Day By Day

Chapter 15

Belangrijke A/N onderaan!

Autumn

We zijn denk ik al een kwartier aan het rijden, het nare gevoel is nog steeds niet weg.

"Wat als-" Lena kapt mij af door haar hand op mijn mond te leggen. Vragend kijk ik haar aan.

Ze wijst met haar vinger naar haar oor.

Die Ronald kan meeluisteren, bedenk iets anders om te zeggen!

Oh, juist. Ik knik langzaam naar haar.

"Wat als," begin ik langzaam en kijk Lena aan. "Ze vinden dat het kind in mij te jong is om weg te halen?"

"Dat zal niet gebeuren, ze zullen het weghalen." zegt Lena.

Ik staar wat naar buiten en kijk in de zij spiegel. Een bekend hoofd komt tevoorschijn in de auto achter ons.

Als ik beter kijk, zie ik wie het is.

"Lena." stamel ik zachtjes. "Wat is er?" vraagt ze. Ik wijs voorzichtig naar achteren. Lena kijkt me niet begrijpend aan.

'Mike.' miem ik met mijn mond. Lena kijkt in de achteruitkijkspiegel en mompelt wat.

"Komt goed, kan jij een berichtje sturen naar iemand die bij de abortuskliniek werkt? Hier heb je mijn telefoon." Lena overhandigd mij haar telefoon, die al open staat op een gesprek.

Ik laat mijn ogen snel glijden over de berichten. Nu wordt het me duidelijk dat Lena samenwerkt met iemand, om mij weg te krijgen.

Ik stuur snel een berichtje.

* We worden achtervolgd door iemand, wat nu?

Ik wacht geduldig af en al snel komt er een berichtje terug.

* Ga de kliniek straks naar binnen, gooi de simkaart weg daar en loop via de achterdeur van de kliniek weer naar buiten. Daar sta ik te wachten.

Ik laat Lena het berichtje zien. Ze knikt begrijpend.

°°

De hele reis heeft op zijn minst bijna een halfuur geduurd.

Lena en ik stappen beide uit en lopen de kliniek binnen.

"Malena! God, wat heb ik jou lang niet gezien." zegt een vrouw enthousiast.

"Je weet het, normaal is dat een goed teken." mompelt Lena. Lena begint wat te rommelen met haar telefoon en haalt vervolgens een klein kaartje er uit. De simkaart.

Ze geeft de simkaart aan de enthousiaste vrouw, die vervolgens ernstig kijkt.

"Is het weer zo ver?" vraagt de vrouw zachtjes. Lena knikt en wijst naar mij. "Ach, meissie toch. Je bent in goede handen vanaf nu." zegt de vrouw. Ik glimlach klein naar haar.

"We moeten via de achterdeur, staat Roberto klaar?" vraagt Lena. De vrouw bekijkt snel iets op de computer en knikt vervolgens.

"Ga maar gauw, we houden contact." zegt ze.

Lena slaat haar arm om mij heen en samen lopen we door verschillende gangen.