I'm Falling For You || Vallen voor Jou [herschrijven]

Hoofdstuk 1 ~ Amelia

Het is allemaal de fout van June. Keer op keer maak ik dezelfde fout door naar haar te luisteren, waardoor ik me moet haasten en daardoor altijd te laat kom. Ze had er op gestaan dat ik een matchend lingeriesetje aandeed, omdat ik moeilijk in affronten kon vallen bij de populaire lingeriegigant. Maar niemand weet toch wat voor lingerie ik aan heb? Toch vond June dat ik geen risico mocht nemen. Voor het geval dat, had June simpel gezegd.

Ach, ik heb voor mijn eigen bestwil maar braafjes geluisterd naar June omdat ik anders nog altijd niet op pad zou zijn.

De eerste indruk die ik graag wilde maken op mijn eerste werkdag is al goed naar de vaantjes. Ik hoop maar dat ze me nog binnen laten. Maar eigenlijk doet die indruk er echt niet toe, omdat het een simpel en saai werkje is, maar toch. Het is het principe. Ik heb dit werkje enkel maar uitgekozen omdat het een snelle verdienste is. Het geld kan ik altijd goed gebruiken, zeker voordat ik de echte wereld instap en de schoolbanken voorgoed achter me laat.

Voor het immense gebouw blijf ik staan. Mijn ogen glijden over het grote logo en mijn mondhoeken krullen omhoog.

Ravi Y Luna.

Kavanagh Lingerie.

Wie had dit ooit gedacht?

Ik haal diep adem en wandel het gebouw binnen, terwijl ik uit mijn handtas de e-mail vis die ik voor alle zekerheid had geprint. Snel laat ik mijn ogen nogmaals over de instructies glijden en stop het papier weer weg.

Negende verdieping, dus ik begeef me meteen naar de lift.

Als ik in de lift op het knopje van de negende verdieping druk, voel ik hoe de zenuwen me de baas worden. Wat als ze me niet meer nodig hebben?

De zoon, David, zou me het werk uitleggen maar het had iets te maken met de opslagruimte. Waarschijnlijk opruimen. Eigenlijk haat ik opruimen. Mijn kamer is altijd één rommel. Toch sprak de advertentie in de krant me meteen aan, gek genoeg.

Een beeld van een roddelboekje verschijnt voor mijn ogen. Hij mag er best zijn, dat moet ik toegeven. Zijn foto staat meermaals op de cover van de boekjes en die wijden maar al te graag artikels aan hem en zijn losse handjes. Van zijn karakter weet ik eigenlijk niets, buiten dan wat de boekjes zélf beweren. Maar die moet je dan ook altijd met een korreltje zout nemen, een hele grote korrel. Toch, zou er geen kans bestaan dat ze toch ergens gelijk hebben en hij net zo'n grote eikel is als de roddelblaadjes beweren?

Waarom heb ik dit ook alweer gedaan?

Na de ping schuiven de liftdeuren opnieuw open en meteen valt hij me op. Hij staat met zijn rug naar me toe: donkerblonde haren zijn met gel in model gebracht, maar ze zouden vast en zeker niet misstaan zonder gel, hij heeft een donkerblauw maatpak aan. Hoe kan het ook anders?

Hij hangt aan de receptie, waar de twee vrouwelijke receptionisten hem al op mijn aanwezigheid wijzen. Hier gaan we dan.

Als hij zich omdraait, valt zijn mond open. Zijn grijsblauwe ogen boren zich in de mijne en hij lijkt even van de kaart gebracht, net als ik. Het was vorige week niet tot me doorgedrongen maar nu ik zijn ogen zie, herken ik hem meteen. Hij was vorige week tegen me gebotst in Central Park. We waren er beide even snel vandoor gegaan, zonder een echt woord uit te wisselen of om nog maar een goede blik op elkaar te werpen.

Maar hij herstelt zich snel en grijnst me toe, alsof hij zojuist het licht heeft gezien.

"Daar ben je eindelijk, prinses."

Oké? Ik trek een wenkbrauw op. Prinses? Waar heeft hij het over? Hij is me toch niet aan het verwarren met één of andere griet uit een nachtclub, of begroet hij alle vrouwen zo?