"Sen, benim hiç bilmediğim geçmişim, yaşamaktan korktuğum geleceğimsin."
*Ateş ile Kelebeğin Dansı isimli ilk kitaptır.
Kitaplarımın tüm hakları saklıdır, çalınma veyahut kopyalanması durumunda yasal işlemler başlatılacaktır.
Yayınlanma Tarihi: 02...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ateş Kandemir
#Ne jupiter- Gökyüzüm Siyah Olsada#
**Keyifli Okumalar**
Aradan tam bir hafta geçmişti ve Efsunun hayatı hiç değişmeyen bir tempo ile devam ediyordu. Evden işe, işten eve. Bazende Nazlı ile sahile gidiyorlardı.
"Efsun." Mekândaki yoğun sesten dolayı kaşlarını çatıp Nazlı'ya baktı.
"Efendim, Nazlı."
"Sürekli aynı şeyleri yapmaktan, yaşamaktan sıkılmıyor musun?"
Efsun, önündeki yuvarlak cam masaya kollarını koydu ve sol kolunu çenesinin altına yerleştirdi. Etrafını süzdü kısa bir süre. Mekan ismi gibi maviden oluşuyordu. Dans pisti, barmenlerin olduğu bar kısmı, sahne ışıkları. Her yer mavi renkle kaplıydı. Etraf oldukça kalabalıklaşmış, her yer duman altındaydı. Gözünü kalabalıktan alıp elinde ki bardakla oynamaya başladı.
"Biraz düşüneyim... Hayır. "
Nazlı, bu kısa cevaptan memnun olmasa da Efsun'un umurunda değildi.
"Sıkıcı!'' dedi ve meraklı bir ifade ile konuşmaya devam etti.'' Bugün, senden önce başka biri sahne alacakmış. Haberin var mı?"
"Hayır, yok!"
Merakta etmişti doğrusu. Bu mekan da ondan başka kimse çalışmıyordu. Kısa bir süre sonra merakını giderecek olan müzik çalmaya başladığında ikisininde bakışları sahneye yöneldi.
Efsunun gözlerini kocaman açıldığın da sahnede ki adamı şaşkın bakışlarıyla süzmeye başladı.
Ateşti bu. Bir hafta önce evinde yaralı halde yatan adamdı.
''Daha neler?'' dedi şok içinde.
Efsun'un sesinde ki şaşkınlık Nazlının dikkatini çektiğinde Efsun'a anlamayan gözlerle bakmaya başladı. Efsun'un gözleri hala sahnede ki adamın üzerindeydi.
Ateş, vücuduna yapışmış siyah gömleği, siyah pantolonu ve dağınık saçlarıyla sahnede parlıyordu resmen. Gözleri birbirini bulduğunda Efsun'un içinde onun huzursuz hissetmesine sebep olan his gün yüzüne çıktı.
"Nazlı, bu o çocuk. Kanlar içinde bulduğum." dedi, sesi titreyerek konuştuğunda hala Ateş'in göz hapsindeydi.
"Şaka yapıyorsun. Kızım çok fiyakalı. Şimdi bu adam, o Ateş mi? Adının hakkını veriyor vallahi." dedi, karşısında duran adamı beğeniyle süzerken.
Şuan Nazlı'yı duymayacak durumda olan Efsun dünyadan soyutlanmış bir halde karşısında ki adamı izliyor, dinliyordu...
"Tenin almış beyazlığını aydan, saçlarının rengi geceden, bundan geceye sevdam..."
