Serçe

15• Biyolojik olarak öylesin

"Hiç kimse geri dönüp her şeye yeniden başlayamaz ama herkes bugün başlayıp yeni bir son yaratabilir."– Maria Robinson

Siz: sen var ya konuşmaya bile değmezsin
bana ima ettiğin şey o kadar iğrenç ki
midemi bulandırıyorsun
14:30

Siz: herkes gibi sende tanıdıkça değişirmişsin işte
bu gerçeği yüzüme tokat gibi çarptığın için
teşekkür ederim
kimsenin ilk tanıdığım gibi kalmayacağını
bir kez daha anlamamı sağladın
14:31

Siz: Allah belanı versin
keşke sadece okulda gördüğüm, hayalimdeki motora sahip olan çocuk olarak kalsaydın
14:32

Bu kişiyi engellediniz

Son mesajı gönderdikten sonra yanaklarımın üzerine düşen sıcak damlayı elimin tersiyle sildim. "Bitti mi şimdi her şey?" diye mırıldandığımda düşüncelerimin sesime dökülüceğinden habersizdim. Başlamış mıydı? dedi iç sesim birden, gözlerimde tutamadığım yaşlarıma inat.

Aslında biz hiç tam olarak başlayamamıştık. Başlar gibi olmuştuk sadece. Hislerimizi bile dile getirecek kadar uzun kalamamıştık. Şimdi ise koca bir yarım kalmışlığın sızısını hissediyordum içimde. Akan gözyaşlarımın yaktığı gözlerimi boş tavana çevirdim.

Beni başkalarıyla bir tutmuştu. Farkım olmadığını söylemişti, Poyraz'la bir şeyler yaşadığımı sorgusuz sualsiz düşünerek. Ağlayışlarımın boğazıma yaydığı acıyı yutkunarak bastırmaya çalıştım. Yalan söylemiştim ona. Bu karmaşanın içine kapılıp her şeyin mahvolmasından korkmuştum. Ama korkularımın beni yalnız bırakmaması uzun sürmemişti. Her şey beklenmedik bir anda mahvolurken, sessizce izlemek düşmüştü banada.

Eğer bu şekilde olmasaydı belki ona hak verebilirdim. Bana o iğrenç anları yaşatan çocuğun evine girerken beni görmüş olması, sinirlenmesinde sonuna kadar haklı olduğu gerçeğini değiştirmiyordu. Bilmediği tek şey, benim onun evi olduğundan habersiz oluşumdu.

Bilseydim, gider miydim? İhtimali bile yoktu. Elimi ağrıyan göğsüme bastırdığımda soluklandım. Ne düşüncelerimi susturabiliyordum, ne de göz yaşlarımı durdurabiliyordum. Kendimi, en sevdiği oyuncağı elinden alınmış çocuk gibi hissetmeye başladığımda, göğüs kafesim daralmaya mahkum edilmiş gibiydi.

Gücü çekilmiş bacaklarımı yataktan aşağıya sarkıttığımda ellerimi iki yanımdan yatağa bastırdım. Ayaklarımı boşlukta sallarken içime mümkün olabilecek en derin nefesi çektim. Daralan göğsüme ferahlık vermesini beklerken, nefesimin bile canımı acıttığının farkındalığıyla yüzleşiyordum.

Vücudumun altında hissettiğim titreşim ile düşüncelerimden sıyrılırken, gözlerim ekranı parlayan telefonuma kaydı. Bildirim gelmişti. İçimi buruk bir heyecan sardığında telefonu hızla elime aldım.

WhatsApp 1 yeni bildirim

0543 310 15 ..: baksana bana bir sen
14:50

Siz: kimsin?
14:51

0543 310 15 ..: Poyraz ben
14:51

Siz: sen ne yüzle bana yazıyorsun?
numaramı nereden buldun?
okul tuvaletlerinde benim numaramı mı
dağıtıyorlar amk
önüne gelen bana yazıyor ya
14:52