Tygrysica stanęła na krawędzi szczeliny ukrytej w między drzewami. Przestrzeń miedzy skalnymi ścianami była wąska i głęboka, w powietrzu unosiły kropelki wody, które wiatr musiał przynieść z pobliskiego wodospadu. Pomiędzy lianami i krzewami dało się dostrzec rwącą rzekę, a także równe połacie naniesionego piasku.
– Jesteś pewien, że tu przyjdą? – zapytała kotka. – Nie wygląda to na miejsce, gdzie można zejść z uczniami, a tym bardziej z tą dziwną maszyną.
– Chyba że zamierzają ją zrzucić – zauważył Małpa, ale żart nie wywołał na żadnej twarzy choćby półuśmiechu.
– Łagodniejsze zejście jest kawałek drogi stąd, mamy chwilę zanim tam dotrą. My oczywiście możemy skorzystać ze skrótu.
Uśmiechnął się, mimo że nawet nie starał się ukryć zmęczenia. Ostatnie pół godziny gnali na złamanie karku, by wyprzedzić Gian Jin Weia i jego prywatną armię magów żywiołów. Mistrzowie kung-fu nie mieli problemu z pokonaniem takiego dystansu, ale Shandian i Yun Yun musieli korzystać z błyskawic na ogonach, by dotrzymać im kroku. Shongshu został zaś w tyle, Tygryska wątpiła, że uda mu się dotrzeć na miejsce o czasie.
– Nie chcę być pesymistą – powiedział Żuraw. – Ale co jeśli ten sokół i magowie jednak idą w inne miejsce?
Tygryska skrzyżowała ramiona na piersi i posłała wyczekujące spojrzenie Shandianowi.
– Nie znam innego miejsca, do którego staruch i Gao mogliby się udać – odpowiedział myszoskoczek. – W razie czego mistrz Żuraw mógłby ich obserwować przez jakiś czas. Jeśli okaże się, że będą szli w inną, będziemy mieli szansę ich dogonić. Zgadzacie się?
– A co jeśli mnie zauważą? – zapytał Żuraw.
– Nic ci nie grozi, jeśli nie podlecisz za blisko. Magia żywiołów ma swoje ograniczenia, póki będziesz się trzymać na odległość rzutu kamieniem, nie musisz martwić się o magię. Żaden z uczniów nie umie latać, a Gao bez sztyletów w piórach nie jest zbyt waleczny.
– Zdążyłam się o tym przekonać – powiedziała Yun Yun. – Choć jak się okazało, niepotrzebnie.
Shandian westchnął cicho. Yun Yun nadal była na niego zła, ale okazywała to jedynie takimi docinkami. Powoli irytowało to Tygrysicę, która wolałaby, żeby para wyjaśniła sobie parę spraw. Niestety, nie mieli na to czasu.
– Schodzimy – powiedziała Tygryska. – Żuraw, poczekaj tu chwilę. Jeśli Gao i borsuk zaczną wchodzić do szczeliny, przyleć do nas. Wolałabym nie walczyć z nimi, jeśli nie musimy.
Ptak skinął głową i wzbił się w powietrze. Pozostała czwórka rzuciła się do skarpy. Shandian i Yun Yun wykorzystywali błyskawice, małpa zwinnie przemykał się po lianach, tygryska zaś wbiła pazury w skałę i zsunęła się, wzniecając iskry. Dotarła na dno wąwozu pierwsza. Gdy uderzyła o piach, huk poniósł się echem, a ze skalnych ścian posypały się kamyki.
– Czasem się ciebie boję, wiesz? – rzekł Małpa, gdy do niej dołączył.
– Czasem?
Nie odpowiedział, ponieważ oboje zobaczyli świątynię. W miejscu, gdzie szczelina była szersza, wyryto w skalnej ścianie fasadę, która przysuwała na myśl Jadeitowy Pałac. Wzory, kolumny czy charakterystyczne zagięte daszki nadgryzł ząb czasu, spływająca woda wytarła niektóre zdobienia, w wielu miejscach rósł mech. Tygryska miała trudność z rozpoznaniem co właściwie przedstawiała płaskorzeźba na szczycie fasady, tak bardzo była wygładzona i pozbawiona szczegółów. Dostrzegła smocze rysy, a także resztki czarnej farby w zgięciach. To musiał być Houlong z Góry Demonów.
