Selam Ben Aralık...Aralık Zanlı
18 yaşındayım ve doğum günümden nefret ediyorum neden diye soracak olursanız uzun hikaye.Doğduğum gün babamı kaybettim 3 sene önce ise bir arkadaşımı,Bade ve Bade'nin öldüğü günden beri ortada olmayan 3 yıldır kayıp ilanı ile dolaşan Ateş .
Tahmin edin bugün günlerden ne
*21 Aralık*
Tek isteğim evde uyumak dışarıya adım bile atmamaktı.Evet doğum günümden korkuyorum çünkü korkutucu bir gün.
Ah bunu nasıl unutabilirim bugün dershane(kurs) var ve buna gitmek zorundayım.Bunu hatırladığım gibi yatağımdan kalkıp telefonumu elime aldım dershane dersinin başlamasına sadece 27 dakika vardı. Elimi yüzümü yıkayıp dolabımdan elime gelen ilk parçayı aldım,siyah eşofman ve siyah t-shirt.
"Anne ben çıkıyorum yoksa geç kalıcam tenefüs aralarında atıştırırım merak etme"diyerek anneme konuşma fırsatı vermeden evden çıktım.Gelen ilk otobüse bindim doğru otobüse bindiğimden emin olmama rağmen çok farklı yollardan gidiyorduk.Otobüs gitgide kalabalıklaşıyordu artık hangi yöne gittiğimizi bile göremiyordum otobüs tamamen dolmuştu.Tek isteğim kaza yapamamamızdı çünkü bugün 21 Aralık.
Tam tamına yarım saat geçmişti ve hala dershaneye ulaşamadım doğru yolda olmadığımızdan emindim fakat inemiyordum çünkü hiçbir durakta durmuyor,kimse inmiyor,sürekli birileri durak olmayan yerlerden biniyorlardı.
Otobüsün içinden gelen çığlık sesiyle ani bir fren yapan şoför buraya doğru ilerliyordu.Kadın kendini yere atması ile herkes kadının etrafına toplanmıştı benim ise tek ederdim otobüsten inmekti.Kadın ya deliydi ya da ruh hastası bu gözünden dahi anlaşılıyordu. Çok korkutucu bir görünümü vardı be birine çok benziyordu fakat kime benzediğini hala anlayamadım.
Hazır şoför kadının başındayken şoför koltuğunun olduğu yere gidip ön kapıyı açtım~nereden açılacağını biliyorum çünkü küçüklüğümden beri sürekli nereye bastıklarına dikkat ediyorum~
Açılan kapıdan direk hızla çıktım şoför farketmişti ve herkesin arasından geçip otobüsten indi.Ne oluyordu ne yaşıyordum sorgulamadan koşuyordum şoför ise arkamdan koşuyordu önüme gelen ilk otobüse bindim çünkü tek isteğim o şoförden kurtulmaktı.Gayet normal bir otobüstü bu her durakta duruyor kimisi iniyor kimisi biniyordu.Ah evet doğru durak burada inmeliydim.
Düğmeye basıp indikten sonra yanımda helen biri vardı,.Efe.Efe dershanede tanıştığım en yakın olmayan ama diğer arkadaşlarıma göre en yakın olan arkadaşım.İlk dersi ikimizde kaçırmıştık anlaşılan sakin sakin dershaneye doğru ilerliyorduk.Efe yaşadığı saçma sapan şeyleri anlatıyor ben ise onun verdiği tepkinin aynısını veriyordum.Aklım hala o otobüste o şoförde ve o kadında.Kimler bunlar?
5 dakika sonra dershanenin önündeydik 2. Derse yetişmiştik.
Tüm derslere girdikten sonra saat 1 gibi çıkmıştık otobüse binmek istemiyordum çünkü bugün 21 Aralık.
Kimsenin doğum günümü hatırlamamasının sevinci ile annemi arıyordum gelip beni almasını isteyecektim çünkü otobüse binmek istemiyorum.
Bu 7. Aramam ve yeni açılıyor telefon.
"Kimsiniz?"
"Anne,ne asıl siz kimsiniz annem nerde?"
"Sadece sakin olmanı istiyoruz. Annen şuan telefona cevap veremez konumunu at ve oraya bir ekip gönderelim."
"Kim olduğunuzu söyleyecek misiniz yoksa gelmeyeceğim"
"Polis"
Telefonun elimden düşüşü gözümün önünde hâlâ.
Anneme ne olmuştu kendimi hiç iyi hissetmiyordum çünkü telefonu polis açtı ve bugün 21 Aralık.
Yaklaşık 20 dakika sonra durağın önüne gelmişlerdi.Efenin dersi devam ediyordu ona haber veremezdim ama vermek zorunda gibi hissediyordum kendimi.
Hiçbirşeyi sorgulamadan polis arabasına bindim.
"Ne oldu anneme ya anlatırsınız ya da kendimi arabadan atarım"sadece dikiz aynasından bana bakıp güldü.Ne yaptığını sanıyor bu?
"Söyleyecek misin?"
"Son soruşum söyleyecek misin!?"
"Öldü , duyduğun için rahatladın mı artık!"
"Ne saçmalıyorsunuz neden?"diye ağlamaya başladım.
"Bizde olayı araştırıyoruz evden gelen silah sesini duyan bi komşunuz haber vermiş bu ihbarla geldik."sadece sustum biliyordum çünkü birşey olacağını biliyordum niye çıktım ki evden gitmeseydim nolurdu ki.Garip hissettiren şey bu polis bana aşırı tanıdık geliyor sesi,ses tonu,yüzü...
Eve geldiğimizde anneme ölü teşhisi konulmuş şuan karakoldaydım ne annem ne babam vardı.Tek başımaydım artık girebilecek kimim vardı?
Kimsem Yok...
Kimsesizim...
Yalnızım...
Nereye giteceğimi bile bilmiyorum.
Geldiğimden beri birşeyler anlatıyorlar fakat hiçbirini dinleyemiyordum hiçbiri umrumda değildi çünkü elimde bir sonuç vardı.
Kimsem yoktu.
*Selam*
*Bu hikayeyi tek yazma amacım eğlence:) İlk bu tarz bi açıklama yapışım çünkü üşendim*
_Bi sıkıntı olmazsa artık 2 günde bir bölüm atacağım umarım önerilerinizi bekliyorum çünkü hayal gücüde biryere kadar kxjvkjxv_
