επικινδυνη αποστολη

52

Φροστ

Άνοιξα τα μάτια αντίκρυζοντας ένα λευκό τοιχο.Αφησα ένα βογκητο προσπαθώντας να κουνηθώ...
<<Ξυπνήσατε βλέπω!>>
<<Που...Που είμαι;>>ρώτησα κανοντας άλλη μια προσπάθεια να σηκώσω το κεφάλι μου από το μαξιλάρι αλλά σταμάτησα νιώθοντας έναν μικρό πόνο χαμηλά
<<Μην ζοριζεστε κ.Φροστ, είστε στο νοσοκομείο.Ειχατε ένα σοβαρό τραυματισμό στην περιοχή της κατω κοιλιας και μπήκατε στο χειρουργείο το οποίο ήταν επιτυχές.Ειστε απόλυτα καλά, χρειάζεστε μόνο λίγη ξεκούραση>>είπε η νοσοκόμα.Ήρθε από πάνω μου τοποθετώντας το μαξιλάρι καλύτερα κάτω από τον αυχένα μου
<<Μην ανησυχείτε, θα σας ενημερώσουν σε λίγο και οι γιατροί>>μου χαμογέλασε ελέγχοντας τον ορό μου
<<Γιατί νιώθω το κεφάλι μου τόσο βαρύ;>>
<<Είναι τα παυσίπονα...Σας έχουμε χορηγήσει αρκετή ποσότητα για να μην πονάτε>>έκλεισα τα μάτια εισπνέοντας βαθιά πριν τα ανοίξω ξανά
<<Η Κέιτ... Ήταν μια κοπέλα μαζί μου...>>
<<Η δεσποινίς Κέιτ είναι μια χαρά.Βρισκεται στο διπλανο δωμάτιο και αναρρώνει.Πολυ πιθανον απόψε να πάρει και εξιτήριο>>άφησα έναν αναστεναγμό νιώθοντας ήδη πιο ήρεμος.Σε λίγο με είχε πάρει ξανά ο ύπνος...

