Ze keek uit het raam van de auto naar de omgeving die voorbij flitste. Langzaam reden ze haar oude, vertrouwde stad uit. Wat zal ze iedereen gaan missen. Waarom moest haar vader er dan ook voor kiezen om naar zo een verschrikkelijk klein dorpje te gaan verhuizen. Aan de foto’s had ze gezien dat het dorp eruitzag alsof het uit de middeleeuwen stamde. Ze had haar nieuwe huis nog niet eens kunnen bekijken, omdat haar vader het leuk vond om dat een ‘verassing’ te laten. Ongeduldig tikte ze met haar nagels op het raam van de auto. Het was al een hele tijd stil in de auto, te stil naar haar zin, ook al had ze geen zin om met haar vader te praten. Hij was immers degene die haar naar dit dorpje meenam. Ze deed haar oortjes in haar oren en zong zacht mee met de muziek die ze luisterde.
Iets meer dan twee uur later kwam de auto tot stilstand. Erin keek geschrokken op toen ze de luide en enthousiaste stem van haar vader hoorde. ‘We zijn er!’ Riep hij en gooide meteen het portier van de auto open. Langzaam volgde Erin zijn voorbeeld en stapte uit de auto. Ze keek naar het grind onder haar voeten en liet toen langzaam haar blik omhoog glijden, langs het huis. ‘En wat vindt je ervan?’ Hoorde ze haar vader toen vragen. Het huis was groter dan ze had verwacht, maar zag er erg oud uit. Het was alleenstaand, met een trappetje naar de grote voordeur en donkerblauwe luiken naast de ramen. Het paste precies in dit dorpje, al zag het er toch net wat anders uit dan de andere huizen. ‘Wel oké.’ zei ze tegen haar vader die haar ongeduldig aankeek. Hij opende de achterklep van de auto en tilde de koffers uit. Erin pakte haar eigen koffers en sleepte die achter haar aan. Ze liet ze vlak voor het huis staan en klom het trappetje op naar de voordeur die tot haar verbazing niet op slot zat. Langzaam duwde ze de deur open en stapte naar binnen. Ze kwam in een soort van hal terecht met een grote kapstok voor de jassen en een lange spiegel aan de muur. De vloer was van eikenhout, wat haar voetstappen erg gehorig maakte. Ze liet haar hand langs de muur glijden, terwijl ze de gang doorliep richting de woonkamer. Haar vader had alles al ingericht. De woonkamer was erg groot, zoals bijna alles in het huis. Er stond een lange zwart leren bank en er lag een kleed met een houten salontafel erop. De zon scheen volop door de grote ramen aan de voorkant van de woonkamer. Wat haar nog het meest opviel, was het schilderij wat aan de muur hing. Er stond een vrouw op van middelbare leeftijd die erg angstig uit haar ogen keek. Erin huiverde even, waardoor er kippenvel op haar armen ontstond. Snel liep ze weer de hal in en liep de houten trap op naar de eerste verdieping.
Ze koos willekeurig een deur uit en maakte die open. Toen ze naar binnen keek zag ze een groot tweepersoonsbed staan. Haar vaders kamer dus. De volgende deur was de badkamer en er was nog een soort van studeerkamer en een kamer die nog leeg stond. Haar eigen kamer zat nog een verdieping hoger, had haar vader haar verteld. Ook kreeg ze een eigen badkamer op die verdieping. Nieuwsgierig liep ze de tweede trap op en kwam in een grote ruimte terecht. De muren waren strak wit geverfd, wat de kamer nog ruimer deed lijken. In de hoek stond een tweepersoonsbed met roze dekens. Haar vader had wel erg zijn best gedaan om het leuk voor haar te maken. Ook had hij een aantal leuke foto’s in zilveren lijsten aan de muur gehangen. Ze liep er naartoe en bekeek de foto’s stuk voor stuk. Er hingen foto’s met vriendinnen, van vakanties, van haar hockeyteam, maar er was één foto die meteen haar blik ving. Het was een foto van haar, samen met haar vader en moeder. Toen ze nog een leuk gezinnetje vormden. De foto was gemaakt op vakantie en ze keken alle drie erg vrolijk. Zacht streek ze met haar vingers langs de lijst van de foto en zuchtte even. Stiekem verlangde ze nog steeds terug naar de tijd dat haar moeder er nog gewoon was, dat ze ’s avonds met ze drieën aan tafel aten en spraken over wat er die dag was gebeurd. Haar ouders luisterden altijd nieuwsgierig naar haar verhalen over school, hockey en allerlei andere dingen. Dat was allemaal anders nu. Ze wierp nog één blik op het lachende gezicht van haar moeder en liep toen verder. Er was nog één deur op haar kamer, op die van haar kledingkast na, die overigens erg ruim was. Het was de deur naar de badkamer. Ze liep naar binnen en keek om zich heen. Dit was veel mooier dan ze had verwacht. De muren waren, net als in haar kamer, strak wit en de vloer was betegeld met mooie, witte, glimmende tegels. Er stond een bad in de hoek van de badkamer en er was een wastafel met een mooie spiegel erboven. De lichten gingen automatisch aan als je naar binnen liep. Ze wierp een blik in de spiegel en glimlachte even. Misschien werd dit toch wel beter dan ze had verwacht.
