Şeytan vazgeçtiği ruhu için pişman olur muydu? Alıştığı ruhsuzluk, başkasının gözlerindeki ruha imrenmiyordu ama o çoktan vazgeçmişti.
Dönüşü yoktu, pişman olmak için çok geçti. Kuyruksuz tilkileri vardı ve ona ruhlarla oynarken yardım ediyorlardı...
Başlamadan önce oy verirseniz çok sevinirim. Bol bol yorum yapmayı unutmayın.
Keyifli okumalaar.
🦊
Biliyordu, biliyordu, biliyordu. Görevimin ne ve kim olduğunu biliyordu. Kimden öğrenmişti bilmiyordum ama öğrenirdim, sıkıntı yoktu. Tek sıkıntı görevimi çalmak istemesiydi. Zaferin arzusunu gözlerinde görmüştüm ve bu içime buzdan bir ateş gibi düşmüştü. Benim görevimi çalmak istiyordu. Bu yakıcı gerçek beni zihnimin zindanlarına çarpacak kadar sert ve diriydi.
Arden Çakır
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Güvenin zehri sızdı şeytanın buzdan duvarlarına. Şimdi güvenin zehirni akıtan o değildi. Tehlike burnunun ucundaydı, görüyordu. Ama bazen en büyük zehrin panzehri başka bir zehir olurdu.
🦊
Dedublüman - Bir İhtimal Halim Cihan Mürtezaoğlu - Sanma Yokum
Kalbim korkuyla göğüs kafesimi döverken uzun zamandır böyle bir korkunun göğüs kafesimi dövmediğini fark etmiştim. En son bunu hissetmemin üzerinden belki de yıllar geçmişti. Yıllardır bunu hissetmemek için babamın bütün kurallarına uyuyorken şimdi babam yüzünden değil başka bir şey yüzünden bu korkuyu hissediyordum ama biliyordum ki şimdi ne olursa olsun elimi tutan bir el vardı.
Arden.
Onu dahi endişelendiren şey neydi bilmiyordum. O şeyle aramızda sadece çelik bir kapı vardı ve Arden dakikalardık sanki zaman durmuş gibi o kapıyı açmıyordu. Halbuki zaman akıyordu, geçen her saniyede kalbim göğüs kafesime daha sert vuruyordu. Üstelik vuruşları sertleşen sadece kalbim de değildi. Kapının ardında her kim varsa onun da darbeleri sertleşiyordu.
Yeni bir darbe daha indiğinde kaybettiği dakikaları kazanmak ister gibi hızla kapıyı açtı. Elinde kendini savunacak hiçbir şey yoktu ama buna rağmen kapıyı açtı. Kapı duvara çarparken soluğumun boğazıma takılı kaldığını sandım. Çektiğim bütün nefesler beni boğuyor gibiydi.
Karşımızda Asaf vardı. Baloda tanıştığım, Arden'in üzerine saldırdığı Asaf Tunalı. Dehşet içinde ona bakarken Arden'in ifadesi nasıldı bilmiyordum ama muhtemelen gözlerine yerleşen o ifade ile bakıyor olmalıydı. Asaf'ın dudaklarına, Arden'in gözlerine baktıktan sonra bir gülümseme yerleşti.
"Ardenciğim lütfen ağzını açıp küfür eder misin böyle korkutucu oluyor."
Beni fark etmediğini sanmıştım ama aniden Arden'de olan gözlerini bana dikti. Eğilecek gibi olsa da Arden'in elini sertçe kapı pervazına yaslamasıyla geriye çekilmek zorunda kaldı. "Merhaba Tılsım kız. Burada olacağını tahmin etmezdim ama buradasın." Bakışlarını benden çekip Arden'e diktiğinde elimi tutan elin sıkılaştığını hissetmiştim. "Meğer işler duyduğumdan daha farklıymış ha? Olsun. Bilirsin engel tanımam."
