Συμβόλαιο θανάτου #TYS18

Κεφάλαιο XXIV

7 χρόνια πριν Λονδίνο

Προχωρούσε από πίσω του ,προς μια άγνωστη κατευθινση. Ήταν βράδυ καο τα ελάχιστα φώτα του δρόμου έκαναν με δυσκολία ορατά τα κτήρια . Η μικρή συνοικία από όπου περνούσαν της ήταν άγνωστη . Τα πάντα γύρω της ήταν εκνευρίστηκα ήρεμα . Ο Αλεξ προχωρούσε εμφανώς μπροστά σιωπηλός , λες και σέβονταν τομ χώρο γύρο του και ήθελε να διατηρήσει την σιωπή . Μπορούσε μόνο να ακούσει τον ήχο που έκαναν τα παπούτσια του στο υγρό έδαφος . Πρέπει να είχε βρέξει νωρίτερα .
Η ίδια παρέμενε ήσυχη εναρμονιζόμενη με το τοπίο . Τον ακολουθούσε πίστα δίχως να κάνει ερωτήσεις . Ήξερε πως εάν του ζητούσε το οτιδήποτε θα τον εκνεύριζε . Και όσο οτιδήποτε άλλο αυτή τη στιγμή δεν ήθελε κάτι τέτοιο να συμβεί . Τον είχε δει νευριασμενη στο παρελθόν και δεν της άρεσε . Τον φοβόταν .
Προσπαθούσε απελπισμένα να καταλάβει σε πιο σημείο του Λονδίνου βρισκόταν , Μα το πυκνό σκοτάδι , πάντα εχθρός της παρα φίλος της , έκανε κάθε της προσπάθεια αδύνατη να υλοποιηθεί . Έσκυψε το κεφάλι της κοιτάζοντας με απόλυτη προσήλωση το κάθε της βήμα . Τα γυμνά της πόδια είχαν παγώσει από τον κρύο δρόμο , κάνοντας το κορμί της να τρέμει . Θα αρρωσταίνε . Μα δεν διαμαρτύρονταν . Είχε μάθει να υπομένει , ήταν βαθειά ευγνώμων που ο άντρας μπροστά της την είχε γλιτώσει  από βέβαιο θάνατο , που είχε καταφέρει να ξεφύγει . Οπουδήποτε θα είχε καλύτερη μοίρα από εκείνο το μουχλιασμένο υπόγειο .
Εξαλλου ο Αλεξ νοιαζόταν για εκείνη . Ήταν πλέον αβέβαιη εάν ποτε την είχε ερωτευτεί ή αγαπήσει όπως είχε κάνει η ίδια . Μέσα στο μυαλό της πάλευε έντονα η ιδέα πως ίσως απλώς να ήταν ένας καλός ηθοποιός, βα προσποιούνταν δίχως ιδιαίτερη δυσκολία , αισθήματα και άπειρα φιλια ψεύτικα που είχαν ανταλλάξει . Ναι θα μπρουσε να προσποιούνταν με ευκολία , ακόμη και εάν η ίδια δεν μπροουσε να το καταλάβει , ή έστω να το εξηγήσει με την λογική . Οι άνθρωποι θυσιάζουν πολλά μπροστά στο χρημα . Έτσι και αυτός θα μπρουσε να έπαιζε μαζί της προς όφελος του κέρδους και των εύκολων χρημάτων . Είχε πλέον  αποδεχθεί , ή έτσι ήθελε να πιστεύει, πως ότι όμορφο και ευχάριστο υπήρχε πριν από 2 μήνες , υπήρχε μια μεγάλη πιθανότητα να μην ήταν τίποτα άλλο παραμονο ένα όμορφο όνειρο , μια πλάνη που η ίδια είχε απρόσκοπτα είχε πέσει , και που την προσγείωσε απότομα και άτσαλα στην σκληρή πραγματικότητα .
Γνώριζε όμως πως εκείνος δνε θα την σκότωνε . Δεν θα έβαζε ένα τόσο απαίσιο τέλος στη ζωή της . Όχι επειδή την αγαπούσε . Απλώς επειδή δεν ήταν τέτοιος άνθρωπος . Δεν θα μπορούσε ποτε να πιστέψει πως ήταν ένας στιγνος δολοφόνος . Θα την προστάτευε . Θα την νοιαζόταν .
«Ξέρεις μπορείς να με ρωτήσεις ότι θες . Μην βασανίζεις το μυαλουδάκι σου εγκλωβισμένη στη σιωπή .»
Η φωνή του την επιρρεαζε πάντα στον υπέρτατο βαθμο . Η καρδιά της , κάθε φορά που της μιλούσε, χτυπουσε δίχως έλεγχο και ηταβ δυστυχώς κάτι που δεν μπορούσε να σταματήσει . Λάτρευε την φωνή του . Την γαληνευε . Τώρα όμως , η ξαφνική παύση της σιωπής , την έβγαλε απότομα από τις σκέψεις της , την τρόμαξε . Μια άναρθρη κραυγή βγήκε από τα κόκκινα χείλη της καθώς αντανακλαστικά σήκωσε το βλέμμα της για να τον αντικρυσει . Μα εκείνος συνέχιζε να περπατάει μπροστά της , δίχως να της έχει ρίξει ούτε μια μάτια . Μόνο το ελαφρύ του γέλιο την έκανε να συνειδητοποιήσει πως της πρόσεχε .
