Λευκό και Κόκκινο #WCBC2324

~ Τα σημειώματα πολλαπλασιάζονται

Ήταν βράδυ όταν ο Σάιμον Χαρτ είχε τελειώσει με τις καταθέσεις όλων για την προηγούμενη νύχτα και δεν είχε αισθανθεί ποτέ πιο εξαντλημένος σ’ όλη του τη ζωή. Κοιτάζοντας το ρολόι του, είδε τους δείκτες να έχουν συναντηθεί στο εννέα, υποδεικνύοντας ότι υποθετικά σε δεκαπέντε λεπτά θα άκουγαν εννιά χτύπους στο εκκρεμές του καθιστικού. Υποθετικά, καθώς τα δύο ρολόγια δεν συμφωνούσαν μεταξύ τους, όπως είχε διαπιστώσει ο Σάιμον Χαρτ ήδη από χθες. Μια μέρα μόνο είχε περάσει στην έπαυλη και του φαινόταν σαν να βρισκόταν εκεί χρόνια. Οι ώρες κυλούσαν αργά και βασανιστικά, απρόθυμες να δώσουν η μία τη θέση της στην άλλη, και εκτός αυτού οι τόνοι είχαν πέσει για τα καλά ανάμεσα στους καλεσμένους, σε βαθμό που κανείς δεν φαινόταν να έχει όρεξη για τίποτα, ούτε καν να μάθει περαιτέρω λεπτομέρειες για το θέμα του φόνου. Ο Σάιμον περίμενε ότι έστω ένας θα τον είχε πάρει σαν τρελός στο κυνήγι ζητώντας απαντήσεις για το συμβάν. Πιθανότατα η Βαλεντίνα, αλλά και οποιοσδήποτε άλλος ήταν φυσιολογικό να θέλει να ξέρει. Καταπώς φαινόταν ωστόσο, οι επτά Ρώσοι προτιμούσαν να τηρούν σιγή ιχθύος και να κάνουν τις εικασίες τους μόνοι τους, χωρίς τη δική του βοήθεια.

Βέβαια, ο Σάιμον θυμόταν ότι κατά τις δύο το μεσημέρι τον είχε φωνάξει το ζεύγος του κόμη και της Βαλεντίνας, κι εκείνος, αφού έτρεξε μέχρι το δωμάτιό τους κι έφτασε λαχανιασμένος, βρέθηκε μπροστά σε ένα φαινόμενο παράδοξο αλλά και όχι τόσο αν το σκεφτεί κανείς καλύτερα. Στο υπνοδωμάτιο των Ντόροχοφ ήταν τοποθετημένοι από κάποιο τρίτο άτομο, όπως ισχυρίζονταν και οι δυό τους, δύο δίσκοι με μεσημεριανό φαγητό. Ο ντετέκτιβ δεν άργησε να ανακαλύψει ότι το ίδιο συνέβαινε σε όλα τα δωμάτια, ακόμα και στα μέχρι πρότινος άδεια.
«Ο καλόκαρδος δολοφόνος φροντίζει να μην πεινάσουμε» είχε σχολιάσει ο Κοπέικιν, αν και σε κανέναν από τους καλεσμένους δεν κακοφάνηκε ότι δεν θα πέθαιναν από την πείνα κλειδωμένοι μέσα στην έπαυλη.
«Ώστε εσείς έχετε συνδέσει τον δολοφόνο με τον οικοδεσπότη μας, έτσι δεν είναι, κύριε Κοπέικιν;» τον είχε ρωτήσει αμέσως μετά ο Σάιμον ανασηκώνοντας το φρύδι του.
«Ας πούμε πως προτιμώ για την ώρα να μην υποπτεύομαι τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους» ήταν η διπλωματική απάντηση του Κοπέικιν που έδωσε τέλος στον διάλογο.

Ο Σάιμον βρήκε κι εκείνος δίσκο στο υπόγειο, πράγμα που τον εκνεύρισε αφάνταστα. Σωστά, ο δολοφόνος-οικοδεσπότης τους παρακολουθούσε και ήξερε για την χθεσινή του φιλοξενία στο κελάρι. Δεν έφτανε το σημείωμα, προσπαθούσε να ερεθίσει τον ντετέκτιβ ακόμα περισσότερο. Ο Σάιμον Χαρτ συμμεριζόταν την άποψη του Κοπέικιν για την ταύτιση του δολοφόνου με αυτόν που τους φιλοξενούσε. Τον δυσκόλευε όμως το γεγονός ότι το πρώτο σημείωμα ήταν γραμμένο στο χέρι στα ρώσικα ενώ το δεύτερο στα αγγλικά και δακτυλογραφημένο. Αν είχαν τον ίδιο γραφικό χαρακτήρα τα δύο σημειώματα, θα μπορούσε να συμπεράνει με ασφάλεια ότι ναι, ο οικοδεσπότης τους ήταν και ο δολοφόνος του Χένρι Φρις. Αλλά ακόμα κι έτσι, και στα δύο σημειώματα άκουγε τη φωνή ενός παντογνώστη που τα έβλεπε όλα στο σπίτι. Ήξερε και για την δολοφονία του Φρις και ετοιμαζόταν να ξαναχτυπήσει, αυτό υπονοούσε με τη φράση: μην αφήνετε την έρευνα ακόμα, πρόκειται να γίνουν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα. Σίγουρα ένας καλεσμένος που ήταν ο δολοφόνος δεν θα έπαιζε τον Θεό που τους κοίταζε όλους από ψηλά. Ή μήπως θα το έκανε;