36.Bölüm: "Harika bir hayat bizi bekliyor güzelim."
-
Buluşmadan geldiğimde akşam olmuş, Jimin Hyunglara olanları atıp odama geçmiştim. Yatağımda öylece yatıyorken bir süre olanları düşünmüş, ardından acıktığımı hissedip mutfağa doğru yürümüştüm. Tam mutfağa giriyordum ki Jimin Hyungların odasından gelen fısıltılarla dinlemenin ayıp olacağını bilsem de kendime engel olamayıp kulağımı kapıya koymuş ve dinlemeye başlamıştım.
"Güzelim haftasonu bir yerlere mi gitsek? Jungkook yüzünden neredeyse 1 aydır yalnız kalamıyoruz." demişti Yoongi Hyung. Ellerim titremeye başlarken devam ettim dinlemeye.
"Haklısın Yoon. Ama evden atamayız ya çocuğu."
"Yakında gideceğini düşünüyorum Jungkook'un. Sonuçta maaşı yattı ve kendi ayakları üzerinde durabilir artık. Gitmezse de yapacak bir şey yok."
Daha fazla onları dinlemeden kabanımı ve anahtarı almış, ardından hızla evden çıkmıştım. Gözlerim dolmaya başlarken çabucak apartmandan çıktım ve yürümeye başladım.
Gerçekten böyle mi düşünüyorlardı? Beni evde istemeyip gitmemi mi istiyorlardı? Jimin Hyung buraya ilk geldiğim zaman istediğim kadar kalabileceğimi söyleyince bu konuyu hiç düşünmemiştim ama artık düşünmeliydim anlaşılan. Aslında haklılardı. Onların eviydi ve doğal olarak yalnız kalmak istiyorlardı. Ben de sadece bir fazlalıktım işte.
Artık kendime kalacak bir yer bulmalıydım. Belki de çalışmaya başlamam gerekiyordu. Sonuçta aldığım maaş bir yere kadar yeterdi. Kendime bakmam lazımdı.
Farkına yeni vardığım duygularla içime kötü bir his çökmüştü ve bir türlü geçmek bilmiyordu. Taehyung'u aramalıydım. O her zaman iyi gelirdi bana. Telefonu çıkarıp numarasına basarken açması için beklemeye başladım. Birkaç saniye sonra açılan telefonla hafifçe gülümserken Taehyung konuşmaya başlamıştı.
"Güzelim, bir şey mi oldu? Daha yeni ayrılmıştık."
"Sadece sesini duymak istedim." dediğimde çıkan ses tonum iyi olmadığımı belli edercesineydi. Sessizce oflarken elimle saçlarımı karıştırmıştım.
"Sesin hiç iyi gelmiyor. İyi olduğuna emin misin?"
"Yeniden buluşabilir miyiz Taehyung? Ama eğer yorgunsan gerek yok. Sonra da buluşabiliriz."
"Hayır hayır, konum at sen. Hemen geliyorum." dediğinde onaylayıp telefonu kapatmış ve bir köşeye geçip beklemeye başlamıştım.
Acaba Taehyung'u da mı fazla sıkıyordum? İstediğim her şeyi anında yapıyordu. O da benden sıkılırsa ne yapacağımı hiç bilmiyordum.
Birkaç dakika sonra önümde duran arabayla kafamı kaldırdım. Taehyung arabadan inip yanıma gelirken hızla beni kollarının arasına almış ve saçıma minik öpücükler kondurmuştu.
"İyi misin bebeğim? Ne oldu sana?"
Ellerimi beline sarmış ve kafamı göğsüne sürterek konuşmaya başlamıştım.
"Biraz önce Jimin ve Yoongi Hyung'u konuşurken duydum. Benim yüzümden yalnız kalamadıklarını ve artık gitmem gerektiğini söylüyorlardı. Ben de kötü hissettim işte. O evde bir fazlalığım."
Anlattıklarımla bir süre sessiz kalmış ve beni kendinden ayırarak gözlerimin içine oldukça derin bir şekilde bakmaya başlamıştı.
"Eminim ki öyle demek istememişlerdir. Onların kafesine gittiğimizde seni ne kadar çok sevdiklerini gördüm. Belki sen söylediklerini yanlış anlamışsındır. Hem de onlar bir çift ve doğal olarak bazı ihtiyaçları var. Senin yanında rahat edemiyorlardır bu yüzden. Çünkü daha küçüksün bebeğim. Söylediklerime alınma sakın."
Büyülenmiş bir şekilde ona bakarken kendimi tutamayıp dudağına küçük bir öpücük bırakmıştım. Bu yaptığıma şaşırsa da genişçe gülümsemişti.
"Bu kadar güzel konuşan bir sevgilim olduğu için çok şanslıyım. Haklısın dediklerinde. Bu yüzden kendime kalacak bir yer bulmaya çalışacağım."
"Bulmaya çalışmana gerek yok. Benimle birlikte kal. Yalnız yaşıyor gibiyim zaten. Dedem sürekli yurtdışına gidiyor çünkü."
Teklifine karşı gözlerim hemen patlamaya başlarken yine de kararsız kalmıştım. Sevgili de olsak aynı evde yaşamak oldukça farklıydı.
"Taehyung ben artık birilerine yük olarak yaşamak istemiyorum. Emin misin bu dediğinden? Hayır dersen kırılmam asla. Gerçekleri söyle."
Kaşları çatılırken "Tabii ki eminim." demişti. "Seni ne kadar çok sevdiğimi biliyorsun ve en büyük hayallerimden biri de seninle aynı evde yaşamak. Her gün birlikte uyumayı ve sabah gördüğüm ilk yüzün seninki olmasını gerçekten çok isterim. Sen istemez misin yoksa?"
