TAŞ KAĞIT MAKAS / texting

0.6 "çatı."

selam minnoslarrr, çok tatlı bir bölüm ile özlem gidermeye geldimm. lütfen oy verip aralara yorumlar serpiştirmeyi unutmayalım. keyifli okumalar. <3✭

———
♪ TV Girl, Lovers Rock.— Pinhani, Yıldızlar
———

➴ ➴

Sendelememeye dikkat ederek düz yürümeye çalışan genç kız her ne kadar sarsılmadığını düşünse de oldukça sendeliyordu, öyle ki kafasının yerinde olmamasına rağmen o sonuncu shotı almamalıydım diye geçirmişti içinden.

Ne yapacağını bilmiyordu fakat eve gitmek istemediğine emindi, bu yüzden adımlarını her gün gitmekten alışkanlık haline gelen o evin çatısına doğru atmaya başladı. Kesinlikle bu halde oraya çıkmamalıydı fakat bunu düşünecek durumda değildi. Evin önüne gelen genç kız daha fazla beklemeden adımlarını çatıya çıkan merdivene doğru atmaya başladı.

Uzun uğraşlar sonucu çatıya ulaştığında derin bir nefes alarak uç kısmına ilerledi ve kendini yavaş bir şekilde her zamanki yerine bırakıp ayaklarını aşağı sallandırmaya başladı.

Ne kadar o şekilde kalıp huzurla manzarayı seyretmişti bilmiyordu fakat arkasından gelen adım seslerini işitmesiyle birlikte hiddetle oraya dönmüştü. Belli belirsiz bakışlarıyla orada dikilen biri olduğuna kanaat getirdi ve anın getirdiği öfkeyle dudaklarını araladı. "Sen kimsin? Burası benim özel yerim. Git buradan." dedi genç kız ayakta dikilerek onu izleyen bedene karşı.

"Evimin çatısındayken bana git mi diyorsun?" diyen genç adam ise yeni taşındığı evinin çatısında bir kızın olmasının şaşkınlığı içerisindeydi. Ya oradan düşerse? İntihar mı edecekti? Burada ne yapıyordu? Tüm bu sorularını daha fazla cevapsız bırakmamak adına yavaş adımlarla genç kıza doğru ilerlemeye başladı. O sırada onun tarafından da cevap gecikmemişti. "Evim mi? Burası benim evim olacaktı! Pis hırsız!" diyerek sesini yükselten genç kız yalnızca öfke ve endişe hissediyordu. Her gün gelip çıktığı bu çatıya birisi mi taşınmıştı? Üstelik burası onun hayalindeki evdi, manzarası çok güzeldi.

"Sakin ol, sen kendinde misin?" diyen genç adamın kafası ise oldukça karışıktı, afallamıştı. "Kendimdeyim, nolmuşkine?" diyerek genç adamın beklemediği bir cevap vermesiyle gülümsemeden edemedi. Genç kız buradan bakıldığında fazlasıyla sevimli duruyordu.

Gittikçe ona yaklaştığında, sakin hareketlerle genç kızın bacaklarını nazik bir şekilde geriye doğru çekmeye başladı. Düşmemeliydi, kafası da yerinde değildi zaten. "Öncelikle seni biraz geriye alalım, düşmeni istemeyiz." diye mırıldandı kıza doğru. Yüzleri gereğinden fazla yakındı ve bu nedenini anlamadığı bir şekilde onu heyecanlandırmıştı.
"Sonralıkla da, kesinlikle kendinde değilsin ve lütfen ani bir hareket yapma." diyerek sakin ve bir o kadar yumuşak bir ses tonuyla konuştu genç adam.

Fakat genç kız sakin olmadığını kanıtlar bir tonda, "Sana ne? İstediğimi yaparım ben." dedi yanında oturan genç adama karşı."Elbette yaparsın, kendimi öldürmeye kalkmadığın sürece." diyerek ona karşılık verdiğinde yüzünde minik bir gülümsemenin yerini koruduğunu yeni fark ediyordu.

"Burada kimse yoktu. Nereden çıktın ki sen? Of ya." diyen genç kız daha çok kendi kendine konuşuyor gibiydi. Buna aldırış etmeyen genç adam ise dudaklarını aralayarak konuşmaya başladı. "Yeni taşındığım evin bu kadar sahiplenildiğini bilmiyordum."

"O halde geri döner misin? Burası benim hayalimdeki evdi. Ben hep bu çatıya çıkıyorum, çok alıştım gerçekten bak." dediğinde ise üzgün bir ifadeyle ona döndü  fakat o çoktan genç kızı izliyordu bile. Her bir hareketini. "Bana kendi evini verirsen eğer neden olmasın? Aksi takdirde evsiz kalacağım."