| WATTYS 2021 KAZANANI |
Melis Aksoy, her yerde görebileceğiniz türde sıradanlığa sahip bir genç kızdı. Onu diğerlerinden ayıran mükemmel bir dış görünüşü veya herkesi şaşkına çevirecek zengin bir hayatı yoktu. Ancak kötü bir hayata da sahip değildi...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Yeniden Merhaba!
Bu bölüm sınır koymayacağım ama oy atıp yorum yaparsanız çok mutlu olurum ❤︎
İyi okumalar :)
***
Anlamadığım bir şekilde, saraydaki odamın içerisindeydim. Gidişimle birlikte etraf toparlanıp temizlenmiş, yakın bir zamanda gelecek olmasam da dönüşüm için tüm hazırlıklar tamamlanmıştı. Ahşap masamın sağındaki pencerenin hafif aralığından rüzgar içeri giriyor, pembe perdeleri sallandırıyordu.
Kapı gürültüyle açıldı.
"Bunun ne kadar mantıksız olduğunun farkındasın değil mi?"
Antonia, kendisinden beklemeyeceğim şekilde şaşkın bir hâlde bağırarak aralık kapıdan içeri girdi. Beni görmesini bekledim ama o; burada olduğumun farkında değilmiş gibi elini siyah saçlarına attı, titrek bir nefes vererek geriye doğru yalpaladı. Sorunun ne olduğunu anlayamasam da onu, kendisini bu derece endişelendiren bir şeyin büyük bir sıkıntıya yol açacağını anlayacak kadar tanıyordum.
Ona bir şey sormak, niye bu kadar stresli olduğunun nedeninini öğrenmek istiyordum ama bir korkuluktan farkım yokmuş gibi olduğum yerde dikilmekten başka bir şey yapamıyordum. Yaşadığım karmaşanın ortasında kapı tekrardan, bu sefer sakince açıldığında dikkatim oraya yöneldi.
Önce kapıyı güçlü bir şekilde tutan ince parmakları görüş açıma girdi. Sonra kapı yavaşça açıldı, uzun zamandır görmediğim yüzü karşımda belirdi. Yorgunluğunun belirtisiyle buğulaşan gözlerinden başka bir farklılık yoktu. Altın sarısı saçları her zamanki gibi karışık hâliyle alnına düşmüş, gülümseyişiyle kalbimi hoplatan biçimli dudaklarını büründüğü ciddiyetle birbirine bastırmıştı.
Sonra, maviyle yeşilin mükemmel karışımını barındıran gözleri tam da bulunduğum yere döndü.
Ethan, karşımdaydı.
Nefesim kesildi.
Benimle kesişen gözleri burada, tam karşısında bulunduğumun farkında değilmiş gibi odayı dolaştı ve sonra Antonia'nın üzerinde durdu. Açık olan kapıyı arkasından kapattı ve aldığı derin bir nefesle odamın içinde ilerledi.
Ah, şimdi anladım. Bu bir rüyaydı.
Bir an için de olsa Ethan'ın beni önemsememiş olması fikri canımı yakmış ama olayları kavramamla birlikte, geldiği gibi yok olmuştu. Evet, bu bir rüyaydı. Şu ana kadar gördüğüm tüm rüyalardan daha gerçekçi olması bunu değiştirmiyordu.
"Mantıksız olup olmaması önemli değil. Senin fikrini de sormuyorum. Her hâlükarda yapacağım işi kolaylaştırmanı istiyorum."
Ethan'ın konuşmasıyla sinirle başını geriye atan Antonia, önündeki saç tutamlarını da hışımla geriye itti. Birkaç saniye sonra sabırla çektiği nefesle tekrardan gözlerini Ethan'a çevirdi ve "Her şeyi geçtim, geçiti açabileceğimi sana düşündürten nedir?" diye fısıldadı buz gibi olan sesiyle.
