Az önce aklıma bir şeyler takıldı. Çocukluk duygularımızın yerini şimdi farklı duygular alıyor fikrimce.
Mesela, hepimiz çocukken bulutlara dokunmak, onları hiss etmek istemişizdir. Hep bizden uzak olan o bulutlara dokunmağın nasıl bir hiss olduğunu deli gibi merak etmişiz. Çok şaşırmışız neden hep çok uzaktalar, ulaşılmazlar diye. Hatta bu hayatta en ulaşılmaz şeyin bulutlar olduğunu bile düşünmüşüzdür. Hep ulaşılmaz olarak kalacaklarını anladığımızda ise hayal etmeye başlamışız onları. Belki pamuk gibi yumşaktırlar, belki de üzerinde zıplamanın çok eğlenceli olacağını hayel etmişiz. Daha çok merak edince daha çok hayeller tabi.
Konumuz ise şu ki, büyüdüğümüzde anlıyoruz ki ne yazık ki tek ulaşılmaz olan, yalnız uzaktan baka bileceğimiz şeyler bulutlar değil. Bazen o güzel bulutların yerini bir çift kara gözler de ala biliyormuş meğerse. Tek yakınlığına hasret kalacağımızın şeyin bulutlar olarak kalmasını çok isterdim.
