De Nieuwe Wereld 9: Ora Neova (GEPUBLICEERD)

Hoofdstuk 1

Aurilé

"Pap! Pap, help! Papá." Aurilé krijste terwijl ze haar armen strak voor zich uitgestrekt hield. Haar ogen stonden wagenwijd open en haar hart bonkte zo hard dat het pijn deed in haar borst.

Ze was twaalf jaar en sinds een periode deelde ze haar vertrek niet meer met Leila. De vrouw die haar opgevoed had en meer een moeder voor haar was geweest dan Lindin ooit kon zijn, had zich pasgeleden verbonden en leefde nu met haar gezel in een ander deel van het immense landhuis.

Op dit moment zou ze er alles voor geven om nog even klein te zijn. Zo klein dat Leila naast haar in de kamer moest slapen. Klein genoeg om binnen een minuut getroost te worden door in ieder geval één paar armen.

Het meervoud van die minuut, de vele stilletjes wegsluipende seconden die ze nu moest wachten, wakkerde haar paniek alleen maar verder aan.

Met afgrijzen staarde ze naar haar armen. Naar de donkere vlekken die groter en groter werden; zich over haar huid verspreiden zoals verf in een plas water. Het was te donker om te zien welke kleur het was. Ze durfde niets aan te raken en kneep haar ogen stijf dicht, alsof op die manier de ongewenste kleur van haar huid zou verdwijnen.

"Papaaaa!" brulde ze nog een keer. Haar stem sloeg over. Waarom duurde het zo lang?

Het grote kamerlicht sprong aan en in gedachten voelde ze hoe haar vader ontwaakte, dat verminderde de paniek een fractie. Heel voorzichtig tuurde ze door een spleetje tussen haar oogleden door naar haar handen. Het licht zorgde ervoor dat wat eerder nog zwart leek, nu duidelijk donkerblauw was. Onnatuurlijk. Het hoorde niet.

Haar keel deed zeer, van het schreeuwen en het huilen, maar de wetenschap dat haar vader binnen een minuut bij haar zou zijn gaf troost. Ze durfde haar huid niet aan te raken en haar armen hingen nog steeds strak gespannen voor haar in de lucht.

"Aurilé?" Haar vaders stem in haar gedachten deed haar in snikken uitbarsten en niet veel later stormde hij haar kamer binnen. Twee tellen nam hij de tijd om de situatie in zich op te nemen, toen vernauwden zijn wijd opengesperde ogen en nam hij haar in zijn armen.

Met haar gezicht tegen zijn schouder gedrukt kon ze haar armen niet meer zien en bevend vouwde ze ze om de brede rug van haar vader.

"Och, meisje, het spijt me dat je er op deze manier achter moest komen. Je moeder en ik hoopten dat we nog even hadden."

Met moeite kreeg ze het voor elkaar te stoppen met huilen, toen vroeg ze: "W-waarachter?"

Haar vader week achteruit en liet zijn grote handen op haar schouders rusten. Er lag een moeilijke blik in zijn ogen, alsof hij iets vervelends moest gaan uitleggen. "Je wilt zeker niet wachten tot wake? Dit is namelijk iets dat je moeder beter kan uitleggen dan ik."

Aurilé snoof en liet haar handen zakken. Nu bleek dat haar vader blijkbaar niet dacht dat ze ernstig ziek was, kon ze de paniek makkelijker wegdrukken. Maar wachten tot wake? Een blik op de klok vertelde haar dat ze dan nog minstens drie uur moest wachten. Ze zag het echt niet gebeuren dat ze nu weer rustig in slaap zou vallen.

Dat was iets wat ook haar vader zich blijkbaar realiseerde, want hij stond op en zuchtte diep. "Kom, kleed je aan, dan gaan we in de woonkamer zitten met iets warms te drinken. Misschien hebben we geluk en wordt je moeder vroeger wakker."

Opgelucht sprong Aurilé uit bed en greep haar rode kamerjas van de haak. Haar handen en armen voelden niet anders, maar toch was het vreemd om ze in de mouwen te steken. Toen haar blik de grote spiegel naast de deur ving, bleef ze geschrokken stokstijf staan. Het waren niet alleen haar handen.