𝑷𝑨𝑺𝑺𝑰𝑵𝑮 𝑻𝑯𝑹𝑶𝑼𝑮𝑯 𝑻𝑯𝑬 𝑪𝑳𝑶𝑼𝑫𝑺

part5: love

#پارت_5

عنوان پارت: "عشق "

نگاهش با بی حوصلگی به پرستاری خیره بود که داروهاش رو به سرم متصل به کنار تختش اضافه میکرد و همزمان توضیح میداد:

_احساس خواب آلودگی و بی اشتهایی از اثرات داروهاتونه آقای کیم، نگران نباشید و سعی کنید وعده های غذایی تون رو منظم بخورید.
سوالی ندارید؟

سعی کرد لحنش بی ادبانه نباشه و عمق کلافگی و بی حوصلگیش رو نشون نده:

_ممنونم، لوئی... آه یعنی آقای پارک که همراه من بود...

پرستار با لبخند محوی پیش از اینکه تهیونگ توضیح بیشتری بده گفت:

_ایشون هنوز به هوش نیومدن اما حالشون خوبه و جای نگرانی نیست

ناخودآگاه نفس راحتی سینه اش رو ترک کرد:

_ممنونم

پرستار با تعظیمی کوتاه اتاق رو ترک کرد و در هنوز بسته نشده بود که جیمین و پشت سرش جونگکوک وارد شدن.
جیمین رنگ پریده بنظر می‌رسید اما روی پای خودش ایستاده بود و اون لحظه با دیدن چشم های باز تهیونگ قدم هاشو سریع تر برداشت:

_خدای من تهیونگ، درد نداری؟

_انقدر رنگ پریده بنظر میرسی که اصلا دلم نمیخواد واقعیت رو بهت بگم رفیق!

پسر کوچکتر درحالیکه تلاش می‌کرد جو رو عوض کنه گفت و جیمین با نگرانی روی صندلی کوچیک کنار تخت نشست و آروم دست تهیونگ رو توی دست گرفت و پرسید:

_چه اتفاقی براتون افتاد؟

پسر کوچکتر نگاه از چشم های منتظر جیمین گرفت و بی هدف به سمت دیگه ای دوخت.
جونگکوک درحالی که پشت سر جیمین ایستاده بود و حامیانه شونه پسر بزرگتر رو می‌فشرد کلافه از سکوت معنادار تهیونگ آروم گفت:

_حرف بزن تهیونگ!

پسر بزرگتر با آه کوتاه اما عمیقی بعد از این مکث طولانی مدت جواب داد:

_ما...رفته بودیم دیدن پدر و مادرت، قرار بود رابطه مونو بهشون بگیم و...

نگاهش رو به سمت جیمین که با گیجی نگاهش میکرد برگردوند و با لحن آروم تری ادامه داد:

_اونا نپذیرفتن، گفتن باید از هم جدا بشیم!

نگاه جیمین خیلی زود رنگی از بهت و تعجب گرفت و فشار انگشت هاش به دور دست تهیونگ با ناباوری کم شد:

_چی؟!

تهیونگ ادامه داد:

_لوئیس باهاشون بحث کرد و اومدیم بیرون، خیلی کلافه بود اون پشت فرمون نشست چون من حالم خوب نبود اما مدام سرعتش بیشتر و بیشتر شد و قبل از اینکه بتونم کاری بکنم یکدفعه وسط چهار راه بودیم!
فقط تونستم فرمونو بچرخونم تا به کامیون نخوریم، یادمه که با شدت به جایی خوردیم اما بقیشو یادم نیست.