Przestał liczyć dni, gdy tygodnie zamieniły się w miesiące, a lata przepływały mu swobodnie między palcami, jakby czas był łatwym do zignorowania pojęciem.
Przestał jeść, kiedy kolejne posiłki smakowały niczym zapisane strony – mdło i cynicznie jak cała jego twórczość.
Przestał widzieć – nie dostrzegał już detali, skupiając się wyłącznie na czarnym atramencie i historiach, które nigdy nie miały powstać.
Zatarł wspomnienia, zapomniał o przyszłości. Zbudował wokół siebie mur z podartych stronic, zakończeń bez początków, słów bez znaczenia... I tylko jednej rzeczy mógł być pewien: kiedy odsunie zakurzoną kotarę, one dalej będą czekać. Zawsze czekają. Sto kruków na spróchniałych gałęziach. Niedoszli strażnicy kolekcji stłuczonych luster.
CZYTASZ
Och, Rewolucjo
SpiritualZbiór pesymistycznych myśli o śmierci, życiu i innych przyziemnościach. ❝ To całkiem bez sensu, ale wiesz...Umierajmy razem. Nie musimy trzymać się za ręce. Jesteś moim wrogiem, ale leżymy na tej samej ziemi. W takiej chwili nie ma znaczenia, kim je...
