A/N:VOTE,COMMENT AND SHARE,THANK YOU!
This chapter is dedicated to 3riestcst thank you so much for voting on my story,ily💜
-Hindi ako umuwi ng bahay simula ng tapos ng pinag-usapan namin ni tito Arthur na sa makalawa ay may-flight sya papuntang japan kaya sasama ako.
My phone is off,alam kong tatawagan ako ni Mom anytime kaya in-off kona ito.
Nasa isa kong hotel dito sa Parañaque at nakatitig sa ceiling.
Hindi kona alam ang gagawin ko, susugod bako at aawayin si Prof? Makikipag-usap bako ng kalmado sa kanila? I'm torn.
Pero pano ko magagawa makipag-usap ng kalmdo kung alam kong nilandi ni Prof si Dad! I get up frustratedly and get my wallet to buy some clothes.
I have money,because of my publish works story,at dahil iyon sa Wattpad. One of publishing books company offer my stories to be part of them. Kaya noong nakaraang taon lamang ay sumikat lalo ang mga istorya ko at ang daming bumili nito sa mga bookstore.
Thankfull ako sa mga readers,voters at supporters ko dahil kung wala sila,baka wala akong meron ako ngayon.
Napa-isip narin ako,ang tagal kona rin walang update sa mga stories ko. Pero alam kong hindi na muna iyon ang tamang panahon para doon.
I walk faster to the nearest market here at pumunta kosa may ukay-ukay. dahil kailangan kong magtipid,tutal malapit nalang din naman ang palengke sa hotel na ito.
I buy five pieces of plane tshirts with different colors. Then five pants to partner it. I buy some underwear to dahil kailangan ko iyon. Matapos non ay pumunta kosa fishballan at doon nalang kumain ng hapunan.
Para pag-uwi ko,matutulog nalang ako.
It's already saturday at bukas na ang flight papuntang japan kasama si tito Arthur.
I packed all of my things to get ready and put it on my small Bag and place it on the side of the unit.
Matapos non ay binuksan ko ang phone ko at nag-update sa wattpad ng tig-iisang chapter sa isang story ko.
I'm planning to end Save,drake! As soon as possible dahil ang dami kong problema.
After a couple of minutes dumagsa ang mga notifications ko at sobrang daming nag-thankyou sa pag-update ko. Ako naman na guilty dahil ang tagal kong hindi nakapag-update pero eto sila at nagpapasalamat pa.
"You guys are incredible." I whisper as i closed my eyes and remember what i said to hiro yesterday.
I mean it. I fucking mean it. And if he will not gonna take it seriously i swear. I'm gonna punch him.
"Ang rupok kosayo,gago ka! Sana naman....sana naman..... Matutunan modin akong mahalin..." Namalayan kona lang na tumutulo na ang mga luha kodahil sa mainit na likidong pakiramdam sa mukha ko.
I didn't wipe it of. Ang mga luha kona lang ang karamay ko. Meron naman akong sarili ko,kaya ayos lang ako.
It's Already sunday and i'm already heading to ninoy aquino's airport to meet tito Arthur.
After 2 years. Makikita kona ulit si Tito although hindi kami masyadong close. And besides walang nakakaalam na hiwalay nasi Dad at Mom.
Wala pa,ni isa sa mga family members ng side ni Mom. Ewan ko sa side ni Dad.
Nakarating ako doon at sinalubong ako ni tito,we both hugged each other at nagkamustahan ng kaunti.
Wala akong balak sabihin kay tito na hiwalay nasi Mom and Dad dahil alam kong si Mom ang kailangan gumawa non,not me.
"Let's go?" Tinguan kosi Tito at pumunta nako sa seat ko,luckily sa may tabi ako mg bintana at ang katabi ko ay may edad na,i think she's middle 60's at mukha syang amerikana. Her beauty is long lasting.
"Hi!" Bahagya pakong nagulat dahil sa bati nya sakin na parang sobrang saya nya. Kaya napangiti ako at bahagyang nag bow.
"H-hello." She smiled at me and it makes my heart flutter she's so gorgeous!
"What's your name,honey?" She ask.
"Remi po." I don't know how to interact. And tbh im nervous.
"Oh!what a beautiful name. Just call me Mrs. Devautché."
"Sure...Mrs. Devautché." She smiled at me and giggle before facing her side and talk to our co-passenger.
I think kasama nya iyon.
After 4 hours ng byahe ay agad akong tumungo sa Hiroshima,dahil doon ang nasabi ni Tito Artur sakin na minsan syang nakabili ng condo at pwede ko daw gamitin iyon para doon muna mag-stay.
Pumunta muna kosa pinaka malapit na nakita kong restaurant at kumain.
I order sushi and tempura dahil ito lang naman ang pamilyar ako sa pagkain nila."Arigatō, māmu." (Thank you,Ma'am) Nginitian ko ang waitress at lumingon sa labas ng restaurant dahil transparent ang wall nito.
I saw many people walking with their skinny bodies and white skin tones.Madalang lang talaga ang mga obese dito sa japan.
Habang naghihintay ng order ko ay naisipan kong tawagan si Dad. And he immedietly accept my call.
