It Had to be You (Valdemar Series #2)

Kabanata 22

22 – Subject

I continued crying as he carry me on his back. Hindi ko napigilang lalong maiyak nang wala akong narinig na kahit anong salita mula sa kaniya. He stayed silent the whole time. Tanging pagsinghot ko lang ang dinig pati ang yapak ni Ayden sa mga tuyong dahon.

Nanginginig ang kamay na pinunasan ko ang luha ko. I gulped and forced myself to stay silent. Baka mamaya ay lalo siyang magalit sa akin dahil sa ingay ko. I don't want him to get mad even more.

"Am I h-heavy?" My voice quivered because of guilt.

Nakasukbit ang bag ko sa aking likod habang pasan niya ako. Ang bag niya ay hawak niya gamit ang kanang kamay kahit na nakasabit ang hita ko sa braso niya. I know it's heavy. Hindi niya lang sinasabi.

"No.." he firmly said.

Nagpatuloy lamang sa pagkabog nang malakas ang dibdib ko. Hinigpitan ko ang yakap ko sa kaniyang leeg. I smell his scent. I wiped my eyes again and sniffed.

"Are you still scared?"

Nahigit ko ang hininga ko. I am still scared but I know he's here. He will protect me.

"N-no.." I whispered.

Daniel beated Clyde to pulp. Kung hindi pa siya inawat ng mga guard kanina ay hindi siya titigil. Clyde's face was bleeding so hard. He was unconscious. Napuruhan din sa mukha si Daniel dahil sa isa pang kasama ni Clyde pero agad na dumating si Joaquin.

Isiniksik ko ang mukha ko sa leeg niya. Hindi ko alam kung dahil sa takot na may mangyaring masama o dahil gusto kong lalo siyang malapit sa akin. This is still confusing but I do not have the strength to understand myself now.

Nang makarating malapit sa bahay namin ay ibinaba niya na ako. My feet touched the ground but I still don't want to let go. Kapit-kapit ko pa rin ang uniporme niya. I don't want him away from me. I want him here.

He held my hand and lifted my chin. Muling niyang hinawakan ang magkabila kong pisngi para punasan ang luha ko. His touch made me want to cry more.

"Go.." he said. "I'll meet you in your room."

I looked at him, still shaking because of fear. Napipilitan akong tumango kahit na gusto kong papasukin na lang siya sa bahay namin nang maayos. I don't want him getting trouble in sneaking into my room.

He let go of me. Kahit na bumitaw na siya ay hindi ko pinakawalan ang uniporme niya. Kinailangan niya pang hawakan ang kamay ko para tuluyan ko iyong bitiwan. I closed my eyes and nodded again.

Nang maglakad ako palayo ay paulit-ulit ko siyang nilingon. He was still there at the same spot until I reached our gate. I sighed and entered. Hindi ko na pinansin ang bati ng guard dahil sa panghihina. Of course, nobody's home. Dim ang ilaw at tunog mula sa kusina lamang ang dinig.

I know that mom isn't here but I wanted to see her in their room. Gusto kong yumakap sa kaniya kahit saglit. Kahit na hindi ko na i-kwento ang nangyari sa akin kung masyado siyang pagod para makinig. Kahit yakap na lang.

I opened their room. Maayos na maayos ang kuwarto nila. Ang kama ay tuwid na tuwid. I closed the door and went to their bed. I traced the embroidery on the blanket. Namuo ang luha ko at kinuha ang unan ni mommy.

I hugged her pillow. I cried more when it smelled like her. Mahigpit ang kapit ko roon at halos ayaw bumitaw. If only she's not too tired to listen to what happened to me.

Nang kumalma ang puso ko ay lumabas na ako sa kuwarto nila. I went straight to my room. Pagbukas ko pa lang ng pinto ay agad kong nakita si Ayden. He immediately pulled me closer to him and hugged me. Bumalik ang lakas ng tibok ng puso ko kanina. I don't know how will I calm my heart.