Het internaat

Hoofdstuk 17: politie en ziekenhuis..

[ Marina ]

De recherches vertellen wat er gaat gebeuren en ik wordt als eerste verhoort. De vragen vliegen op me af, "hoelang heb je daar gezeten? Wat is de locatie? Hoe zagen de mannen er uit? Had je ooit andere meiden gezien? Wist je überhaupt wel of er andere waren?! En de belangrijkste vraag, hoe ben je daar terechtgekomen?"
"Mag ik misschien eerst wat drinken? Jullie hebben namelijk geen idee hoe weinig ik kreeg daar!" Zeg ik een beetje pissig. "O j a t t tuurl ij kk, ss orry ww at onbeleefd v v an ons." Stamelt de vrouw. Ik antwoord dat het wel goed is en vraag om een glas water en een broodje. Ik heb gewoon echt geen zin om beleefd te zijn dus ze ik maar een beetje ja graag en nee dankje. "Dus de vragen, ik beantwoord ze natuurlijk allemaal maar even rustig als dat kan. Welke eerst?" Vraag ik rustig. "Hoelang heb je daar gezeten?" Vraagt de man terwijl de vrouw het gesprek opneemt. Ik was de eerste daar, denk ik tenminste, want dat zeiden de mannen. En ik heb er denk ik 5 maanden gezeten tot nu.." Zuchtend vraag ik naar de volgende vraag. "Ehm ja, ehm wat is de locatie?" "Weet ik niet precies, sowieso in New-York, ergens op een platteland gebied, toen we wilden vluchten en Elise uit eindelijk werd gepakt.. Nou ja ze zorgde ervoor dat zij werd meegenomen en wij weg mochten, toen kwamen we langs een klein huisje, wij dachten de oude vrouw daar te kunnen vertrouwen maar zij bleek bij hun te horen. Daardoor werden wij verraden en moest Elise zich dus opofferen om ons te kunnen redden, ik heb nog nooit zoiets dappers gezien." Ze knikken met hun mond open en de vrouw zegt dat het inderdaad dapper is. "Gewoon het rijtje af van de vragen?" De man zegt ja en ik ga weer verder, wat ben ik blij als dit klaar is. "Hmm hoe de mannen er uitzagen, ik weet het niet precies vaak werd je bewusteloos geslagen of iets maar ik kan de vader van Elise wel perfect beschrijven. Hij heeft zwarte krulletjes op uw lengte," en ik wijs naar de man. "Hij heeft gifgroene ogen en een snorretje. Verder draagt die vaak een overhemd met een gewone spijkerbroek en nette schoenen. Wat jullie denk ik echt willen weten is dat die een hartvormig litteken op zijn rechterwang heeft. De rest van de mannen weet ik echt niet sorry." Eindig ik. "Dit is meer dan genoeg heel erg bedankt we laten het iemand tekenen en dan mogen jij, Kim en Elise, (als ze beter is) vertellen of het goed is." De man praat verder, "heb je ooit andere meiden gezien of dacht je dat je alleen was?" "Ik hoorde wel eens gekakel, gejank, gegil en geschreeuw dus ik wist dat er andere waren, maar er is een ding wat ik me toch echt afvraag, waarom waren we daar?" Met nog steeds een vragende uitdrukking luister ik naar de vrouw die wat zegt over dat zij dat ook niet weten, logisch... Ik vroeg het dan ook meer aan mezelf. Zoals ik vaak doe, Elise werd er echt gek van, ik praat ook veel hardop. "Halloo, luister je nog?" En ik zie de vrouw voor mijn neus zwaaien. Ik mompel een sorry, maak de vragen af en ga naar de wachtkamer om Kim te halen.

[ Kim ]

Roxxx, Rox, Rox, Rox, ik vind hem zo leukkkk. Moet ik hem nou bellen of niet? Hij is vast boos op me.. Er was namelijk zo'n blunder de dag voordat ik gebeld werd over Elise, en ik zou hem helpen met wiskunde! Alleen tja ik ben hier, en dat weet die niet.. Het gesprek ging dus een beetje zo:

Hij zei toen iets tegen me, en ik was stomverbaasd en zei blijkbaar hardop, o my goddd had die het tegen mij?! Hij moest keihard lachen en zei ja natuurlijk, en vroeg het nog een keer. Weet je wat de vraag was? Natuurlijk weet je dat niet.. Hij vroeg zo van, tot waar heb jij wiskunde af? Ik snap er helemaal niks van! Ik werd knalrood en vertelde dat ik eigenlijk wel goed was in wiskunde, en dat ik hem wel wilde helpen. Hij had ja gezegd! Gewoon serieus ja! Helaas pindakaas voor mij, is die nu waarschijnlijk stinkend boos op me, omdat ik niet ben komen opdagend want ik ben hier. Maar ik ga ook niet bellen ik wil het hem real vertellen, denk ik toch...

"Kim jij bent," zegt Marina als ze tegenover me staat. "Waarom moet ik? Ik heb daar niet gezeten.." Verbaast loop ik naar de verhoorkamer, ik hoor Marina nog ik weet het ook niet zuchten. "Hi Kim, je vraagt je vast af, waarom jij wordt gevraagd omdat je daar niet gezeten hebt," zegt de vrouw. Ik knik, "hoe heten jullie eigenlijk?" Vraag ik. "Wij zijn Tom en Laura, we willen je wat vragen over Elise's adoptievader." Is ze geadopteerd? Sinds wanneer weet ze dat? "Wacht even, mijn excuses maar mijn ouders weten niet waar ik ben, dus ik stuur even een berichtje, sorryy. Natuurlijk had ik wel wat gezegd, ik zei dat ik met vrienden bij het Amstel ging slapen en dat Elise's ouders zouden betalen, omdat Elise dan weer hier was.. Maar ik stuur snel een bericht naar Elise,

Kim: ben je geadopteerd?! En hoe is de operatie gegaan??

Elise: Sorry ik weet het ook pas net! Ehm die ga ik nu krijgen dus moet weg, daaag x.

Kim: Veel succes!!! X

"Ben klaar, maar wat wilde jullie over hem vragen?" "Te beginnen met zijn naam," zegt Tom. "Hij heet Jan Kilsers.

Als alle gesprekken afgelopen zijn, lopen Jim en ik voorop naar het ziekenhuis. De meiden hebben net snel mogen douchen, wel koud denk ik.. En andere kleren gekregen. "Jim?" Vraag ik. "Ja Kim, haha we rijmen met onze namen." "wow jij bent snel van begrip zeg," zeg ik vol sarcasme. Hij lacht nep en vraagt wat er nou is. "Zal het wel goed komen met Elise?" "Tuurlijk," zegt hij onzeker, ondertussen vragen we waar ze ligt en stappen de lift in. Nou ja de helft van de groep moet wachten omdat de lift niet groot genoeg is. Als we uit de lift stappen wachten we hier op de anderen. De lift geeft een geluidje en we lopen naar kamer 316, maar Elise ligt er niet...

Oe la la, maareh sorry het duurde weer even, morgen school:( vreselijk! Zal ik een q&a doen? (Question & Answers. Of zouden daar te weinig vragen voor komen? Laat het me weten:) en bedank voor alle lezers! Bijna 5K!! Terwijl het niet zo lang geleden nog in de 3000 was, echt super mega bedankt!

Daaaag
Xxx