükler çocukların hiçbirşeyi anlamadıklarını zanneder, küçükler de büyüklerin herşeyi bildiğini zannederler. Ancak küçükler büyüyünce aslında büyüklerin hiçbirşey bilmediklerini acı bir şekilde tecrübe ederler. Büyükler ise çocukların yanında herşeyi konuşur, büyüklerin çok önemli meselelerini(!) çocukların anlamadıklarını hatta ilgilenmediklerini zannederler. Bu yüzden de gönül rahatlığıyla herşeyi konuşurlar yanlarında. Ancak çocuklar konuşulanları işitir ve anlarlar, kendi hayatları hakkında kendileri analamaz diye alınan kararların farkındadırlar. Aslında her çocuk bir bireydir ancak ebevynleri tarafından adeta üzerlerinde hertürlü tasarruf hakkına sahip oldukları mal olarak görülürler. Elbette yaptıkları tanım bu değildir, kime söyleseniz bu "mal, eşya" tanımını reddeder. Çocukların iyiliklerini düşündüklerini söylerler ancak ayıda yavrusunu severken öldürmüş diye bir sözde vardır, sözün çoğu aptala söylenir diye de bir söz vardır.
Ailede yetişen bu çocuğu okul devralır, aynı toplumda aşağı yukarı aynı şekilde büyüyen insanların inşa ettiği eğitim sistemi içerisinde yoğrulmaya başlanılır.
Bu insanların çocuğa öğrettiği temel kurallardan biri özgür düşüncedir. Ancak bu kavram sadece lafız olarak, yani bir slogan icabı ezberlettirilir. Kimse sorarsanız özgür düşünceden yanadır ancak özgür düşünce farklı düşünceleri duyana kadardır. Herkesin tahammül edemeyeceği düşünceler vardır.
Bir yerden sonra otoriteyi eline geçiren güç zorbalıkla kendi düşüncelerini hakim kılmaya çalışır, bunun içinde özgür düşünce lazımdır. İnsanda en güçlü temayül egodur, benlik hissidir. İnsan kendisine benzeyeni severmiş derler.. Özgür düşünce nekadar başkaları için isteniyor olsada aslında altta yatan duygu benlik hissidir.
Yazının devamı bu bağlamda ele alınacaktır..
YOU ARE READING
Aklını Yitirmiş Bir Topluluk
Non-Fiction-Türkiye aklını kaybetmiş insanlar topluluğun bir araya gelmesi sonucu oluşmuş bir ülkedir.. Gezgenimiz ise ondan çok farklı değil, galaksinin tımarhanesi olmalı..
