Chapter 41
"Please, just leave." Mariing aniya. "Just l-leave."
Hindi ko alam ang mararamdaman ko nang kumalas siya sa yakap ko at walang lingunang iniwan. Nabato ako sa kinatatayuan ko. Wala akong ibang maramdaman. Wala akong maramdaman. At wala akong gustong maramdaman.
'How can you just turn your back on me, Cyrus, love?'
Bigla kong naalala ang nangyari kanina. Ang pagpapakita ni Missy kanina. Ang pruweba na ipinarinig ni Missy kanina. Ang pruwebang pilit kong binabalewala. Ang pruwebang pilit kong hindi pinaniniwalaan. Ang pruwebang pilit kong pinasisinungalingan.
'I love Selene. Because she reminds me of my sister. That's the truth. Now, does it make you happy? '
Naramdaman kong sunod-sunod na tumulo ang maiinit na luha sa magkabilang pisngi ko. Nanatili lang akong nakayuko. Nakikita ko pa itong nalalaglag mula sa mukha ko. Pero wala akong maramdaman. Wala akong nararamdaman.
'Wala akong gustong maramdaman.'
Nakatulala lang ako habang naglalakad palabas ng ospital. May lumapit na nurse sa'kin pero hindi ko pinansin. Sinusundan niya 'ko pero hindi ko pa rin siya pinapansin.
"Miss, kailangan niyo pong--"
"Selene!"
Inangat ko ang tingin ko kay Haya na humahangos patungo sa'kin. Sinuyod niya ng tingin kabuuan ko. Hindi niya malaman kung dapat niya ba 'kong hawakan o ano.
"S-Selene, ayos ka lang ba? May problema ba?" Kitang-kita ang pag-aalala niya sa'kin.
Hindi ko alam kung bakit, pero no'n ko pa lang naramdaman ang sakit na dulot ng mga naganap ngayong umaga lang. Ngayong umaga lang.
Mas bumilis ang pag-agos ng mga luha ko. Mas yumugyog ang magkabilang balikat ko. Mas naramdaman ko ang sakit ng ulo ko. Mas sumakit ang balakang ko. Mas kumirot ang brasong hawak ko. Mas bumigat ang dibdib ko.
"S-Selene, tahan na..." Pag-aalo niya. "N-Nandito ako, nandito na 'ko..." Garalgal na rin ang boses niya.
Hindi ko alam kung ilang minuto kaming nasa ganoong posisyon. Nakahilig ang katawan ko sa kaniya habang yakap-yakap niya 'ko. Hinahaplos niya ang likod ko habang walang tigil ang pag-iyak ko.
"I-I want to go home."
Naramdaman ko ang pagtango niya sa sinabi ko.
"Uuwi tayo, halika, iuuwi na kita."
Inalalayan niya 'kong maupo sa front seat. Tahimik siyang umikot, at bago pumasok ay may tinawagan muna. Marahil ay ang naiwan niya sa meeting na nabanggit niya kanina.
"I-I'm sorry. Naistorbo yata kita sa m-meeting mo." Sabi ko pagkaupo niya sa driver's seat.
"No, it's okay. Hindi naman 'yon sa DLC, eh." She smiled.
Tumango na lang ako at tumingin sa daan. Tahimik pa rin na tumutulo ang mga luha ko pero hindi na ako nag-aksaya pa ng panahon na palisin 'yon.
'I love Selene. Because she reminds me of my sister. That's the truth. Now, does it make you happy? '
'Yes, yes, I care for you. I do. Because I love you...'
Mas lalong tumulo ang mga luha ko. Hindi ko alam kung may lakas pa 'ko ng loob na pagpaniwalain ang sarili kong hindi 'yon totoo.
'Hindi ko alam kung lakas pa 'ko ng loob na magsinungaling sa sarili ko.'
Bigla 'kong naalala ang painting sa bahay na inuupahan nila sa kaparehong village na tinitirhan ko. Ang babaeng kasama niya ro'n. Ang nanay ni Star. Si Lucine.
