KAYIP KITALAR

ÖLMÜŞ IŞIKLAR

Bazen nefret etsende sevmek daha kolay gelir.

Şehrin ölmüş ışıkları. Sesler geliyor ölmüş birkaç ışıktan. Gecenin sessizliğinde ki o ışıklar. Adeta yankılarla dolu sokaklar. Birkaç köpek sesi geliyor uzaktan sokaklara.
Yürüyorum biraz korku sarıyor ruhumu. Seni düşünmek istiyorum.
Öylesine düşünüyorum ki şuradaki bankta oturuyorsun. Yanına oturuyorum. Saatlerce günlerce konuşmak istiyorum. Sen anlatsan ben sıkılmazdım ki. Kendinden bahsederdin biraz. En sevdiğin şarkı, en sevdiğin şiir, en sevdiğin kazak, en sevdiğin yemek. Hep en çok sevdiklerinden bahsedersin. Kötü şeylerde anlatmak istersen dinlerim.
Seni ruhumun her yerinde hissetmek istiyorum. Biraz hayallerini söylersin bana. Bu şehirde kalmak istemiyormuşsun. Çok büyük hedeflerin varmış. Dudağından dökülen her kelimeyi beynimin en derinine bırakıyorum. Dudağını seyretmekte hoş geliyor aslında.
Bir şey söyleyemiyorum.

Gitmek istiyorsun yanımdan.
Daha adını bile söylememiştin.
Sahi sen kimdin? Neden yanımdaydın. Neden en sevdiğin yemeği biliyorum. Seni tanımıyorum ki ben. Kalkmadan önce seni tanımak güzeldi dediğini duyuyorum.
Susuyorum, sanki susmak ister gibi.
Öyle ardından bakakaldım.
Kimdin sen, niye yanına oturdum?
Sorular sorsamda artık bir anlamı kalmadı. Yoksun artık. Belki sabah hatırlamam diye içimden kendimi telkin ediyorum.

Sonra bu fikirden vazgeçiyorum.
Peşinden hızlıca koşuyorum.
Omzuna dokunuyorum. Garip bir his sarıyor her tarafımı. Sanki ne diyecektim ki? Sarılmak istiyorum,anlatmak istiyorum her şeyi, neler yaşadığımı, yada gerçekten yaşadım mı? Bilmiyorum da. Bu kadar insanlara güvenim yokken bir anda seni nasıl tanımayı düşündüm. Durdun, konuşmadın.
Konuşsan her şeyi çözerdik ama öyle bakıyoruz.

Belli bir süre sonra bir şey dedin.
Gidiyorum ancak gelmemelisin.
Sebebini sorsamda hiçbir şey demiyor belkide söylemese daha iyi.
Gidiyor... Gidiyor... Bakıyorum.
Köşeyi dönerken son kez bakıyor.
Gülüyor, gülüyorum. Deliriyorum. Bir şey diyemiyorum. Gülüyorum.
İnsan yok birkaç ışık o koca evlerde.
Umut yok biraz olsun mutluluk.

Eve doğru yol alıyorum. O karanlık eve. Sanki  soğuk bir cehennem.
Kaçış yok, kurtuluş yok,umut yok,
İnsan yok. Birkaç ışık.

Işık söndü.