(160)လုပ္ခ်င္ရာေတြလုပ္ၿပီးေက်ာက္စိမ္းေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ေသွ်ာင့္အတြက္ေတာ့အသာယာဆံုးအခိုက္အတန္႔ေတြပါပဲ...။
ပါးစပ္ကေနတဝူးဝူးေအာ္ရင္းနဲ႔ပင္လယ္ျပာျပာဆီမွာအေပ်ာ္ေတြလြင့္က်ဲေနခဲ့တဲ့ေက်ာက္စိမ္းက...
ေနဝင္ေတာ့မွပဲနားဖို႔သတိရေတာ့တယ္။
ဒါေတာင္မွဂ်က္စကီးႀကီးကိုသံေယာဇဥ္မျပတ္ႏိုင္ေသးဘဲနဲ႔...ေခါင္းေလးတခါခါလုပ္ၿပီးစီးဦးမယ္လို႔ေျပာေနတာ..."ေတာ္ပါေတာ့ေနာ္...ျပန္ရေအာင္...
ညေနလည္းေစာင္းေနၿပီ...
အခုမင္းနႈတ္ခမ္းေလးေတြေတာင္ျပာခ်င္ေနၿပီ..."အခ်ိန္အၾကာႀကီးေရျပင္မွာခ်ည္းေဆာ့ကစားေနခဲ့ေတာ့...ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕နီတ်ာရဲနႈတ္ခမ္းေလးေတြကပန္းခရမ္းေရာင္အျဖစ္ကိုေျပာင္းလို႔ေနပါၿပီ...။
သူ႔လက္ကေလးမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ေသာ့ေလးကိုဦးေသွ်ာင္ကအတင္းဆြဲယူၿပီးေတာ့ဂိုက္ဆရာဆီကိုျပန္သြားအပ္ေတာ့သိပ္ေက်နပ္တဲ့ပံုမရဘူး။"ဟင့္...ခဏေလးပဲစီးရေသးတာ..."
"အမယ္...သံုးနာရီေလာက္စီးထားရတာကိုခဏေလးလား...
ေဆာင္းဟန္ေနတို႔ေတာင္မွေညာင္းလို႔ဆိုၿပီးျပန္သြားၿပီေလ...
ငါေတာင္မူးခ်င္ေနၿပီ..."ေရလိႈင္းၾကားမွာေဝ့ဝဲေနရတာမို႔ေခါင္းထဲမွာသိပ္မၾကည္လင္ခ်င္ေတာ့ဘူးေလ။
ငတိကေတာ့...ေရသူထီးလုပ္ၿပီးေတာ့အသားကုန္ကဲခ်င္ေနတာေရထပ္ကူးဦးမယ္ၾကံေနလို႔တားရပါေသးတယ္...။"ေတာ္ပါၿပီဆို...ေမေမတို႔ေတာင္မွအခန္းျပန္ၿပီထင္တယ္...
နားရေအာင္ေနာ္...မင္းေျခေထာက္ေလးေတြေရလိႈင္းဒဏ္နဲ႔နီရဲေနတာပဲ...
ညက်ရင္ေတာ့မင္းအဲဒီေျခေလးေတြနာမွာ..""ဟြန္႔...အေၾကာင္းျပခ်က္ႀကီးပဲ..."
အတင္းဝတ္ေစခိုင္းလို႔မေက်နပ္ဘဲဝတ္ခဲ့ရတဲ့ေရမစိမ့္တဲ့အက်ႌလက္ရွည္နဲ႔အသက္ကယ္ေဖာ့ထပ္ေလးကိုကမ္းေပၚေရာက္လာတာနဲ႔...ခ်က္ခ်င္းခြ်တ္ပစ္လိုက္ေတာ့...ေတာင့္တင္းေနတဲ့ေက်ာက္စိမ္းရဲ႕ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းေလးကဘြားကနဲေပၚလာေရာ...။
ပင္လယ္ဆားငန္ေရရဲ႕႐ိုက္ခတ္မႈနဲ႔ေနေလာင္ဒဏ္ေၾကာင့္လက္ေကာက္ဝတ္ကေနလက္ဖ်ားေနရာေလးေတြရယ္၊ အက်ႌလည္ပင္းဝကေနမ်က္ႏွာအေပၚဘက္ပိုင္းရယ္ကနီရဲညိဳညစ္လို႔ေနၿပီး...
