မုန်းဖို့အတွက်မဟုတ်ပါ

အပိုင်း၁

"ဟင်း...သားကိုတံခါးဖွင့်ပေး ၊ဒုန်း...ဒုန်း..တံခါးဖွင့်‌
ပေးကြပါ"

ကလေးငယ်တစ်ယောက်ကို အလင်းရောင်ကင်းမဲ့နေ
ပြီး တံခါးတစ်ပေါက်သာရှိသော အခန်းထဲတွင်သော့
ခတ်ထားသည်။
အား..အိပ်နေရာမှအလန့်တကြား နိုးထလာသည်။
ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးလည်း ချွေးများစိုရွဲနေ။
ကုတင်ဘေးတွင် ထောင်ထားသော နာရီကိုကြည့်နေ ပြီး

"ဒီအိမ်မက်ပဲ ထပ်မတ်ပြန်ပြီ"
"၅နာရီ‌ ‌ေတာင်ရှိပြီပဲ ထရတော့မယ်"
သက်ပြင်းချကာ ရေချိုးရန်ထွက်သွားသည်။

နာရီဝက်‌ကြာ‌ေသာ်

"Boss you are ready to go to the
airport"
"Yes"
နိုင်ငံခြားသား တစ်ယောက်မှ စကားပြောကာ ပြန်
ထွက်သွားသည်။
လေယာဉ်ကွင်းရောက်တော့ အနောက်တွင်ဝတ်စုံ
အပြည့်ဖြင့်ကိုယ်ရံတော် ၆‌ေယာက်‌ေလာက်ပါ၏။
လေယာဉ်ထွက်နေတာတောင် စိတ်ကမွန်းကြပ်နေ၊
ကိုယ့်နိုင်ငံမရောက်မချင်း စိတ်သက်သာမှုကိုမရဘူး

မြန်မာနိုင်ငံ..
ညဘက်တော်တော်လေး မေှာင်လွန်းလှတဲ့ အချိန်
လေယာဉ်ကွင်းထဲကထွက်လာသည်အထိ အနောက်
ကိုယ်ရံတော်များ ‌ပါလာ‌ေသးသည်။

"စိတ်ပျက်စရာပဲ" ဟုတိုးတိုးလေး ပြောမိလိုက်သည်
ကားလမ်းမကြီးမှာလည်း တိတ်ဆိတ်လှပြီး မိမိစီး
လာသောကားသံ တစ်ခုသာကြားရ၏။
ခဏကြာတော့ ခြံဝန်းကြီးတစ်ခုထဲသို့ ကားများထိုး
ရပ်လိုက်သည်။

အဖြူ‌ေရာင် ၃ထပ် စံအိမ်‌ေတာ်ကြီးတစ်လုံးဖြစ်
သည်။ထိုအိမ်သည်မြို့၏ နာမည်ကြီးစံအိမ်ဖြစ်သော
'‌ေရွှနန်းမြိုင်' စံအိမ်တော်ဖြစ်၏။
အိမ်တော်ထဲမှ အသားဖြူဖြူ ဒေါင်ကောင်းကောင်း
အမျိုးသမီးတစ်ယောက် ထွက်လာသည်။

"သားလေး..ဟိန်းမာန်"ဟု ဝမ်းသာတကြီးခေါ်လိုက်
သော အမျိုးသမီးမှာ ဟိန်းမာန်၏ မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်
သူဇာဝင်း ၊
သို့သော် ဟိန်းမာန်သည် ပြုံးပြခြင်းမရှိဘဲ စိမ်းသက်
မှုသာခံစားနေရသည်။
ထိုအချိန် ဘေးတွင် မျက်မေှာင်ကျုံဖြင့်ကြည့် နေ၍

"မင်းဘာလို့ ပြန်လာတာလဲ ဟန်..!"
"အဖေ..သားကအခုမှရောက်တာ နားပါစေဦး"
"မင်း ဘာမှဝင်မပါနဲ့..!"
"နင်တို့တွေ ဝင်တော့ ၊ မင်း ငါနဲ့ လိုက်ခဲ့ "ဟု ခက်ထန်တဲ့လေသံနဲ့ အဖိုးပြော၏