"Dad." I said in a flat tone.
["Elix? Napatawag ka,nasa trabaho ako ngayon." ] I rolled my eyes and smirk.
"Anong trabaho mo Dad?"
["Why are you asking,Elix? What's the problem?"]
"Wala naman,nagtatanong lang naman ako and what company?"
["You sound rude,Elix. I don't want this conversation." ]
"Dad,nagtatanong lang naman ako. Ano bang masama doon? Unless may itinatago ka sakin." Gusto kong sabihin na 'samin' kaso baka makahalata si Dad kaya wag nalang.
["I'm a factory worker now Elix, at maayos naman ang kita at kalagayan ko. And the company name is Jiyo's
Kōjō , happy?"] I nodded my head for confirmation and ended the call.I'm rude,i know that. Pero sa ngayon ayoko munang maging mabait. Explore ko muna kung pano maging salbahi.
-
It's Monday at ngayon ko pupuntahan ang company na sinabi ni Dad, buti nalang at marunong ako ng Japanese Nihongo para makapagtanong-tanong sa mga tao dito.
'Malapit na ako',iyon ang sinasabi nila sakin.
Nang makarating ako sa tapat ng Factory ay agad akong pumasok pero kinapkapan muna ko ng guard.
Pumunta kosa may Lobby at doon naghintay kay Dad,mag-lunch time na kaya paniguradong matatapos na sya.
At makaraan ang ilang minuto hindi ako nagkamali, Dad is here. Smiling and laughing while talking to his co-workers. Dad bakit parang ang saya-saya mo? Bakit parang wala kang problema?bakit parang wala kang iniwan na anak sa pilipinas?
Nang tumapat ang tingin sakin ni Dad ay halatang gulat na gulat sya at napahinto pa sa paglalakad nya. Hindi nako nag-aksaya pa ng oras at nilapitan kosya.
"Dad." Tawag ko.
"E-elix? Ikaw bayan?....a-anong ginagawa mo d-dito?" Parang nakaramdam ang mga kasamahan nya at umalis nalang at iniwan kami ni Dad.
"Dad, san ka nakatira ngayon? Asan nayung bago mong kinakasama? Ilang buwan na yung bata sa sinapupunan nya?" Diretsyahan na sabi kosa kanya.
"E-elix...s-saan mo nalaman ang mga i-impormasyon naiyan?...sinong nagsabi saiyo?" Wala akong ibang maramdaman kundi ang galit kay dad at kay prof. Kaya gustong gusto ko ng sigawan at awayin si prof. At ganito nalang ako kadesperada malaman kung saan sila nakatira.
"Mahalaga paba iyon Dad?bakit hindi mona lang sabihin! " He grab my arm and hide me on the back of their factory.
"Please Elix,let me explain. Can't you understand? Matanda kana sana alam mona ang mga bagay na ito. We already talk about this right? Hwag mong sabihing nakalimutan mona." May pagbabanta nyang sabi.
"Hindi,hindi ko makakalimutan yung araw na iniwan mo kami ni Mom para lang pumunta ng japan. Hindi ko nakakalimutan yung araw na kung gano mo kami sinaktan ni Mom!hindi ko makakalimutan iyon Dad. Dahil walang kasing sakit ang malaman na iiwan kana ng Daddy mo at ang mas masakit pa may iba na palang pamilya!" I break down and my tears slowly falling down form my eyes.
"Sa tingin mo ba ganon kadali sakin iyon? Of course not Elix! Anak kita,pero hindi kona mahal ang mommy mo. Hindi moba naiintindihan iyon?"
"Kahit para sakin man lang hindi nyo nagawang tumagal? Anong klaseng ama ka! Wala karing pinagkaiba sa mga ibang tatay dyan! Hinding-hindi ako hahanap ng lalaking katulad mo Dad! Dahil wala kang kwentang ama!" A hard slap to my face is what i feel right now. It hurts. Pero mas masakit parin ang ginawa ni Dad samin na pang-iiwan.
"Hwag na hwag mokong sasagot-sagutin ng ganyan Remi Elix. Dahil wala kang karapatan!" Matapang na hinarap kosi Dad kahit na naninigas ang mukha kosa hapdi ng pagkakasampal nya sakin.
"Bakit?dahil anak lang ako? Sige,kayo na ang may karapatan. Kayo ang tatay eh diba? Kayo ang nagpalaki at nagpalamon sakin diba? Sige Dad! Hindi kona kayo guguluhin pani Prof. At ng magiging anak nyo. Pero nangangako ako sa sarili ko,na hindi ako magmamahal ng katulad mo. Sumpa yan sa impiyerno."
Mabigat ang kalooban kong umalis sa lugar naiyon at walang pansing ibinigay sa mga taong tinitignan ako dahil sa pag-iyak ko.
Wala nakong pakielam sa itsura ko ngayon,pero isusumpa ko talaga iyon sa impiyerno. Hindi ako magmamahal ng katulad ng tatay ko.
-
A/N; hello everyone!i'm sorry ang tagal kopong hindi nakapag-update dahil narin sa mga modules ko at sobrang daming problema. I hope you understand. Thank you!
-eya