Lucid Dream

Second Dream

Second Dream

"Angelique, 'yung skirt mo natuluan na ng sauce!" sabi ni Amanda sa akin at napatingin ako sa skirt ko. May mantsa na nga ito ng sauce nitong fishball na kinakain ko.

Mukhang kailangan ko nang ihanda ang tenga ko sa katakot-takot na sermon ni Nanay mamaya sa akin.

Nandito ako ngayon sa may basketball court sa likod ng school namin kasama sina Amanda at Lilian—'yung dalawa kong kaibigan—habang nag me-meryenda ng fishball at juice na nasa plastic.

"Kanina ka pa tulala. May problema ka ba?" tanong naman ni Lilian sa akin.

Napabuntong hininga ako. Kanina pa ako nangangati na ikwento sa kanila ang tungkol sa panaginip ko. Pati na rin 'yung tungkol sa lalaking bigla na lang sumulpot dito.

Paano ba naman, first time na nangyari sa akin 'yun. Kontrolado ko ang panaginip ko. Lahat ng taong nandoon eh ako ang may gawa. Nandoon man sina Lilian, Amanda at Owen, ay dahil 'yun sa kasali sila sa imagination ko.

Pero 'yung lalaking 'yun? Sino o ano ba siya? Paano niya nagawang pumasok sa panaginip ko? At bakit hindi ko siya makontrol?

Mamayang gabi kaya, nandoon ulit siya? Ayoko siyang makita. Mamaya manggulo lang siya sa panaginip ko eh. 'Yun na nga lang ang natatanging magandang nangyayari sa akin, guguluhin pa niya.

"Ayan na naman siya, natutulala," rinig kong bulong ni Lilian kay Amanda.

"Sorry guys, iniisip ko lang kung saan ako papasok ng college," palusot ko sa kanila.

Hindi ko naman kasi talaga pwedeng ikwento sa kanila ang panaginip ko. Hindi rin naman nila ako paniniwalaan kung sasabihin kong lucid dreamer ako. At hindi lang basta-basta lucid dreamer, kaya ko pang i-manipulate ang panaginip ko. Ang hirap paniwalaan ng bagay na 'yun.

Narinig ko ang pagbuntong-hininga ni Amanda. "Buti ka nga Angelique, matalino ka. Pwede kang mag-apply ng scholarship sa college. Paano naman akong pinagkaitan ng utak? Saan na lang ako pupulutin?"

"Hanap tayong boyfriend!" masayang sabi ni Lilian. "Yung mayaman at mapera! Tapos dapat gwapo rin, para buhay prinsesa tayo!"

Tiningnan ko si Lilian at pinanliitan ng mata, "lakas maka-Koreanovela ng hiling mo ah?"

"Bakit ba?! Masama bang mangarap? Ikaw ba, hindi mo pinangarap 'yun?!"

Tinawanan ko na lang siya habang umiiling-iling.

Actually, hindi ako nangangarap Lilian, nananaginip ako, sa isip-isip ko.

"Raver High boys," bulong ni Amanda habang nakatingin sa harapan. Sinundan ko 'yung direksyon tinitingnan niya at nakita ko ang grupo ng mga kalalakihan na naglalakad at nagtatawanan.

Pare-pareho silang mga naka-varsity jacket na kulay asul at may dalang gym bag. Itsura pa lang nila, halata nang mga varsity players sila.

"Ano kaya ang feeling na maging rich kid tulad ng mga 'yan 'no?" tanong ni Lilian.

"Ang sarap siguro ng buhay nila. Pag weekends, nasa bahay lang sila, naka-aircon sa kwarto, naglalaro ng kung anong video games o pwedeng nasa mall at namamasyal. Samantalang tayo, kumakayod," sagot ko naman. Hindi ko maitago ang bitterness sa boses ko.

Kada kasi nakikita ko ang mga estudyante ng Raver High, laging pumapasok sa isip ko na ang unfair ng mundo. Nakakainis.

"Okay lang 'yan, guys. At least naranasan nating maghirap. Sabi nga ni Principal, no pain, no gain. 'Yung mga pinaka naghirap ang pinakaaasenso," sabi naman ni Amanda.