Dediklerine karşı gülümsemeye başladım. Bu adam neden bu kadar ince düşünceli ve güzeldi? Tanrım, her geçen gün ona daha da aşık oluyorum.
"İsterim tabii ki Taehyung."
"O zaman sen bugün Hyunglarınla konuş ve eşyalarını topla. Yarın okuldan sonra da gelirsin. Olur mu?"
"Hmhm, çok güzel olur. Teşekkür ederim Taehyung, gerçekten. Sen olmasan ne yapardım hiç bilmiyorum."
Aşkla bana bakan gözleriyle elimi tuttu. "Eminim ben olmasam da başının çaresine bakabilirdin. Neyse gidelim hadi. Geç oldu. Bin arabaya."
Kafamı sallayıp arabaya binerken kemerimi taktım. Taehyung da arabayı çalıştırırken zaten oldukça yakın olan eve arabayı sürdü. Sessiz bir şekilde hızla eve gelirken vedalaşmış ve ayrılmıştık. Ben de eve gidip zile basmış ve açılan kapıyla içeri girmiştim. Açar açmaz bana bağıran bedenlerle neye uğradığımı şaşırmıştım.
"Bu saatte nereye gittin Jungkook? Üstelik bir haber bile vermedin! Ne kadar endişelendik haberin var mı?"
"Haber vermiyorsan en azından telefonunu aç! Ne diye merakta bırakıyorsun bizi?"
"Özür dilerim." diye mırıldandım karşımda bana sinirle bakan iki bedene bakarak. Sesim oldukça kırık çıkmıştı. Bu kadar kızmalarını beklemiyordum. Onları hiç böyle sert görmediğim için şaşırmış ve alınmıştım biraz.
"Merak etmeyin bir daha merakta bırakmayacağım sizi."
"Bu ne demek şimdi?"
"Evden gidiyorum Hyung. Eski rahat yaşamınıza dönebilirsiniz. Bu zamana kadar verdiğim rahatsızlık için de özür dilerim."
Söylediklerimle şaşkınca bana bakmaya başladıklarında dudağımı dişlemiştim.
"Sen.. Bizi mi duydun?"
Jimin Hyung'un şoktan çıkıp sorduğu soruyla cevap vermeden gözlerimi kaçırdım. Söylemeseydim keşke.
"Evet ama bir önemi Hyung. Yarın gidiyorum."
"Nereye gidiyorsun? Nerede kalacaksın? Bu kadar kısa sürede nasıl buldun ki kalacak yer?"
"Taehyung onda kalmamı istedi. Ben de kabul ettim."
Yoongi Hyung kafasını sallarken onları incelemiştim. Üzgün görünüyorlardı ve birbirlerine bakıp duruyorlardı. Tırnaklarımı avucuma geçirirken Jimin Hyung konuşmaya başladı.
"Kırılmadın bize değil mi Kook? Hem biz tatile gitmeyi uzun zamandır düşünüyorduk. Sen geldiğin için değil."
"Anladım Hyung, sorun yok. Neyse çok yorgunum ben, biraz uyuyacağım."
Bir şey demelerine izin vermeden odama girip kapıyı kapattım ve kısa bir duş alarak üzerimi giyindim. Islak saçlarımı kurulayıp yatağa otururken annemi aradım. Uzun zamandır konuşmuyorduk ve onu özlemiştim.
🐰
Konuşmayı bitirdiğimde yüzümde bir sırıtma vardı çünkü annem Taehyung'la resmi olarak tanışmak istemiş ve bizi haftasonu yemeğe davet etmişti. Babam olduğu için en başta gitmek istemesem de annem onunla konuşacağını söyleyip gelmem için çok ısrar etmişti. Ben de kabul etmek zorunda kalmıştım. Bu yüzden yarın Taehyung'la bu konuyu konuşacaktım.
Saate baktığımda iyice geç olduğunu fark etmiş ve dolaptan çıkardığım kıyafetlerimi ve eşyalarımı hızla bavula koyarak yatağa geçmiştim. Çok geçmeden de uyuyakalmıştım.
🐰
Uzun bir okul gününün ardından eve dönerken bavulumu ve sırt çantamı alarak odadan çıktım. Jimin ve Yoongi Hyung'un üzgün yüzleri bana dönerken gülümsedim. Dün onlara ne kadar kırılsam da sonuçta 1 ay boyunca evlerinde kalmama izin vermişler ve bana her konuda yardımcı olmuşlardı. Onlara haksızlık yapamazdım.
"Kendine dikkat et Kook. Bir şey olursa direkt bizim yanımıza gel."
"Sık sık aramayı da unutma. Haftasonları görüşürüz zaten."
İkisine de teker teker gülümseyip sarılmış ve onlara bolca teşekkür edip evden ayrılmıştım. Garip bir burukluk hissediyordum ama birkaç saate geçeceğini biliyordum. Kendi evimden ayrıldığımda da böyle hissetmiştim.
Park halinde duran Taehyung'un arabasını gördüğümde hızlı adımlarla gidip bavulu bagaja koymuş ve arabaya oturarak Taehyung'un dudaklarımdan bir öpücük çalmasına izin vermiştim.
"Harika bir hayat bizi bekliyor güzelim."
-
Artık aynı evde yaşayacaklarr, neler olacak acabaa 😊
Umarım sevmişsinizdir, oy ve yorumlarınızı bekliyorumm 🥺❤️