![bad addicted (to you) [HyunLix] von lovely_freckles_](https://img.wattpad.com/cover/361561788-80-k882198.jpg)
Poczuła ogarniający chłód. Tłumaczyła sobie, że to przez pobliski strumień, ale to nie do końca była prawda. Tak mrozić potrafił jedynie lęk.
– Teraz mi wierzysz? – zapytał Shandian.
Skinęła głową. Nie usłyszała kiedy stanął obok niej, czasem poruszał się niepokojąco cicho. Gdy Yun Yun do nich dołączyła, podeszli bliżej do świątyni. Była na swój sposób piękna mimo upływu czasu. Co jednak zdziwiło Tygrysicę, nigdzie nie było choćby zarysu drzwi.
– Rozumiem, że wiesz jak tam wejść – rzuciła Tygrysica.
– Nie – przyznał Shandian. – Nie przyszło mi do głowy, by próbować. To były i tak wystarczająco niepokojące czasy.
Spojrzał w stronę Yun Yun i uśmiechnął się porozumiewawczo. Żona jednak tego nie odwzajemniła.
– No to mamy problem – powiedział Małpa.
Z braku lepszego pomysłu zaczęli przykładać łapy do ścian, w poszukiwaniu ukrytego przycisku, tak jak było to w Górze Demonów. Tygryska wzięła prawą stronę, najmniej zniszczoną pewnie ze względu na wypukłą skałę powyżej, która osłaniała od deszczu. Starała się nie ominąć żadnego fragmentu porośniętej mchem ściany, ale szybko zrozumiała, że w ten sposób nie sprawdzi wszystkiego nawet gdyby miała cały dzień. Skarbiec był ogromny.
Pierwsza straciła cierpliwość Yun Yun.
– To nie ma sensu. Co takiego jest w tej świątyni, że ten cały Gao nie może tego dostać?
– Nie mam pojęcia – przyznał Shandian. – Po prostu lepiej dmuchać na zimne.
– Może on też nie będzie wiedział jak tu wejść? – powiedział z nadzieją Małpa.
– Z tego co zrozumiałem, rozmawiał ze smokiem. Wydaje mi się więc, że doskonale wie jak tu wejść.
– Dziwne jest to, że nigdzie nie ma wejścia – zauważyła Tygrysica. – Kolumny także nie mają podstaw. Tak jakby cała świątynia...
– ... była zanurzona w piachu – dopowiedział Shandian.
Mistrzowie i magowie spojrzeli po sobie. Zaczęli kopać tuż przy fasadzie. Pod piachem także znajdowały się zdobienia, gdzieś tam musiały być drzwi. Tygrysica kopała najszybciej jak potrafiła, ale i tak miała wrażenie, że robią to zbyt wolno.
Żuraw przyleciał do nich.
– Są już przy krańcu wąwozu. Będą tu za kwadrans.
– Nie zdążymy – powiedział Małpa.
– Musi być jakiś inny sposób – rzuciła Tygrysica.
Zauważyła, że przy ziemi zdobienia ścian są najbardziej gładkie, jakby w tym miejscu woda częściej je obmywała. Rzeka – pomyślała. Może ona mogłaby wymyć piach? Przy strumieniu stała samotna skała, na której było coś wyryte. Gdy podeszła bliżej, okazało się, że patrzy na otwór pomiędzy wzorami przypominającymi płomienie. Czy Houlong nie był jedynym smokiem, który umiał zionąć ogniem?
Wiedziała już co robić. Wdrapała się na ścianę, korzystając z pęknięć w skałach. Zerwała kilka gałązek z najniższego krzewu i skoczyła z powrotem na dół.
– Shandian, potrzebuję trochę błyskawic.
Pozostali przybiegli do niej, ale nikt nie zapytał, co zamierzała zrobić. Małpa i Żuraw z obawy, Yun Yun z dumy, Shandian zdawał się zaś wszystkiego domyślić. Chwycił gałązki między łapy i kilkoma iskrami sprawił, by zapłonęły. Tygrysica wsadziła je do otworu. Poczuła jak ziemia zadrżała pod stopami, jednak wtedy ogień zgasł, zanim coś więcej się wydarzyło.
