Kırık bir ezgi
Senfonileniyor,
Loş bir odanın
En ücra köşesinde..
Bir piyanistin ellerini görüyorum..
Dans ediyormuşçasına süzülüyor
Eski bir piyanonun efsunlu tuşlarında..
İşte o zaman,
Kırık bir ezgi
Yükseliyor narenci odanın,
Koyu, loş ışığında..
Daha sonra basıyor 'son notaya..
Bir süzgün gözyaşını daha dökerek,
Yorgun tuşlara..
Peki ya,
Son tuş kadar baskın mıydı,
Gidişler?..
Kayboluşlar..
Daha sonra bu ezginin adı,
-Bir Piyanist'in Kırık Ezgisi-
Olarak kalıyor..
Onun,
Süzgün, zarif ellerinden...
