Most Notorious Jerk

Episode 8

THE UNENDING RAIN grew stronger. Kitang-kita ko iyon mula sa glass wall ng kwarto ni Stevan. Nakita ko rin kung papaano humampas doon ang malakas na hangin. Kasabay niyon ang pagkislap ng kidlat na sinusundan ng malakas na pagkulog.

But still, I froze on my spot. Hindi ako makagalaw. Nanigas ako habang dinadama ang init ng katawan ni Stevan. Yakap-yakap pa rin niya kasi ako. At hanggang ngayon, rinig na rinig ko pa rin ang masakit niyang pag-iyak. His voice is breaking and it's prolly the most painful sound that I have ever heard.

"Hey, Stevan?" Pagtawag ko sa kanya.

Nanatili ang mga mata ko sa glass wall. Hindi ko gustong iharap sa kanya ang mukha ko. Our body is dangerously closer. Damang-dama ko ang maskulado niyang dibdib mula sa likod ko. At kung haharap ako sa kanya, isang hibla na lang at baka mahalikan niya ako!

Pero walang sinagot si Stevan. Tila ba hindi niya ako narinig. He is just here, hugging me while sobbing and I can't take it. Nahahawa ako. Naramdaman ko na lang na naluluha na rin ako. Kasabay iyon ng gumuguhit na kirot sa dibdib ko.

Binaklas ko tuloy ang kanyang pagkakayakap sa akin. I sat beside him while wiping my tears using my hand. Letcheng Stevan 'to, hindi ako pumunta dito sa Brooklyn para maging best drama actress ha!

Inilapat kong muli ang likod ng palad ko sa noo niya. Ganoon pa rin. Mainit pa rin siya. Inaapoy pa rin siya ng lagnat. Tumayo na lang ako at nagpunta sa bathroom. I grabbed a face towel there. Binasa ko iyon bago ako muling bumalik sa kwarto ni Stevan para ilagay iyon sa kanyang noo.

"Huy, tahan na." Napakamot ako sa batok. Hindi pa rin siya tumitigil sa pag-iyak at hindi ko na talaga alam kung papaano pa siya patatahanin. Hindi rin naman kasi ako iyong tipo ng tao na nagpapatahan. Sanay akong magpaiyak, duh.

Nang wala pa ring siyang hinto sa pag-iyak ay may kung ano sa akin ang nagtulak para kunin ang kanyang kamay. I grabbed his right hand. Mindlessly, I found myself massaging his palm. Napangiti ako nang unti-unti, kumalma si Stevan. Huminto siya sa pag-iyak.

Right now, he is sleeping peacefully. Mukha siyang inosenteng bata na hindi gagawa ng katarantaduhan. Iyong para bang sobrang bait to the point na rebulto niya na lang sa simbahan ang kulang. Malayong-malayo talaga sa demonyong una kong nakilala last week.

I continued staring at his face as I massaged him. Ngayon ko lang napagmasdan nang malapitan ang mukha ng ungas na 'to. His double chin is not kinda prominent. Perpekto kasi ang hugis ng kanyang panga. On the other hand, his lips are red. Natural na pouty iyon. Ganoon na rin ang eyelashes niya. Natural rin na mahaba iyon. Sakto lang naman ang pagkatangos ng kanyang ilong. Samantala, kagaya ng karamihan sa mga lalaki, makapal rin ang kanyang mga kilay.

Gwapo din pala. Demonyo nga lang kapag nagising kaya automatic ekis.

Nang gumalaw siya ay bigla kong inalis ang mga mata ko sa mukha niya. Pinili ko na lang na pagtuunan ng pansin ang kanyang kamay. I massaged it until I was distracted by the bulging veins on his arms. I started to trace it and I don't know why I felt a fang of guilt when I started to like it.

Absentmindedly, I shook my hand. Mali ito! Mali ito! Napangiwi na mang talaga ako. Tinantanan ko na lang ang kamay ni Stevan. I scoot closer to his head. I found myself caressing his messy hair.

"Gwapo ka sana." Napailing ako. "Kaso ang pangit ng ugali mo. Sarap mong tuktukan pero pasalamat ka, may sakit ka. Kasi kung hindi? Bubugbugin talaga kitang tarantado ka."

Napakurap ako nang makakita ako ng pasa mula sa kanyang leeg. Where did he get that? But I was never ready for it when all of a sudden, I saw how he slowly opened her eyes. Natigilan ako. Nanatili ang kamay ko sa kanyang buhok. Nataranta ako nang bongga! Gusto kong magtago bigla sa ilalim ng kama! Gusto kong maging invisible! Gusto kong maging utot na lang ng tricycle driver!