'Ang tanga ko. Ang tanga-tanga ko!'
Kaya pala. Kaya pala pamilyar ang babaeng 'yon. Kaya pala pamilyar, kasi kamukha ko siya. Kaya pala pamilyar, kasi may pagkakahawig ang mukha naming dalawa!
'M-My Daddy s-said d-d-doll l-looks like M-Momma!'
Nasabunutan ko ang sarili kong buhok nang maalala ang sinabi ni Star noong unang beses kaming magkita.
"Ah!" Pinalo ko pa ang ulo kong mas sumasakit na ngayon. "Ang tanga-tanga ko! Naniwala-naniwala ako! Ah!"
Kaya pala! Kaya pala inakala ni Star na ako ang nanay niya ay dahil magkamukha kaming dalawa! Ako ang pinagkuhanang mukha ng laruang 'yon kaya kamukha niya rin ang manika! Kaya sinabi ni Cyrus na kamukha ng manika ang Momma niya! Magkamukha kaming dalawa! Magkamukha kaming dalawa!
"Selene, Selene, tama na," pinigil ni Haya ang mga kamay kong nakasabunot sa sarili kong buhok.
"Ang tanga-tanga ko, Haya. A-Ang tanga-tanga ko! Naniwala ako-naniwala ako!"
Patuloy lang ako sa paghagulgol. Nakahinto ang kotse niya sa tapat ng bahay namin. Hindi ko na namalayan na narito na kami.
"Naniwala ako, Haya. N-Nagtiwala ako! Nani--tangina!"
Hindi ko na alam kung paanong ilalabas ang sakit na nararamdaman ko. Ni hindi ko na napapansin ang sakit sa pisikal na nararamdaman ko. Ang gusto ko na lang ay matigil ang sakit na bumabalot sa puso ko.
Narinig kong may kumatok sa gilid ko. Inabot 'yon ni Haya para buksan habang tuloy pa rin ang pag-iyak ko.
"Selene, Princess,"
'Siya, siya lang ang laging nariyan para sa'kin. Si Daddy lang. Siya lang.'
Niyakap niya 'ko agad. Isinubsob ko ang mukha ko sa dibdib niya. Sa gano'ng ayos ako umiyak nang umiyak.
'Sa gano'ng ayos na naman ako umiyak nang umiyak.'
"Shh, tama na, Princess." Pang-aalo niya. "Tahan na."
Inakay niya 'ko palabas ng kotse. Inalalayan niya 'ko hanggang sa makapasok kami sa bahay. Yakap-yakap niya pa rin ako habang naglalakad. Naririnig ko naman ang takong ng sapatos ni Haya papasunod sa'min.
Iniupo ako ni Daddy sa sofa, sa tabi niya. Naupo naman si Haya sa kabilang tabi ko, hinahagod ang likod ko. Patuloy pa rin ang pagluha ng mga mata ko. Ayaw tumigil sa pag-agos ng mga luha ko. Hindi ko na mapigil kahit ang mga hikbi ko.
"Shh, tahan na, Princess. Nandito na 'ko." 'Yan ang paulit-ulit kong narinig na sinabi ni Daddy.
Pinunasan nang pinunasan ni Daddy ang mga mata kong maga na sa pag-iyak at hilam na sa luha. Marahil nang dahil sa pagod ay bumigat na ang talukap ng mga mata ko. Pero ang sakit ay nananatili sa puso ko.
'Sana mawala na 'tong nararamdaman ko. Lahat-lahat ng nararamdaman ko. Sana mawala na. Sana...'
________________________
Nagising ako sa mahinang haplos sa ulo ko. Pagmulat ng mata ko ay ang wall clock sa tapat ng kama na hinihigaan ko ang nasilayan ko.
'2:30'
"Hindi ko alam ang eksaktong nangyari pero tingin ko ay nabangga rin siya at naitukod ang braso niya. Ang sugat sa ulo niya ay nalinisan ko na. Pero hindi ko alam kung may bali ba sa katawan niya. I suggest you to take her to the hospital."
