Birbirlerine kalplerini tamamen emanet ederek çıktıkları evlilik yolunda Tugay'ın değişen tavırları, Ece'nin her seferinde kırılan kalbi sonucunda bu iki genci uzun bir ayrılık karşılamıştır.
Yarı textingtir. Bölümler kısadır. Zaman geçirebileceğini...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🌅
"Bak kızım, doktora gitmezsen bebeğin sağlık durumunu bilemeyiz... Anlıyor musun?" Annem birkaç adım atıp daha koltuktan aşağı sarkan ayak ucuma kadar geldi. Eğilip yüzümü avuçlarının arasına aldı. "Bu senin karar vereceğin bir konu değil. Önemli olan bebeğin değil mi?"
Kendime hakim olamadan hızla ayağa fırladım. Annem ani çıkışımla geri kaçarken "İstemiyorum." diye bağırdım.
"Bak Ece-"
"Bir defa gittim." dedim tek solukta. "Oraya herkes kocasıyla geliyor anne! Canım acıyor. Çocuğumun babasızlığını kabullenemiyorum."
Yanaklarımdan süzülen yaşları ellerimle sertçe temizledim. Aslında ağlamak istemiyordum ama kendime de engel olamıyordum.
"Tugay'ı arayalım. Düşmanın değil ya!" dedi annem de çaresizce.
Fatih hariç annem ve babam kısıtlı konuları bildikleri için Fatih kadar kinli olamıyorlardı ama bildikleri de onlara yetmiyor desem yalan olurdu. Tugay'a kızgınlardı ama gitgide yumuşuyorlardı.
"Düşmanım. Duyuyor musun anne beni? Tugay benim düşmanım." diye bağırdım tek tek.
"Özel bir doktorla görüşelim. Sadece seni alsın... O gün boyunca sadece seni kontrol etsin..."
Sunduğu teklif bir anlık durulmama sebep oldu. Az önce öfkeden kuduran ben değilmişim gibi "Gerçekten mi?" diye sordum heyecanla.
Cidden yapabilirdik böyle bir şey. Ücreti neyse öderdik. Diğer türlü tek başıma o kontrole gidemeyecektim. Çünkü canımın ağrısını yok sayamıyordum. Hayallerimi yaşayamamamın bedeli çok ağır geliyordu.
"Cinsiyetini de öğrenir miyiz anne?"
Annem tekrar yanıma gelip kollarının arasına çekti beni. Hafif bir iç çekişle "Tabi..." diye yanıtladı. "Tabi ki öğreneceğiz. Sonra da gider odasını dizayn etmek için mobilya bakarız. Sen nasıl istersen öyle olur."
Kalbim heyecanla kasıldı. Bu anlar hayalimde çok farklı olsa da şimdilik düşünebildiğim tek şey minik bebeğim olmalıydı. Biz vardık ve Tugay bizi üzemezdi. Zamanında çok yapmıştı ama artık ona bu fırsatları sunacak Ece yoktu karşısında.
Tugay ona aşık olan kızı can çekiştire çekiştire öldürmüştü ve şimdi o kız başkasına aşıktı.
Yine o adamdan olan bir parçaya aşıktı.
Annem benden koptuğunda yavaşça merdivenlere yöneldim. Karnım artık saklayamayacağım kadar büyüktü ve bu nedense kendimi iyi hissettiriyordu. Küçük bebeğim sanki yanımda olduğunu göstermeye çalışıyordu.
Üst kata normalde çıktığım sürenin iki katı kadar sürede çıktım. Biraz yorgunluk çökmüştü ve uyumak istiyordum. Tam odama yöneleceğim sırada babamın çalışma odasının kapısı açıldı.
"Ece, buraya gel kızım."
Bedenimde hissettiğim ağırlığa rağmen sözünü ikiletmedim. Koridoru aşıp arkasından içeri girerken gözlerim etraftaki raflarda dolaştı. Aslında benim de konuşmak istediğim birkaç kelime vardı, çağırması iyi olmuştu.
Karşılıklı ikili koltuklara oturduk.
"İyi misin bakalım? Annenle aşağıdan bağrışlarınız buraya kadar geldi."
"İyiyim." dedim çekinerek. "Sadece..."
