Saniye Koçer Öztaş

Yorgun şehirlerin körpe yalancısı, hala anlamadın mı yabani otların hüküm sürdüğü terk edilmiş bir bahçedeki başı boş bir elma fidanı olduğunu? 

Viraneye dönmüş, taş duvarları yıkılmış, anıları silinmiş bir evin gölgesinde solup gitmekteyken bu mutluluğun nicedir?

Masmavi göğün, sarı güneşin, pamuktan bulutların ve alacalı ayın boşuna hayalini kuruyorsun... Ah be canım, sen gün ben gün kuruyorsun...


Hiç uzamayacak dallarında, sincaplar oynaşmayacak. Yeşil yapraklarının arasında saklambaç oynayan kuşların şakımasını dinleyemeyeceksin. 

Daha tohumunun içinde toprağın sıcak bağrında yatarken kurduğun hayallerin bir hayal olarak kalacak. Annenin anlattığı masallardan ibaret olacak en mutlu günlerin. Körpe yaprakların şimdiden sararmış solmuş, tatlı küçük fidan yemişlerin için çatışmayacak hiç bir hayvan.

Bahar mevsiminde mis kokulu çiçekler açamayacak, her kışın kar beyaz örtüye sarınamayacaksın. Dalında büyüdüğün annen bile izin vermeyecek küçük köklerini salmana. Kim bilir sonbaharı bile göremeyeceksin...

Umutlarını kırmak istemem ama boşuna atıp tutuyorsun geleceğin hakkında. Eninde sonunda yalan çıkacak ve toprak olacaksın. Dönde ayaklarının kısalığına bak, falından çıkan üç yaprağın seni doyuramadığını gör. Atıp tuttuklarına acılı tebessümler eşlik etmekte. 


Daha kötüydüler miniğim, gitmelerinde bile hayır olmayanların yaşamlarının nelere sebep olduğunu var sen düşün...