The Beach House

•40•

Pov Tyler:

Ik loop terug naar het lokaal waar ons bandje zich kon klaarmaken. Voordat ik de deur open adem ik even in en uit. Hoe ga ik dit ooit uitleggen aan Riley? Ik open de deur voorzichtig en loop naar binnen. Riley, Jade en Bryce zitten bij wat tafeltjes achterin het lokaal. Als ze me zien springen ze meteen op en rennen ze naar me toe. Alledrie kijken ze me verbaasd aan. "W..wat heb je gedaan?" vraagt Riley bezorgd. Ik snap eerst niet wat ze bedoeld, ik heb notabene alleen gezegd dat ik naar de wc ging. 'Wat bedoel je?' zeg ik misschien wat star. "Je hele neus bloed." zegt Jade. Bryce geeft Riley een doekje en ze houdt het tegen mijn neus. Ik probeer oogcontact te maken maar ze negeert het opzettelijk.

'Riley, ik denk echt dat we moeten praten.' Nog steeds kijkt ze me bezorgd aan. Nu kijkt ze me we in mijn ogen, maar vrij wel meteen kijkt ze ergens anders heen. "Ik weet het niet, Tyler. Ik zou niet weten waar wij over moeten praten." Auw. Die komt ook hard aan. Hoe heb ik haar ooit zo veel pijn kunnen doen? En hoe heeft Finn mijn leven zo kunne verpesten?

Riley haalt het doekje van mijn neus af. 'Het is al gestopt.' zegt ze kil. "Riley, ik meen het. Het is belangrijk. Ik probeer haar hand vast te pakken, maar die trekt ze los. Precies op dat moment gaat de deur achter mij open. Een jongen met bruin haar komt binnengelopen. Het is Troy. Hij loopt naar Riley toe en geeft haar een knuffel. Triest kijk ik ernaar terwijl mijn hart in duizend stukjes breekt. Het enige wat ik nog kan denken is: ik ben al te laat.

"Ik zie je straks! Veel succes, ik geloof in je!" zegt Troy. Riley en Troy kijken elkaar een tijdje aan. Dan duwt Troy ineens een kus op Rileys wang. Vervolgens loopt hij de kamer uit. Als de deur dichtvalt kijkt Riley even naar mij. Ze ziet er gelukkig uit. Niet meer gekwetst. Ze heeft haar leven gewoon weer opgepakt, en ze is door gegaan. En natuurlijk kan ik haar dat niet kwalijk nemen, want ik heb precies hetzelfde gedaan. Op dit moment wil ik niet eens meer proberen haar de waarheid te vertellen. Misschien is het beter zo. Ze is toch gelukkig? Waarom zou ik het dan gaan verpesten?

"Gaat het wel?" Ik kijk naast me, en het enige wat ik hoop is dat het niet Lola is. Tot mijn opluchting is het Jade. 'Ja hoor. Gewoon wat spanning.' maak ik er maar van.

De deur gaat opnieuw open en een meisje steekt haar hoofd om de deur. "Jullie zijn hierna aan de beurt. Zijn jullie klaar?" vraagt ze. We knikken allemaal. Klaar om af te gaan? Ja, dat kun je wel zeggen. "Loop maar mee dan."
We lopen achter het meisje aan en ze brengt ons backstage. Onze instrumenten staan er ook, die worden zo meteen waarschijnlijk het podium opgedragen. Ik kijk nog even naast me en zie Riley wat bezorgd kijken. 'Hey. Het komt wel goed.' zeg ik. Ik lach ook even naar haar. Ze knikt en lacht even terug. Als ik haar niet kan hebben als vriendinnetje, kan ik op z'n minst vrienden met haar proberen te zijn.

"En dan hier.. Jade, Riley, Tyler en Bryce met hun bandje!" klinkt er hard vanuit de zaal. Het gordijn wordt wat aan de kant gehouden zodat we het podium op kunnen lopen. En inderdaad, onze instrumenten staan er al. Iedereen gaat staan waar die moet staan. Een luid applaus klinkt nog vanuit de zaal. Als het eenmaal stil is begint Jade.

Ze tikt drie keer met haar stokken, en we beginnen te spelen. Riley staat vooraan bij de microfoon en ziet er nog steeds wat zenuwachtig uit. Ineens hoor ik wat mensen in de zaal wat roepen. Ik kan het niet goed verstaan door de luide muziek, dus ik probeer beter te luisteren. De muziek gaat immers gewoon door, maar Riley begint niet te zingen. Ze mist haar stuk. Verward kijken Bryce en ik elkaar aan. Ik probeer nog beter te luisteren wat er geroepen wordt. En dan hoor ik het.

"MOORDENAAR! MOORDENAAR!" klinkt er nu luider. Nu snap ik waarom Riley niet begint met zingen. In de zaal zie ik verschillende mensen staan. Een aantal jongens. Ik herken ze allemaal niet, behalve één. Finn.

Ik voel mijn woede weer op komen, maar weet niet wat ik moet doen. Moet ik naar Riley toe gaan? En wat als ze me dan wegduwt? Ik sein naar Jade dat ze iets moet doen maar zei lijkt ook bevroren. Ze staart voor zich uit. Net op het moment dat ik besluit om iets te doen zie ik dat Troy is opgestaan. Zo te zien maakt hij oogcontact met Riley. Ik kan zien dat Riley eens diep in en uit ademt en haar ogen even sluit. Dan glimlacht ze zachtjes en knikt ze naar Troy.

Riley draait zich even om naar ons en seint dat we overnieuw kunnen beginnen. We beginnen het liedje opnieuw te spelen, en deze keer gaat het goed. Riley zingt haar stuk, en wauw wat klinkt ze goed. Mijn gedachtes zijn er alleen niet helemaal bij. Ik moet denken aan wat mijn oma me vertelde.

"Als twee mensen om elkaar geven, denken ze vaak dat het maar een spel is. Loslaten is dan makkelijker dan vast blijven houden aan wat je dierbaar is. Als jij echt van dat meisje houdt, dan moet je voor haar vechten. Ook al zitten daar risico's aan verbonden.

"Ware liefde, overwint alles."

Was wat Riley en ik hadden dan geen ware liefde? Was het net zoals alle andere meiden waar ik ooit iets mee heb gehad? Zij voelde zo echt. Ze was zoals ze was, en deed zich niet anders voor. Misschien is boodschap ook wel dat ik voor haar moet vechten, en haar niet los moet laten. Om eerlijk te zijn, zou ik er alles voor doen om haar terug te krijgen. Ik vraag me alleen af, of zij mij nog wel terug wilt.

Omggg, thanks voor de 1000 reads guys! Love you!💗💗