- ძალიან სასაცილოა?
- აჰაა.- ამბობს და ისივ მიცინის. ჩემი ოთახიაკენ მიმყავს რადგამ მისი საკმაოდ შორს არის და ამ წამს გულახდილად რომ ვთქვა ყველაფერი მტკივა, მგონია ტრაქტორით გადამიარეს, საწოლს ვუახლოვდებით და ძლივს ვაწვენ.
- ქუუქქ.
- მმმმ.
- და მაინც სად დალიე ამდენი?
- ვერავინ ვერ მომიგო.
- აჰაა რას მოგიგებდნენ ნეტავ ძირს გაშოტილი ენახე მათაც.
- შენ ისინი არ გინახია.- ამბობს სიცილით. და თან სულაც არ ვიყავი ძირს გაშოტილი უბრალოდ რაღაც დამივარდა და სწორედ იმ დროს შემოდი.
- აჰაა, დავიჯერე ხო იცი.
- რორამედა გახდაში არ დამეხმარები?- მეკითხება და ისევ მიცინის რაზეც თვალი მიშტერდება." შეწყვიტე თეჰიონ"- ვებუზღუნები საკუთარ თავს.
- მოდი აქ.
- სეროზულად თეჰიონ შენი აზრით სიარულის თავი მაქვს.
მასთან ახლოს მივდივარ და ჯერ ფეხზე ვხდი შემდეგ კი ნელ-ნელა ვუხსნი ღილებს პერანგზე ხელებს ვხვევ სხეულზე ვიკრავ და პერანგსაც ვაშორებ. თავი ჩემს კისერში აქვს ჩამალული, რაც მსიამოვნებს მის სურნელს ვგრძნონ და მეღიმება საშინლად მსიამოვნებ მისი ჩემთან ასე ახლოს ყოფნა. ქამარსაც ვაცლი და იქვე ვაგდებ. ნელა ვაწვენ საწოლზე ბალიშებს ვუსწორებ და წამოსვლის წინ ლოყაზე ვკოცნი, რაზეც ეცინება და ხელს მიჩერს.
- ეს რისთვის?
- იმისათვის რომ საყვარელი ხარ და ჩემი მეგობარი ხარ.
- მეგობარი?
- აჰაა.
- და ამ წამს ისე ტოვებ მეგობარს რომ მასზე სულაც არ ფიქრობ?- ამბობს გაბუსხული სახით.
" ნეტა იცოდეს რომ ეს ბოლო დრო ჩემს თავში მხოლოდ ის რომ ტრიალებს ხელებს ყველაგან აფათურებს ნელნელა მაგიჟებს. ჭკუიდან გადავყვარ, მაგრამ რა აზრი აქვს ამ ყველაფერს."
YOU ARE READING
ის დაბრუნდა. / Completed / ✔️
Fanfiction- მშვიდობაა შენს თავს? - მენატრებოდი.- ვამბობ და ოდნავ ვეხები ტუჩებით კისერზე. * * * * * მონი გახსოვს ერთხელ რომ მითხარი. თუკი ერთად ვიქნებით ყველაფერს გავუმკლავდებითო. - ჰოოო.-ვამბობ და მეღიმება. - ჩვენ ერთად ვართ, ყოველთვის ერთად ვიყავით, ჩვენ...