«Δεν ...Δηλαδή δεν έχω κάτι να σου πω» σιγομουρμούρισε ακατανόητα , ντροπιασμενη , ενώ επιτάχυνε το βήμα της για να καλύψει την απόσταση τους .
«Δεν μου αρέσουν οι υπεκφυγές .»
«Δεν ..δεν υπεκφεύγω , απλώς θυμώνεις εύκολα κι εγώ ..»
«Κι εσυ ;»
«Δεβ θέλω να σε εκνευρίσω ..» μιλούσε  δίχως ανάσα γρήγορα , με την ελπίδα πως η φωνή της θα είχε χαθεί μέσα στην νύχτα και εκείνος δεν θα την είχε ακούσει .
Ο Αλεξ ωστόσο σταμάτησε απότομα γυρίζοντας προς το μέρος της . Η Αριάδνη , δίχως να προσέξει εκείνο ν που πλέον δεν περπατούσε έπεσε πάνω του . Το κεφάλι υης συγκρούστηκε απρόσμενα με το στέρνο του και ευθης πισωπατησε φοβισμένη βρίζοντας τον εαυτό της .
«Με συγχωρείς ...Δεν ..»  Το βλέμμα της καρφώθηκα στο κύριο δάπεδο, ενώ δάκρυα απειλούσαν να τρέξουν . Τα παγωμένα δάχτυλα του άγγιξαν απαλά το πιγούνι της αναγκάζοντας την να τον κοιτάξει .
«Με φοβάσαι Βεατρίκη ;»
«Ο...όχι» έσπευσε να κουνήσει αρνητικά το κεφάλι της .
«Μην μου λες ψέματα . Με  φοβάσαι ;»
«Ν..ναι .»
«Καλά κανείς . Μπορώ και θα σου κάνω πολλά πράγματα . Τώρα όμως εγώ σου έδωσα την άδεια . Ρώτησε με ότι θες . Εντάξει ;»
Η κοπέλα ενευσε διστακτικά και ο Αλεξ αμέσως απομακρύνθηκε από κοντά της συνεχίζοντας τον δρόμο του .
Η Αριάδνη ξεκίνησε και εκείνη , λίγο πιο ανάλαφρη και σίγουρη από ότι ήταν πριν . Οι χτύποι της καρδιά της αισθανόταν πως αντηχούσαν στην ήρεμη νύχτα .
«Που πηγαίνουμε ;» Ρώτησε ξαφνικά , με θαρρος που δεν ήξερε από που βρήκε .
«Στο σπίτι μου .»
«Δεν .. δεν θυμάμαι να είναι από εδώ .»
«Σε πηγαίνω στο πραγματικό μου σπίτι αυτή τη φορά Βεατρίκη .»
«Δεν έχω ξαναέρθει εδώ .»
«Το περίεργο θα ήταν να είχες έρθει .»
«Για ποιον λόγο ;»
«Εδώ πέρα δεν είναι μέρος για κορίτσια σαν εσένα μικρή .»
«Και..»  η φωνή της κόπηκα απότομα απ ξένα ουρλιαχτό πόνου που της έκοψε την ανάσα .
Ο Αλεξ γύρισε έντρομος να την κοιτάξει σταματώντας τα βήματα του . Είχε σηκωθεί στα δυο , παράληρημενη από την φριχτή αίσθηση που της προκαλούσε ο πονος .
Την πλησίασε σχεδόν τρέχοντας ανυμπορος να δει μακριά τι της είχε συμβεί .
«Άρια ;» Καμία απάντηση . Μόνο τα αναφιλητά της έσπαζαν μια σιωπή που ο ίδιος δεν είχε συνειδητοποιήσει από πιο πριν .
«Άρια . Απάντησε μου .» Τίποτα . Δεν του μιλούσε , δεν μπρουσε να του απαντήσει. Ήταν καθηλωμένη ,λες και χιλιάδες καρφιά δια περνούσαν το σώμα της .
«Γαμωτο Αριάδνη απάντησε μου !»
«Δεν ..δεν κπορω ..»
κατάφερε να ψελλίσει .
«Τι έγινε ; Τι σε έπιασε έτσι ξαφνικά ; Μην με τρελενεις !»
«Τ..το πόδι ..το πόδι μου»
Το βλέμμα του έπεσε στα γυμνά της πόδια , που μόλις τώρα είχε καταλάβει πως δεν στόλιζαν κάποια παπούτσια .
Ένα παχύρευστο υγρό , κατακόκκινο στο χρωμα έτρεχε ασταμάτητα από μια πληγή που που είχε ανοίξει από κάποιο γυαλί .
Δίχως δεύτερη σκέψη την σήκωσε στην αγκαλιά του επιταχύνοντας το βήμα του .
Ένιωθε κάτι να σπάει μέσα του καιως την έβλεπε να υποφέρει παραδομένη στον πόνο .
Με τα δάχτυλα του χάιδεψε ελαφρώς τα μαλλιά της για να την καθησυχάσει .
«Ηρεμισε Βεατρίκη . Όλα θα περάσουν . Θα είμαι τρυφερός μαζί σου σήμερα . Επειδή είσαι πληγωμένη . Κοίταξε να μην συνηθίσεις όμως μικρή μου . Δεν θα συνεχίσω να είμαι έτσι για πολύ όμως . Δεν είμαι ο ιππότης σου . Θα σου αρέσει όμως .. θα σου αρέσει ..»