"Annen haklı Ece... Hem senin hem de torunumun sağlığı için doktora gitmen oldukça önemli." Babamın karşısında daha da küçüldüm. Her şeyi açık açık da söyleyemiyordum ki. "Annen ilk sana hamile kaldığında ne hissettim öğrenmek ister misin?" diye sordu gülümseyerek. Yanakları kırış kırış olmuştu.
Onaylarcasına başımı salladım. Annemle babamın arasındaki aşkın hala sürdüğü bir gerçekti. Onlar birbirlerine deli divane olarak evlenmişler, yaklaşık otuz senedir de bunu sürdürmüşlerdi. Hala da devam ediyordu. Yan yana durduklarında gözlerinin parıltısı fark edilemeyecek gibi değildi.
"Ne hissetmiştin baba?"
"Korku." dedi beklemediğim bir şekilde. "Önce çok korktum Ece'm. Annenle hep bir aile olduğumuzun hayalini kurmama rağmen öyle çok korkmuştum ki... Annene bir şey olmasından, sana iyi bir baba olamayacak olmamdan, tehlikelerle dolu bir hayatı senin yaşayacak olmandan... O an aklıma gelebilecek tüm felaketleri düşünmüştüm... Kendim için değil de sizin için çok korkmuştum."
Şimdi anlatırken bile yüzünde olan gülümseme benim de dudaklarıma bulaştı. Ben de korkuyordum elbette ama sevgim üstesinden geliyordu.
"Hep korktun mu?"
"Hayır... Sonuçta annene aşıktım, ikimize ait bir parçanın, yani senin dünyaya gelip bize eşlik edecek olman zaman geçtikçe inanılmaz gelmeye başladı. O zamanki korku olsun, telaş olsun, mutluluk olsun... Hepsi paha biçilmez birer duyguydu ve inan bir babanın yaşayabilecek olduğu en güzel anı..."
Babam hem bana hem de Fatih'e karşı kusursuz bir ebeveyn olmuştu. Bu hayatı bize her yönüyle öğretmişti. Sadece olumlu yanlarını değil, olumsuz gerçekleri de anlatmıştı. Tugay'a aşık olmamın sebebi de bir nevi buydu. Onun zorlu hayatına uyum sağlayacağıma o kadar emin olmuştum ki ikinci ihtimal aklımın ucundan bile geçmemişti. Ben onu sevgimle sarmalamak istemiştim. Nereden bilebilirdim ki sevgimle beni boğmaya çalışacağını?
"Annemle olan sevginize hep hayran oldum..."
Babam oturduğu yerden kalkıp benim yanıma geldi. Dizime yerleştirdiğim elimi avcunun içine aldı.
"Onun da bilmeye hakkı var." Kimden bahsettiğini anladığımda anında bedenim kasıldı. "Ece, güzel kızım... Tugay'ın da kendi çocuğunu bilmeye hakkı var. Seni çok üzmüş, görebiliyorum ve sırf bu yüzden bile onun canını okumak istiyorum ama yine de... Babası o. Yarın öbür gün bebeğin büyüdüğünde..."
"Hayır!" Elimi hızla elinden çekip kurtardım. Bu konu açıldığında sinir uçlarım bile uyuşuyordu. "Onun gibi bir manyağın ne baba olmaya ne de bunu bilmeye hakkı var!"
"İlla öğrenecek."
"Yaklaştırmayacağım! Siz onu eski tanıdığınız damadınız sanıyorsunuz ama öyle değil! Çıldırttı beni! Duyuyor musun baba? Eğer..."
"Sakin ol." Babam koluma dokunduğunda sanki yabancı biri dokunmuş gibi kendimi geri çektim. Elim ayağım titremeye başladı. "Ece, kızım."
"O öğrenirse benden alır... Bebeğimi benden alır baba..."
"Alamaz ama bir dur. Sakinleş..."
"Alır, alır, alır... Söyledi bunu..."
"Nasıl söyledi?"
Gözlerimden akan yaşlarla çaresizce babama baktım. Omuzlarını saran mavi gömleği hafifçe çöktü.
"Anlattıklarından daha fazlası mı var?"
"Sormayın." dedim nefessiz kalıyormuş gibi. Ellerimi boğazıma bastırdım. "Çok fazla sormayın."
🌅
Ay hadi Cinsiyetini öğrenin şu bebişin. Merak ettim lzalldllx
