Katerina Znad Przepaści

Moja pierwsza książka powstała gdzieś w pierwszych klasach podstawówki. Nosiła tytuł "Świnka Hipiska w Kraciastym Sweterku". Dziś nawet nie pamiętam, co dokładnie spotkało bohaterkę, ale pamiętam, ile radości dało mi wymyślanie tej historii, robienie do niej rysunków, a później wycinanie i spinanie tego zszywaczem w książeczkę. Nie wiem czy kiedykolwiek później czułam w sobie tak rozpierającą dumę.



W czasach szkolnych nie lubiłam czytać. Ogólnie nauka języka polskiego była dla mnie źródłem niechęci tak ogromnej, że mama poważnie obawiała się czy dane mi będzie opanować chociaż w najbardziej podstawowym stopniu te umiejętności. Pamiętam jak nielogiczna w procesie czytania była dla mnie litera "y". 



Jak tak się zastanowię, to przedmiot szkolny "język polski" był dla mnie swojego rodzaju źródłem lęku i niepewności, mimo że nawet parę razy zdarzyła mi się pochwała na tle całej klasy - zwłaszcza za rzeczy, które pisałam. Niemniej, to wcale mnie nie motywowało, mimo że po "incydencie" ze "Świnką Hipiską" narodziło się w mojej głowie marzenie o tym, żeby w przyszłości zostać pisarzem. Jak dziś wracam do wspomnień z tamtych dni, to te wydarzenia zwyczajnie działy się gdzieś poza mną. Ktoś pochwalił, spoko, ale  co to zmienia?



Dziś wiem, że cała moja niechęć do pisania i czytania wynikała z tego, że nie mogłam robić tego jak chcę. Że najpierw musiałam nauczyć się miliona jakichś różnych zasad i zależności i jeszcze ktoś mnie z tego rozliczał. Koniec końców umiem w język polski na tyle, żeby posługiwać się nim na poziomie wyższym niż powszechnie używany. Paradoksalnie wcale dużo nie musiałam robić, żeby tak się stało. Mam wrażenie, że gro roboty zrobił za mnie mój umysł, pracując po cichutku w tle. Zakodował, że chcę być pisarzem i wiedział, że bez ogarniania literek, to nie wyjdzie. Dlatego z tego miejsca: Umyśle, jak zawsze good job! Lecimy po więcej! ;)



Zapraszam do zapoznania się z moimi treściami, które dziś wreszcie mogę pisać jak chcę.