Ξύπνησα νιώθοντας κάποιον να κρατάει το χέρι μου
<<Ξύπνησες!>>την είδα μπροστά μου και ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της
Έσκυψε από πάνω μου κρατώντας το πρόσωπο μου ανάμεσα στα χέρια της, αφήνοντας ένα φιλί στα χείλη μου.Οταν με κοιταξε τα μάτια της ήταν βουρκωμενα
<<Κλαις...>>ψιθύρισα με βραχνή φωνή
<<Με τρόμαξες...>>σήκωσα αργά το χέρι χαϊδεύοντας το πρόσωπο της, σκουπίζοντας τα δάκρυα που είχαν κυλισει στα μάγουλα της
<<Πως είσαι;>>
<<Είμαι καλά,πέρα από μερικές μελανιές τίποτα άλλο σοβαρό>>
<<Συγνώμη...>>είπα βραχνα
<<Γιατί;>>
<<Που άργησα να σε βρω,που ακούμπησε ο Μπρούνο τα χέρια του πάνω σου...Δεν ήμουν εκεί,δεν σε προστάτευσα...>>
<<Σσσσ...Αν δεν ήσουν εσύ,αυτή τη στιγμή θα ήμουν νεκρή Όλιβερ,μου έσωσες τη ζωή>>είπα κοιτώντας τον έντονα στα μάτια.Ηταν αληθεια... Ήταν εκεί για μένα μέχρι και την τέλευταια στιγμή...
<<Ο Τικβερ;>>
<<Έχουν όλοι συλληφθεί... Τα καταφέραμε Φροστ, βρήκαμε τα κορίτσια>>με κοίταξε σφίγγοντας μου το χέρι και ηδα για πρώτη φορά ηρεμία  στα μάτια της.
<<Είναι εξω ο Μάικ,θα σε ενημερώσει και ο ίδιος>>μείναμε να κοιταζομαστε χωρίς να μιλάμε.Δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ ποιο ήταν το επόμενο βήμα τώρα...Είχα κατάφερει τον αρχικό μου στόχο, βρήκαμε τα κορίτσια, συλλήφθηκε ο Ρόι και η αποστολή είχε τελειώσει.Τωρα τι;..Δεν είχαμε συζητήσει ποτέ που βρισκόμασταν εμείς οι δυο.Οι συνθήκες δεν ήταν ιδανικές αυτή τη στιγμή αλλά...
<<Όλιβερ εγώ...>>με διέκοψε το χτύπημα στην πόρτα
<<κ.Φροστ...Υπαρχουν κάποιοι που θα θέλανε να σας δούνε>>εμφανίστηκε η νοσοκόμα στο άνοιγμα της πόρτας.Την άνοιξε περισσότερο και από πίσω εμφανίστηκε ο Μάικ και δύο ακόμη
<<Καιρός ήταν να ξυπνήσεις,βαρεθήκαμε να περιμένουμε!>>
<<Άλεξ!..Τζον!>>ειπε χαμηλόφωνα ο Φροστ ευχάριστα ξαφνιασμένος.Πλησίασαν στο κρεβάτι βοηθώντας τον να ανασηκωθεί στο μαξιλάρι
<<Μπορείτε να κάτσετε μαζί του για μερικά λεπτά αλλά όχι παραπάνω,ο ασθενής πρέπει να ξεκουραστεί>>είπε αυστηρά η νοσοκόμα και βγήκε από το δωμάτιο
<<Δεσποινίς Κέιτ, εμείς έχουμε ξανά γνωριστεί!>>εγνεψα θετικά σφίγγοντας το χέρι του
<<Πράκτορα Άλεξ>>τον είχα γνώρισει αρκετούς μήνες νωρίτερα όταν με είχε προσεγγίσει μαζί με τον Όλιβερ σχετικά με την υπόθεση στην οποία δούλευαν τότε.Σχετικα με την δολοφονία της Ροζαλι
<<Και από δω ο πράκτορας Τζον, αδερφός του Μάικ>>συνέχισε συστήνοντας τον λίγο νεότερο της παρέας με τα ανοιχτά χαρακτηριστικά και τα πράσινα μάτια.Μου έσφιξε το χέρι χαμογελώντας ζεστά
<<Χάρηκα για την γνωριμία!Άκουσα ότι χάρη σ'εσενα βρήκαμε τα κορίτσιαΑποκρυπτογράφησες ένα σημείωμα σωστά;>>χαμογέλασα αμήχανα νιώθοντας τα βλέμματα όλων πάνω μου
<<Σιγά μην το εβρισκε μόνος του ο Φροστ,είναι ο χειρότερος σε αυτά,ούτε παζλ δεν μπορεί να τελειώσει μόνος>>
<<Και όταν λεμε παζλ εννοούμε εκείνα τα παιδικά που είναι όλα και όλα δέκα κομμάτια!>>συμπλήρωσε περιπαιχτικά ο Αλεξ
<<Είστε ηλίθιοι!Έχε χάρη που δεν μπορώ να σηκωθώ αλλιώς θα το λύναμε αλλιώς>>μουρμουρισε ο Φροστ και όλοι άρχισαν να γελάνε.Κάθισαν γύρω του άρχισαν να μιλάνε κυριολεκτικά ο ένας πάνω από τον άλλον.Καθισα στην άκρη παρατηρώντας τους.Φαινοντουσαν τόσο δεμένοι,σαν μια οικογένεια.Απο τον τρόπο που μιλουσανε ήταν εμφανής ο σεβασμός και τα συναισθήματα που τρεφανε ο ένας για τον άλλον
Δεν μπόρεσα να μην το ζηλέψω.
Χαμογελασα με την εικόνα και απομακρύνθηκα προς την πόρτα.
Τους έριξα μια τελευταία ματιά και το βλέμμα μου στάθηκε σε εκείνον.Εδειχνε τόσο χαρούμενος.
Αποτυπωσα την εικόνα αυτή και βγήκα έξω κλεινοντας την πόρτα πίσω μου...

Μικρό αλλά θα επανορθώσω στο επόμενο❤️