ရင္ဘတ္ေလးေတြဝမ္းဗိုက္ေလးေတြက်ေတာ့ေဖြးအုလ္ို႔ေနတာ...
အသားေရာင္ခ်င္းေတာင္အေတာ္ကြာေနသည္။
"ဟာ...လူေတြနဲ႔ေလကြာ...အေပၚအက်ႌျပန္ဝတ္စမ္းပါ..."
ျဖဴေဖြးႏုအုေနတဲ့သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးကေငးခ်င္စရာေလးျဖစ္ေနတာမို႔...
ေဘးကေနျဖတ္သြားတဲ့တေယာက္စ,ႏွစ္ေယာက္စ,ကသမင္လည္ျပန္ၾကည့္လာတာေၾကာင့္လည္းေသွ်ာင္ကစိတ္မခ်ဘဲေအာ္ေနရျပန္တယ္...။"ေက်ာက္စိမ္း...ဘန္ဂလိုဆီေရာက္မွခြ်တ္စမ္းပါကြာ..ျပန္ဝတ္ထားလိုက္..."
ေျပာနရင္းနဲ႔သူခြ်တ္လိုက္တဲ့က်ႌကိုလုယူၿပီးသူ႔ေက်ာေနာက္ကေနလႊားၿပီးအုပ္ေပးလိုက္ေတာ့...
ငတိေလးမ်က္ႏွာကမႈန္မိႈင္းမိႈင္းနဲ႔...သူ႔ကိုၾကည့္လာျပန္တယ္...။
ေသွ်ာင္ကသူ႔အဝတ္ကိုခြ်တ္ၿပီးမွစလြယ္သိုင္းသလိုပုခံုးတစ္ျခမ္းကေနပတ္ထားကာ...
အသက္ကယ္ေဖာ့ထပ္ေလးကိုေရွ႕ႀကိဳးေတြျဖဳတ္ၿပီးဝတ္ထားေတာ့...
ေနေလာင္ထားတဲ့ေသွ်ာင့္ရင္ဘတ္ကအထင္းသားျမင္ေနရသည္။
လည္ပင္းၫွပ္႐ိုးေတြနဲ႔...ရင္ဘတ္ကအ႐ိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းတို႔ကအထင္အရွား...
ဒါကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့နႈတ္ခမ္းၿဖဲလို႔ေက်ာက္စိမ္းကလက္ညိဳးတထိုးထိုးနဲ႔ေျပာလာတာ..."မင္းက်ေတာ့...ဘာမွဝတ္မထားဘဲနဲ႔..."
"မဟုတ္ပါဘူး...ဒီမွာပတ္ထားတာပဲကို..."
ဝတ္ထားတာမဟုတ္ေပမယ့္...အကာကြယ္ကေတာ့ရွိေနတဲ့သေဘာပါ။
"ပတ္ထားတာကဝတ္ထားတာမွမဟုတ္တာ...
သူက်ေတာ့ေနခ်င္သလိုေနတယ္...
ငါ့က်ေတာ့ေနေလာင္မယ္၊
ဟိုဟာျဖစ္မယ္ဒီဟာျဖစ္မယ္နဲ႔...""ဟာ...မင္းနဲ႔ငါတူလို႔လား..."
အမွတ္တမဲ့နဲ႔ေျပာလိုက္ၿပီးေတာ့မွ...
ငတိေလးကအသံတိတ္ၿပီးၿငိမ္က်သြားတာကိုသတိထားမိေတာ့စကားကမွားသြားခဲ့ၿပီ။
နႈတ္ခမ္းေလးတစ္ခ်က္မဲ့လို႔စိတ္ေကာက္သြားတဲ့ပံုေလးနဲ႔ဘာမွမေျပာဘဲ...
သူ႔ေဘးကေနခ်ာကနဲလွည့္ထြက္သည္။မနက္ကတည္းကေဘာင္းဘီေလးကိုခါးပတ္ေနရာမွာလိပ္တင္ထားလို႔ဒူးအတိကေနေပါင္လယ္ေလာက္အထိတိုတက္ၿပီးေပါင္တြင္းသားေလးေတြျမင္ေနရတာ...
အဲဒါကိုေဘာင္းဘီရွည္ဝတ္ဖို႔ေျပာရင္းနဲ႔...သူတို႔မတည့္ရာမတည့္ေၾကာင္းျဖစ္ထားခဲ့တာပါ။