Λευκό και Κόκκινο #WCBC2324

~ Το μυστικό του Χένρι Φρις

Τα χέρια του Σάιμον σχεδόν έτρεμαν καθώς κρατούσε και κοίταζε το απόκομμα της εφημερίδας με τα πράσινα μάτια του διάπλατα ανοιγμένα και καρφωμένα στη φωτογραφία. Όσο την κοίταζε τόσο πεπεισμένος ήταν ότι ο άντρας που έσφιγγε το χέρι του Σεργκέι Στεπάνοφ ήταν ο ίδιος που είχε συστηθεί πριν μια εβδομάδα στην παρέα της έπαυλης ως δόκτωρ Χένρι Φρις. Στην φωτογραφία έδειχνε πιο νέος και πιο υγιής, με διαφορετικά γυαλιά• ο Σάιμον θα μπορούσε να πει χωρίς καμία υπερβολή ότι ο Φρις που είχε γνωρίσει σε σύγκριση με τον Φρις της εφημερίδας έδειχνε - πριν δολοφονηθεί τουλάχιστον - σαν να είχε περάσει από πάνω του μια αρρώστια που τον είχε αποδυναμώσει, αν όχι ολοκληρωτικά, σε πολύ μεγάλο βαθμό. Και πάλι όμως, δεν ήταν καθόλου δύσκολο να εντοπιστεί η ομοιότητα μεταξύ της εικόνας και του ζωντανού Φρις που είχε έρθει ως καλεσμένος του θανάτου του στην έπαυλη.

Οι ερωτήσεις άρχισαν να ξεφυτρώνουν αμέσως στο μυαλό του. Το προαίσθημα που είχε εκείνη την πρώτη νύχτα, την οποία σχεδόν είχε λησμονήσει με τόσα που είχαν συμβεί από τότε ως τώρα, ότι ο καθηγητής ήταν πολλά περισσότερα απ’ όσα έδειχνε, όπως τα παγόβουνα, που το μεγαλύτερο μέρος τους ήταν βυθισμένο κάτω από τη θάλασσα κι ελάχιστο ήταν το κομμάτι που επέπλεε στα νερά. Αυτή η συνάντηση με τον Στεπάνοφ αναμφίβολα ανήκε στο κομμάτι της προσωπικότητας του Φρις που κρυβόταν μέσα στο νερό. Τόσα ανατρέπονταν ξαφνικά. Αν είχε πάρε δώσε με αυτόν τον μπολσεβίκο, μάλλον ήξερε τα πάντα. Ήξερε ποιους κοίταζε στα μάτια όταν γνώρισε τους τρεις Ντόροχοφ, πιθανότατα ήξερε και ότι βρισκόταν ανάμεσά τους ένα από τα παιδιά του Στεπάνοφ. Δεν μπορεί να μην του έκανε καμία εντύπωση το επώνυμο ή να μην κατάλαβε τι φανέρωνε η συμπεριφορά του νεαρού. Ωστόσο τα έκρυψε όλα, και τον ίδιο δεν τον κατάλαβε κανείς. Ακόμα και ο Σάιμον. Ήξερε πολύ λίγα τότε για να τον καταλάβει.

Τι άλλο δεν τους είχε πει όμως; Τι άλλο δεν είχε προλάβει να μην πει, γιατί τον δολοφόνησαν; Ποιος ήταν πραγματικά ο δόκτωρ;

Πάντως εκείνος ο Φρις της φωτογραφίας, ο νεαρός, έδειχνε να απολαμβάνει τη στιγμή που έσφιγγε το χέρι του γεροδεμένου μπολσεβίκου και χαμογελούσε στη μηχανή όπως κι εκείνος. Και οι δύο πόζαραν λες και απαθανατιζόταν κάποια ιστορική στιγμή από την πιθανώς ταπεινή κάμερα που χρησιμοποιούσε όποιος έτυχε να είχε αιχμαλωτίσει εκείνη την ημέρα την εικόνα τους. Ποια μέρα να ήταν αυτή, αλήθεια; Ο Σάιμον Χαρτ στριφογύρισε το απόκομμα στα χέρια του ψάχνοντας για ημερομηνία και ευχόμενος να μην τη βρει στα ρώσικα. Το βλέμμα του στάθηκε στην άκρη του φύλλου. Εκεί ήταν γραμμένα με μολύβι μια ημέρα, ένας μήνας και ένα έτος που πιθανότατα αντιστοιχούσαν στην ημερομηνία κυκλοφορίας της μάλλον κομμουνιστικής και παράνομης, όπως είχε υποθέσει ο κόμης Ντόροχοφ, εφημερίδας. 15 Μαρτίου του 1917. Ήταν θέμα μηνών το ξέσπασμα της Επανάστασης. Τον καιρό εκείνο μάλλον η Πελαγία θα ζούσε αμέριμνη στη Ρωσία με την οικογένειά της, η Βαλεντίνα θα συνόδευε τον σύζυγό της και θα τραγουδούσε σε συγκεντρώσεις, ο Κοπέικιν θα έκανε ό,τι μπορεί να έκανε τέλος πάντων. Ο Μαξίμ κι ο Βάνια ήταν ακόμα παιδιά και στο μεταξύ ένας Άγγλος καθηγητής πανεπιστημίου είχε μια φιλική συνάντηση με τον σκληρό φανατικό πατέρα του τελευταίου.