16 & pregnant

κεφάλαιο 45

-Λοιπόν ακούστε. Καταρχήν χαίρομαι που είμαστε καλά... Και με εσένα Στέφανε γιατί σε είδα πως με κοίταζες όταν της μιλούσα της μικρής... Κατά δέυτερον...Δεν έχετε να φοβάστε τίποτα...Έχω ανθρώπους και βασικά έχω συμμορία δική μου. Και θα σας βοηθήσω να κερδίσετε αυτή την μάχη.

 Και τα αγόρια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους.

-Οκ λοιπόν...Από που θα ξεκινήσουμε...?

-Λοιπόν καταρχήν...

....

--Μωρό μου πως σου φαίνεται? Το χεις?? 

Με ρώτησε ο Στέφανος...

-Το να κάτσω και να μην κάνω τίποτα λες και είμαι 5 χρονών παιδί ενώ εσείς θα σώζετε τον κόσμο??!

Όταν πήγε να απαντήσει με μια απάντηση που σίγουρα θα μας έφερνε για ακόμα μία φορά σε σύγκρουση...Τον διέκοψε ο Αχιλλέας (big brother) λέγοντας μου

-Βασικά αν σε παρηγορεί δεν θα σώσουμε τον κόσμο...

Και εκεί έλαβε ένα ελαφρώς απειλητικό προς δολοφονικό βλέμμα από εμένα...χεχε...ουπςς 

sorry not sorry

Μετά

 από 10 λεπτά που οργάνωναν τα πράγματα για να τελειώνει όλο αυτό με το θέμα του ψεύτικου μπαμπάκα επιτέλους...Ανέβηκα πάνω στα κορίτσια. Η Μυρτώ απλά καθόταν στο κρεβάτι και κοιτούσε το κενό...και η Λίνα πήγαινε πέρα δώθε στο δωμάτιο...

Αντί να κάθονται και να αγχώνονται αυτά τα κορίτσια τους είναι τόσο δύσκολο να κατέβουν κάτω και να δουν τι γίνεται...??! Και πρέπει να τους πω και το σχέδιο...Που δεν κάνουμε τίποτα αλλά τέλος πάντων... 

-Λοιπόν κορίτσια ακούστε... Καταρχάς γιατί δεν κατεβαίνατε κάτω να δείτε ποιος είναι εφόσον δεν ακούγατε φασαρία και σας έφαγε την μία η κατάθλιψη και την άλλη η αγωνία?!

-Κατερίνα απλά πες!

-Οκ...Λοιπόν τα αγόρια έχουν στήσει παγίδα στον....ας μην μιλήσω...και εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να κάτσουμε και να μην κάνουμε τίποτα εδώ ενώ αυτοί θα ρισκάρουν την ζωή τους και επίσης αυτός που χτύπησε το κουδούνι ήταν ο μεγάλος μας αδερφός Μυρτώ και ναι έχουμε και άλλον αδερφό εκτός από τον Άλεξ και τον λένε Αχιλλέα ... Και έχει δική του συμμορία και θα μας βοηθήσει...

-Μάλιστα...Άρα υπάρχει ελπίδα?

ρώτησε η Λίνα...

-Φυσικά και δεν υπάρχει ελπίδα! Αν το πιστεύετε αυτό τότε είστε πολύ αθώες και...δεν θα το πω...

Απάντησε η Μυρτώ με νεύρα..Και συγγνώμη?! Τι είπε??

-Εμείς τουλάχιστον ελπίζουμε και προσπαθούμε για κάτι σε αντίθεση με εσένα που κάθεσαι και απλά κλαις την μοίρα σου!!

Της απάντησα με επίσης νεύρα... Εεε μα ως εδώ! Είχε εξαφανιστεί τόσο καιρό γιατί φοβότανε και όλους μας είχε γραμμένους! Αλλά δεν της είπα τίποτα γιατί είπα εντάξει άνθρωπος είναι, έχει και αυτή αισθήματα και φοβόταν δεν είμαστε όλοι ίδιοι...Αλλά όχι να μας την πει κιόλας επειδή φοβάται μέχρι και την σκιά της και δεν κλαίμε την μοίρα μας όπως κάνει εκείνη όλη την ώρα!

-Ωραία! Καθίστε και χαραμίστε τις τελευταίες ώρες της ζωής σας ελπίζοντας σε κάτι που δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει!!!

-Ας είναι κι έτσι! Είναι προτιμότερο αυτό παρά να κλαίμε όλη την ώρα χωρίς καν να προσπαθήσουμε να σώσουμε τις ζωές μας!! Και όχι μόνο τις δικιες μας! 

-Ποιος δεν έχει προσπαθήσει?! Εγώ?? Εγώ δεν έχω προσπαθήσει?? 

-Ναι εσύ!!

-Τι έχεις κάνει δηλαδή?!

Να δω τι θα απαντήσει τώρα...και...κενό...αλίμονο...

-Δεν μιλάς...

-Το γεγονός ότι εξαφανίστηκα από όλους και από όλα και απομονώθηκα για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα δεν σου λέει τίποτα έτσι?? Για ποιον νομίζεις ότι το έκανα?!

-Για σένα και μόνο για σένα! Γιατί αν η όλη απομόνωση σου ήταν και για μας...δεν θα ήταν καν απομόνωση! Και τώρα μας λες και ψέμματα ότι δήθεν μας σκέφτηκες όλους! Δηλαδή μεν λες τις βλακείες σου μεν μας λες και ψέμματα!!Πως ακριβώς θα μας βοηθούσε όλους στην θέση που ήμασταν το να απομονωθείς μόνη σου?! Συν του ότι έτσι ήμασταν και χωρισμένοι και ήταν πιο εύκολο για τον καθένα να κάνει κίνηση και να μας κάνει κακό! Οπότε ναι δεν πιστεύω για κανέναν λόγο ότι αυτό που έκανες ήταν για όλους! Αλλά ότι αντιθέτως μας έθεσες σε περισσότερο κίνδυνο!

Της είπε η Λίνα και ευτυχώς που μίλησε και εκείνη...δεν ξέρω τι έχει πάθει η Μυρτώ αλλά δεν πρόκειται να τα παρατήσω και να κάθομαι να κλαίω ούτε 'όμως να κάθομαι να ακούω την Μυρτώ να παραπονιέται και να κλαίει χωρίς καν να προσπαθεί και να κοιτάει μόνο τον εαυτό της!

Μικρό ξέρω αλλά από το τίποτα ελπίζω να είναι κάτι...τα λέμε <3<3<3<3