Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Lahat may kalalagyan, lahat nagsimula sa hindi maganda. Pero kahit ganoon, gusto kong magsimulang muli. Maging ang estado ng puso ko nakikiayon sa gusto kong mangyari. Panahon na siguro para kalimutan ang mga masasakit na nangyari sa nakaraan. Mas pursigido ako ngayong magpatuloy sa hamon ng buhay. Kung nawala man sa akin ang lahat ng mayroon ako, alam kong may plano ang Diyos para mas maging maayos pa ang buhay ko. Kung ano man iyon? Hindi ko alam. At hindi ko pipiliting alamin. Ayaw kong pangunahan ang lahat.
Biglaan ang naging desisyon kong magpunta sa Pangasinan. Ilang taon na nga ba akong hindi bumalik doon? Limang taon? Ganoon na marahil katagal. Ni wala nga akong ideya kung alam ko pa ba ang eksaktong lugar na pupuntahan ko, kung naroon pa ba 'yon o wala na. Pero kailangan kong magbaka-sakali. Parang hinahatak din ako papunta roon.
Limang oras na biyahe mula Quezon City. Limang oras na walang tayuan. Limang oras na pagtitiis sa pagkangawit. Pero sulit naman dahil kahit na ordinary bus ang sinakyan ko, presko at malamig naman ang hangin na dumadampi sa balat ko lalo na nang nasa bungad na kami ng bayan ng Sual.
Pumara't bumaba ako sa lugar na alam kong hindi gaanong puntahan ng mga tao. Shortcut iyon para mas mapabilis ako sa pupuntahan ko. Hinanap ko ang makipot na daan na kami mismo ni Brandon ang gumawa. Ang dati kong kasintahan. Ang lalakeng buong puso kong minahal. Ang taong nangako na aalagaan ako at hindi ako sasaktan. At ang mismong taong dumurog sa puso ko nang mangyari ang isang aksidenteng siya ang may kasalanan. Para na rin niya akong pinatay.
Pero ngayon, I want to be happy. I want to see the bright side to everything. Alam kong nakadepende sa akin...sa sarili ko kung paano ako magiging masaya. At gagawin ko iyon sa paraang alam ko. Sa paraan na kaya ko.
Gaya nang daang tinahak ko bago marating ang lugar na pakay ko. Masukal. Punong-puno ng naglalakihang talahib, halos wala na akong makita. May mga galos na rin akong natamo gawa ng mga tuyong sanga na humaharang sa daan. Mahirap, pero kaya namang lusutan. Ganyan rin ang buhay. Pahihirapan muna tayo. Ibabato sa atin ang mga problema at wala tayong magagawa kundi tanggapin na lang nang tanggapin iyon. Masusugatan tayo. Masasaktan. At kahit na gaano pa karaming sagabal sa daan, hangga't hindi tayo tumitigil sa paglalakad, mararating natin ang dapat nating puntahan.
Pagkarating na pagkarating ko sa pinakataas na bahagi ay isang pamilyar na tanawin ang bumungad sa akin. Mula sa itaas, abot-tanaw ko na ang malawak na bukirin sa bayan, maging ang dagat at maliliit na isla sa gitna nito. Itinaas ko ang mga kamay ko saka huminga ng malalim. Pumikit pa ako. Pinapakiramdaman ang malamig na hanging tumatama sa balat ko. Nagbibigay iyon ng bahagyang kagaanan sa pakiramdam. Parang iwinawaksi niyon ang mga agam-agam ko sa buhay.
"Sumigaw ka."
Napamulat ako nang marinig iyon. Ang alam ko, walang ibang nakakaalam ng lugar na ito maliban sa amin ni Brandon.
Hinanap ko ang pinanggalingan ng tinig. Kaliwa't kanan ako sa paglingon hanggang sa magsalita itong muli.
"Isigaw mo lahat. Tutal, wala namang makaririnig sa 'yo rito," anito.
