beautiful disaster | jung jaehyun

0.3

Hayatım boyunca keşke demekten kaçındım çünkü anlamının ne kadar büyük olduğunu bilir ve altında kalmaktan korkardım.

Kazanamayacağım şeyler için bir savaşa girmez, vücuduma indirilen onca bıçak darbesinden kalan yara izlerini saklamak istemezdim. Ben, hayatımda kontrol edemeyeceğim şeylere sahip olmaktan nefret ederdim ancak tabularım sadece bir adam, güçsüz bir adam tarafından yerle bir edilmişti.

Aşk, kurduğun krallıktan daha güçlüdür.

Annemin henüz yeni reşit olduğumda söylediği bu sözü o zaman anlayamamıştım ama şimdi tüm hücrelerimde hissediyordum bu gerçeği, artık kabullenmiştim. Boyumdan büyük değildi bu duygu, sadece sonunda kazanamayacağım açıktı çünkü artık kırgındım. Parçalarım bir sağa bir sola, parmak uçlarımın asla ulaşamayacağı yerlere savrulmuş ve bir daha beraber olmak istemediklerini bağırıyor gibiydi.

Ben böyle hissediyorsam, Jaehyun... benim güzel Jaehyun'ım tam olarak neyle boğuşuyordu?

Avuçlarım arasında tuttuğum kahve bardağını daha da sıkarken burnumu çektim çünkü düşüncelerim gittikçe bulanıklaşmaya başlamıştı ve ne yazık ki benim kalbim iyi görmüyordu.

"Uyumadın mı?" Arkamdan gelen savunmasız bir ses kulaklarımdan girip beynimi ele geçirdiğinde bir şeylerin değiştiğine alışmam gerekiyordu, o da Jaehyun'ın eskisi gibi güçlü olmadığıydı. Tüm kemikleri kırılmış gibiydi ama ayaktaydı. "Benim yüzümden mi?" Çıplak ayaklarını sürüyerek tam yanıma oturduğunda bacaklarını aşağıya sarkıttı, yavaşça gülümsedim. Küçük bir çocuğa benziyordu.

Hayır, benzemiyordu. O artık küçük bir çocuk gibi hissediyor, etrafında kendisinin oluşturduğu gölgelerden korkuyordu çünkü henüz hayatın gerçekleriyle yüzleşmemişti. Yüzleşmekten kaçınıyordu çünkü bunun sonucunda hala nefes alabileceğinden şüpheliydi.

"Senin yüzünden." Diye mırıldandığımda gecenin kısık sesine ulaşan benim sesim, sanki onun için dünyanın en güzel melodisiymiş gibi tüm dikkatiyle dinledi. Yutkundum. Onsuz bir hiçe dönüşürdüm, onsuz yok olurdum ben. Gitmemeliydi. "Senin yüzünden, aklımdan çıkmadığın için uyuyamadım." Dudaklarına en az kendisi kadar güçsüz bir gülümseme tutundu, sonra ağır bir şekilde silindi.

Kendi varlığı gibi.

"Hala benimlesin." Parmaklarını gergince kıtlatıyorken çenemi dizime yasladım ve yüz ifadelerini izlemeye devam ettim. Uzun zamandır içini bana tam anlamıyla açmıyordu, ne ile savaştığından bir haberdim ama onu korumak için en önden ilerliyordum.

"Hala seninleyim çünkü sadece sende yaşayabiliyorum." Ona yaklaştığımda kalbi kadar soğuk olan ellerini tuttum, sadece doğrulardan konuşmak istiyordum. "İnan ya da inanma, Jaehyun ama ben sadece sana baktığımda, senin varlığını bildiğimde güvende hissediyorum." Yutkundum. "İçinde bulunduğun durumdan kurtulmanı istiyorum, bunun için her şeyi yapmak ama sen sanki...Sen sanki gerçekten de gitmek istiyorsun."

Derin bir nefes aldığımda gözlerinin dolduğunu fark etmek kalbime saplanan birkaç hançer darbesine rağmen dimdik durmam gerektiğini hatırlattı bana. Ben de öyle yaptım çünkü başka seçeneğim yoktu.

"Düşünebiliyor musun? Birbirimizden ayrı kaldığımızı, her saat birlikte olamadığımızı ve birlikte gülümsemediğimizi? Buna katlanabilir misin?" Sadece bir şeyler duymak istiyordum, beyninde kendine oynadığı oyunlara kanmayacağına dair bir şeyler ama bunu yapmadı.

"Yanlış." Dediğinde tek bir damla yanağına süzülmüş, ruhunun yapamadığı kadar özgür kalmıştı. "Ben gittiğimde de birlikte olacağız ve asıl seni öyle mutlu edeceğim." Kafasının içine beni sokmayacağını biraz daha anladığımda ayaklandım.

"İzin vermiyorum!" Tüm gücümle bağırdığımda aşağıdan, oturduğu yerden beni izliyordu. "Hiçbir şekilde gitmeyeceksin, ölmeyeceksin ve eğer bensiz nefes almayı kesersen seni asla affetmeyeceğim."

İçeri girdiğimde tutmaktan yorulduğum yaşlar akmaya, sıkıca yumruk yaptığım ellerim ise titremeye başlamıştı. Bu onu durdurmayacaktı ve ben eğer onu boşluğun içine itelediğimi bilseydim bunları asla söylemezdim.

Çünkü bu onu kendimden uzaklaştırdığım ilk gündü.