Yemek masasına oturduğumuz zaman bebeğimi kollarımın arasına aldım. Fazla gergindim, çok kafaya takardım elimde değildi. Taehyung bunu fark etmiş olacak ki elini bacağıma koydu ve okşayarak kendimi güvende hissetmemi sağladı.
Soğul sudan yudum alıp, elime kaşığı alıp çorbamdan tam yiyeceğim zaman Taehyung'un annesi konuşmaya başladı
"Bugün buraya gelmeniz bizi mutlu etti çocuklar"
Şaşkın gözlerle çorbama bakıyordum
"Aslında konuşmamız gereken konular var"
"Evet anne dinliyoruz" dedi taehyung
"Biz artık işleri sana devretmek istiyoruz ve senin çocuğuna"
"Sana derken bize mi demek istedin anne"
"Hayır sana oğlum"
"A-anne sizi anlayamıyorum, sizinde bildiğiniz üzere jungkook benim eşim, yıllardır bu böyle ve asla değişmeyecek. Biz birbirimize bağlıyız. Ben yokum biz varız."
"Jungkook seninle açık konuşacağım, bizim büyük bir şirketimiz var ve bu şirketin soylarımız ile devam etmesi gerek evlatlık olan bu bebeğe bunu veremeyiz. Taehyung baban ve ben biz bir karara vardık, senin bizim kanımızdan bir çocuğa sahip olman gerekir bu yüzden taşıyıcı anne ile..."
Gözlerimden yaşlar yavaş yavaş süzülüyordu söylediği her şey bir tokat gibi çarpıyordu yüzüme. Kucağımda oturan günahsız bebeğime sıkıca sarıldım ve kafasına öpücüğümü kondurdum. Ona kalbimi sevgimi ve kendimi verip adayacaktım.
İçimden bunlar geçerken taehyung birden sert şekilde ayağa kalktı, elimden tutup benide kaldırdı.
"Taehyung otur yerine, annenin söyleyecekleri daha bitmedi "dedi babası.
"Bu söyledikleriniz asla olmayacak isterseniz şirketi bana bile vermeyin ben jungkook'dan başkası ile olmam olamam. Ben eşcinselim, alayı gelse bir kadını benim altıma koyamazsınız. o benim aşkım, hep öyle kalacak."
"Terbiyesizlik yapma seni son kez uyarıyorum"
"Hem zamanı geldiğinde ne diyeceksiniz o bebeğe senin iki baban var seni evlatlık aldık hm?"
"Jungkook gidiyoruz"
Taehyung'un hızına uyarak büyük adımlar ile kapıya doğru yürümeye başladım kapıyı açıp sertçe kapattı.
Arabaya geldiğimizde ise jiwoon'u arkaya bebek koltuğuna yatırdım ve kemerini bağladım, ardından ön koltuğa oturdum kemerimi bağladım.
Taehyung, arabayı çalıştırıp gitmeye başladık. İçimde daha fazla tutamayıp ellerimi yüzüme kapatarak sessiz bir şekilde ağlamaya başladım. Araba birden durdu. Taehyung kemerini çözüp derin nefes aldı, boynumdan tutarak beni kendisine çekmişti. Tek huzur bulduğum yer onun kollarıydı.
Sıkı sıkı sarılırken tek eliyle okşadı saçlarımı
"Ağlama aşkım, ağlama hayatım bizi hak etmiyorlar. Göz yaşlarına deymez, ben hep seninleyim biz hep beraberiz onlar artık benim için haddini bilmeyen bir kaç insan. kimse bizi dinimiz, ten rengimi, ırkımız, yönelimlerimiz ile sorgulayamaz bu ne olursa olsun."
Kafamı kaldırıp yüzüne baktım
"Bak gözlerin ne halde daha fazla canımı acıtma."
Dedi ve gözlerimden öptü...
10 dk sonra
