Hiraya

Kabanata 5 - Valdore

[Kabanata 5]

Ang sabi nila, kaya raw naghahari ang buwan sa gabi dahil sa mas makapangyarihan ang araw. Piniling magpaubaya ng buwan at piniling mabuhay sa dilim. Ngunit sa kabila niyon, hindi nakikita ng iba kung gaano siya kahalaga.

Sa tuwing sumasapit ang dilim at naghahari ang buwan sa langit. Nagtitiwala tayo sa liwanag ng buwan habang tayo ay nagpapahinga. Madalas nating nakakalimutan na naroon lang siya nagbabantay habang tayo ay mahimbing na natutulog.

HALOS walang kurap kong sinusuri ang suot kong damit ngayon habang mabagal kaming naglalakad ni Ash sa madilim na gubat. Ang tataas ng mga puno na sa tingin ko ay ilang daang taon na rin. "Ibig sabihin... Nandito tayo sa loob ng Valdore?" tanong ko, tumango si Ash. Halos mapunit ang aking labi sa laki ng aking ngiti. Hindi ako makapaniwala na ito ang nobelang Valdore na tungkol sa kaharian ng mga Bampira.

Tumingin ako kay Ash, mukhang hindi naman siya natatakot. Ang dalawa niyang kamay ay nasa likuran niya. Gusto kong sabihin na bagay sa kaniya ang ayos niya ngayon lalo na ang buhok niyang nakahawi dahilan upang makita ang kaniyang noo. Kaya lang hindi ko alam kung paano sasabihin, may mga taong hindi sanay sa compliments tulad ko. Baka mailang lang siya.

Huminga ako nang malalim saka pinagmasdan ang paligid. Kahit papaano, sariwa ang hangin at maginhawa sa pakiramdam ang malinis na paligid. "Hindi pa rin ako makapaniwala na makikita ko rin si Valdore. Parang kanina lang, kasama pa natin sina Jane, May Ann at Adam. Hindi man lang ako nakapagpaalam nang maayos sa kanila."

Napatingin sa akin si Ash, "Nakalimutan na nila tayo. Sa oras na makalabas tayo sa isang nobela, nakakalimutan tayo ng mga karakter sa nobela."

Bigla akong nalungkot sa katotohonang iyon. "Sa huli, mangyayari at mangyayari pa rin talaga kung ano ang dapat mangyari sa kuwento." Patuloy ni Ash habang nakatingin ng deretso sa daan.

Mga patay at tuyong dahon sa lupa ang natatapakan namin. Makapal ang hamog sa gubat pero nakikita pa rin namin ang daan dahil mas maliwanag ang buwan sa loob ng nobelang ito. Hindi dinadatnan ng umaga ang kaharian ng Valdore dahil isinumpa ito. Kung kaya't halos lahat ng nabubuhay dito ay mga patay na – mga bampira.

"Bakit mo ba nagustuhan ang kuwentong ito?" tanong ni Ash. Napansin niya siguro na nalungkot ako sa huling sinabi niya. Napatikhim na lang ako saka napatingala sa langit.

Lumilipad pa rin paikot ang mga paniki na parang walang katapusan. Ginagawa nila iyon dahil sila ang nagsisilbing mata ng hari.

"Mahilig din ako sa mga ganitong kuwento. 'Yong tipong may ibang klase ng mundo na puno ng hiwaga at kababalaghan. May mga nagagawa sila na hindi kayang gawin ng isang ordinaryong tao."

Ngumiti si Ash saka tinuro ang dinadaanan namin na puno ng patay na dahon, "Parang ganito?" saad niya, at nang ituro niya ang kaniyang daliri sa harap ay nahawi ang mga dahon sa gilid na tila ba nagkaroon kami ng patag na kalsada na malalakaran.

Gulat akong napatingin sa kaniya, hindi ko namalayan na napanganga ako sa pagkabigla. "Sabihin mo lang kung gusto mo makakita ng mga hiwaga." Ngiti niya saka muling inilagay ang dalawang kamay sa kaniyang likod at nauna siyang maglakad sa patag na daan na para bang isang prinsipe.

Naalala ko sa kaniya si Valdore, ang ika-siyam na prinsipe. Lumaki siyang malayo sa pamilya niya dahil may propesiya na siya ang makakapagpabagsak sa kaharian. Binalak siyang patayin ng hari na kaniyang sariling ama, ihuhulog sana ng hari sa lumiliyab na apoy ang sanggol ngunit humagulgol ang reyna at nakiusap na siya na lang mismo ang papatay sa anak sa pamamagitan ng pagpugot ng ulo. Nagsinunggaling ang reyna. Pinalabas niya na patay na patay na ang bata ngunit ang totoo ay inutusan niyang itakas ito ng isa sa mga babaeng tagapagsilbi.