Άφησε ένα απαλό φιλί στο κεφάλι της καιως πι διγουρες τους χανόταν στη απόλυτο σκοτάδι .

Αδικημένος έρωτας .
Σκόρπια λόγια του αέρα που χάθηκαν στα μελτέμια μιας περασμένης εποχής .
Ένα σε αγαπώ κατεπνιγμενο μέσα στο σκοτάδι μου .
Αδυνατώ να το παραδεχθώ . Πως να πως το σε αγαπώ ;
Όταν παλεύω ακόμη με τους δαίμονες μου ; Όταν το σκοτάδι μου γύρω με πνιγεί ;
Πως να σε αφήσω να δεις το αθώο παιδί που κρύβω μέσα μου ;
Πως να σου εμπιστευτώ χίλια κομμάτια της καρδιάς μου ;
Με ακούς ;
Βεατρίκη μου .
Εγώ ο Δάντης σου , σε καλώ , να μείνεις δίπλα μου απόψε
Μοναδικε μου Άγγελε και να για τρέχεις τις πληγές μου .
Δεν είμαι τέλειος , Μα άφησε με να δανειστώ λίγο από την δίκη σου θεία μορφή
Άσε με να γευτώ το κορμί σου απόψε

Ψιθύριζε απαλά στο αυτί της καιως την άφηνε στο δικό του κρεβάτι . Εκείνη είχα χάσει τις αισθήσεις της , δεν τον άκουγε καθώς της εξομολογούνταν κάτι που θεωρούσε αμαρτία ...

Είναι κάπως μικρό  και βαρετό , ένιωθα όμως πως είναι απαραίτητο για να καταλάβουμε λίγο τον Αλεξ . Δνε είναι μόνο σκληρός . Την αγαπάει ;
Ναι οσως δεν ξέρω ...
ελπίζω να το απολαύσετε όπως και να έχει . Μέσα στο Πάσχα θα μένουν αρκετά κεφαλαία