နံ့သာခြယ်သောချစ်ပန်းအိမ် (နံ႕သာျခယ္ေသာခ်စ္ပန္းအိမ)

အခန္း ( ၃၀ )

အခန္း ( ၃၀ )

ထူးပိုင္ ေရးၿပီးသားစာ႐ြက္ကေလးကို ေရေမႊးစြတ္လိုက္ၿပီး ေလထဲမွာေဝ့ယမ္းလိုက္၏။ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္း ေရေမႊး၏ပံ့ပိုးမႈေၾကာင့္ ထိုစာ႐ြက္ကေလးသည္ အင္မတန္ေမႊးပ်ံ့သြားခဲ့ေလၿပီ။ စာ႐ြက္ကေလးအား ပန္းႏုေရာင္စာအိတ္ကေလးထဲသို႔ တယုတယထည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေဘးလြယ္အိတ္ထဲသို႔ၿမဲၿမံစြာ ထည့္ထားလိုက္၏။

ေသခ်ာေအာင္ ႏွစ္ခါထပ္ၾကည့္ၿပီးမွ လြယ္အိတ္ကိုလြယ္ကာ အိမ္တံခါးေတြကိုလိုက္စစ္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ထမင္းစားပြဲေပၚတင္ထားသည့္ထမင္းခ်ိဳင့္ကိုယူ၍ အိမ္ေရွ႕တံခါးမႀကီးႏွင့္ၿခံစည္းရိုးတံခါးကိုေသာ့ခတ္ကာ ကားဂိတ္ဆီသို႔ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္းျဖင့္ပင္ တစ္ခါတစ္ခါ၌ စာအိတ္ထည့္ထားသည့္ေနရာသို႔ သြားသြားကိုမိ၏။ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပင္ဆင္ေရးသားခဲ့ရေသာစာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမွာ ဆိုးလွပါဘိ။ ထို႔အျပင္ ထူးပိုင္၏အေသြးအသားထဲမွလာေသာခံစားခ်က္အစစ္အမွန္မ်ားကို ေရးသားထားခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလရာ မည္သို႔ေသာအေၾကာင္းေၾကာင့္ႏွင့္မွ အပ်က္အဆီးမခံနိုင္ေပ။

သို႔ျဖင့္ ပ်ားအုံ႕ႀကီးသဖြယ္ ရႈပ္ေထြးေပြလီလွသည့္ကားဂိတ္ဆီသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေလၿပီ။ မနက္ခင္းခ်ိန္ခါျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကားမ်ားသည္ တစ္စီးၿပီးတစ္စီးဆိုက္ေရာက္လာေလ၏။ သို႔ေသာ္ျငား အစီးတိုင္းလိုလိုသည္ ခရီးသည္မ်ားျဖင့္ ပိတ္သိပ္ေနေလရာ လိုက္မသြားေသးဘဲ ေခ်ာင္ေလာက္မည့္ကားကိုေစာင့္ေနလိုက္၏။ ၅ မိနစ္ခန႔္ၾကာသြားေသာ္ျငား ေခ်ာင္ခ်ိေနသည့္ကားသည္ တစ္စီးေတာင္မရွိေလရာ ေစာင့္ေနလွ်င္ လူသာပိုက်ပ္လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္လိုက္သျဖင့္ ေတြ႕ရာကားေပၚသို႔သာတက္စီးလာခဲ့လိုက္သည္။

“အင္းစိန္ေဈးပါတယ္ဗ်ိဳ႕”

ထူးပိုင္ ေအာ္ေျပာလိုက္ၿပီး မိနစ္အနည္းငယ္ခန႔္ၾကာေသာအခ်ိန္၌ ကားႀကီးသည္ သံစုံျမည္ေနရာမွ ၿငိမ္သြားေလ၏။ ထူးပိုင္ ေျခေထာက္မက်ိဳးခ်င္ေသာေၾကာင့္ ကားရပ္လိုက္သည္ႏွင့္ ခပ္ျမန္ျမန္ဆင္းလိုက္ၿပီး ဆိုင္ရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။